Για την εικόνα της ΑΕΚ το απόγευμα του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ, υπάρχουν τρεις εξηγήσεις: α) Η κακή αγωνιστική ημέρα όλων. β) Η έλλειψη νεύρου και αποφασιστικότητας, τα ντέρμπι δεν κερδίζονται με κορδελίτσες, αρώματα, φρου-φρου και φιοριτούρες, αλλά μέσα από μάχες. γ) Η υπεροψία μιας ομάδας που δεν μέτρησε σωστά τον αντίπαλό της, νομίζοντας ότι τον έχει του χεριού της.

Το πρώτο είναι αποδεκτό και μπορεί να συμβεί στον καθένα, ακόμα και συνολικά. Το δεύτερο και το τρίτο ωστόσο, είναι σημάδια ανεπίτρεπτα κι εν πολλοίς αποτρεπτικά για ομάδα η οποία θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Είναι δε πολύ ανησυχητικό σημάδι αυτό της υπεροψίας, διότι ήταν το στοιχείο που η συγκεκριμένη παρέα, είχε πετάξει πέρυσι στα σκουπίδια. Αν όντως φέτος το εμφανίζει ως κομμάτι του (νέου; - συγκυριακού;) εαυτού της, έστω κι αν αυτό συμβαίνει περιστασιακά, τότε υπάρχει (σοβαρό) πρόβλημα.

Ουδείς νίκησε χωρίς να παίξει. Επίσης, ουδείς πήρε ντέρμπι με τέτοια soft νοοτροπία, πιο μαλακή και από το λιωμένο βούτυρο. Χαμένες μονομαχίες, έλλειψη πάθους και αποφασιστικότητας, παιδικά λάθη που, κακά τα ψέμματα, η ΑΕΚ δεν έκανε πέρυσι με τέτοια συχνότητα. Στα ντέρμπι καθόλου! Μείναμε να λέμε ότι στην Τούμπα το σκορ αδικεί την πρωταθλήτρια, βάσει της εικόνας που παρουσίασε εκεί, των χαμένων ευκαιριών της, των δοκαριών και της ξεχωριστής ικανότητας του Πρίγιοβιτς στο γκολ. Γιατί δεν λέμε επίσης ότι:

α) Στην Τούμπα, η ομάδα παρουσίασε μια πρωτόγνωρη αμυντική (εν συγκρίσει πάντα με τα περυσινά δεδομένα) αφέλεια, την οποία εξακολουθεί να εμφανίζει σε όλα τα δύσκολα ματς του πρωταθλήματος και του Τσάμπιονς Λιγκ. Παιδαριώδη λάθη, ανύπαρκτες αλληλοκαλύψεις, εμφανή κενά μεταξύ των γραμμών, έλλειψη συνοχής και συμπάγειας.

β) Στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, Η Ένωση σώθηκε στο 90' από την κεφαλιά του Μπακασέτα και στο 94' από την παροιμιώδη αστοχία του Φετφατζίδη ο οποίος δεν πετυχαίνει τριαξονικό φορτηγό με μπάλα γυμναστηρίου από μισό μέτρο, πετώντας τη με τα χέρια. Ας θυμηθούμε επίσης πόσο αφελώς δέχεται τη φάση η ΑΕΚ, σε ένα χρονικό σημείο που θα έπρεπε να «καταπιεί τη μπάλα».

γ) Στο ματς με τον ΠΑΟ, αποχωρεί με τον έναν βαθμό της ισοπαλίας και φωνάζει «ευχαριστώ» που είτε επειδή φοβήθηκαν να νικήσουν, είτε επειδή είναι χαμηλό το ταβάνι της αποτελεσματικότητάς τους, οι «εκτελεστές» των συγκεκριμένων φάσεων ξόδεψαν τρεις μεγάλες ευκαιρίες στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα. Στο σημείο δηλαδή που η θεωρητικά καλύτερη και πιο ποιοτική ομάδα έπρεπε να κυριαρχήσει, δεχόταν απανωτές φάσεις λες και επρόκειτο για σύλλογο που παλεύει για την παραμονή. Σκληρή η αλήθεια, όμως τέτοια ήταν η εικόνα της ΑΕΚ.

