Ήταν το δεύτερο ζητούμενο από τη συγκεκριμένη διαδικασία και παρά το γεγονός ότι δεν πρέπει να εκλαμβάνεται και ως επίτευγμα το ότι τερμάτισε δεύτερη, εν τούτοις το γεγονός αυτό βοηθά την ΑΕΚ να προσδιορίσει ομαλώς και αβίαστα της προτεραιότητές της και να επαναπρογραμματίσει.

Μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο θα επιχειρήσω μια προσέγγιση της κατάστασης στο ρόστερ. Με τη συμμετοχή σας θα φανεί αν οι ως σήμερα ενέργειες διοίκησης και προπονητή είναι αρεστές στον κόσμο σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο καλοκαίρι για την ομάδα.

Πάμε λοιπόν:

Τερματοφύλακες: Εδώ η ΑΕΚ παρουσιάζεται πλήρης. Ο Σάχα του