Η "ΝΕΚΡΟΨΙΑ" ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ

Ουδείς παραγνωρίζει ότι στα περισσότερα εφετινά ματς, η Ένωση είναι πιο ελκυστική στο μάτι σε σχέση με πέρυσι, ούτε ότι πέτυχε έναν βασικό στόχο το καλοκαίρι, αυτόν της εισχώρησης στους ομίλους του Champions League. Η αναγνώριση στον Ουζουνίδη γι αυτήν την καλωπιστική μετάλλαξη και το ευρωπαϊκό επίτευγμα, είναι δεδομένη. Αντιστοίχως όμως, πρέπει να του καταλογιστούν και οι ευθύνες για το γεγονός ότι η ΑΕΚ δεν έχει σταυρώσει νίκη σε τρία ντέρμπι ενώ θα μπορούσε να είχε αποχωρήσει από αυτά με ακόμα λιγότερους από τους μόλις δύο βαθμούς που "τσίμπησε".

Εκείνος είναι επίσης ο υπόλογος για όλη αυτή τη σκόνη που έχει σηκωθεί γύρω από τον Μάνταλο, αν πρέπει να παίζει πάντα βασικός, σε ποιους χώρους θα πρέπει να χρησιμοποιείται, αν ενδεχομένως θα είναι προτιμότερο να μείνει περισσότερο στον πάγκο για να προφυλαχθεί και να ηρεμήσει. Εκείνος πρέπει να διαπιστώσει αν αυτή θα είναι μια ορθή τακτική ή αν ο παίκτης βοηθιέται περισσότερο με το να αγωνίζεται. Το ανάθεμα πέφτει στον ποδοσφαιριστή, σε ένα βαθμό δικαίως, διότι υπάρχουν όντως ματς στα οποία, εκτός του ότι δεν είναι καλός, εξωτερικεύει έναν νευρικό και γκρινιάρικο χαρακτήρα που δεν αρέσει σε κανέναν.

Στο τέλος της ημέρας ωστόσο, υπεύθυνος είναι εκείνος που τον εμφανίζει στο γήπεδο. Όπως και για όλες τις επιλογές στο βασικό σχήμα. Φτάσαμε στο σημείο να διαβάζουμε αστειότητες περί κλίκας του Μάνταλου. Η κατάσταση ξεφεύγει... Ακριβώς σε αυτό το σημείο, ο άνθρωπος που τη «μαζεύει» και την επαναφέρει στην κανονικότητα, πρέπει να είναι ο προπονητής. Ουδείς άλλος μπορεί να ευθύνεται πέραν του ανθρώπου που αποφασίζει ποιοι θα παίξουν και ποιοι όχι. Αυτός είναι υπόλογος απέναντι στην ομάδα, όχι μεμονωμένα ο κάθε ποδοσφαιριστής επειδή δεν βρίσκεται σε καλό φεγγάρι.

Αν ο Μάνταλος δεν πρέπει να παίζει, τότε να μην παίζει. Αν δεν πρέπει να ξεκινά στα άκρα, τότε να μην ξεκινά στα άκρα. Αν χαραμίζεται στις πτέρυγες, τότε ας χρησιμοποιηθεί στον άξονα. Αυτός είναι ο προπονητής, αυτός αποφασίζει. Αυτός οφείλει να «φτιάξει» τους παίκτες και να τους παρουσιάσει πολεμιστές και όχι «κυρίες» σε τέτοια ματς. Αν θεωρεί ότι δεν εκτελούν τις εντολές του, τότε υπάρχει ο πάγκος, επίσης και η εξέδρα. Για όλους! Το είπε και ο Μελισσανίδης, αναφερόμενος στον προπονητή, αλλά πιστεύω ότι ισχύει για κάθε έναν ξεχωριστά. Στο τέλος της χρονιάς, η «νεκροψία» θα δείξει.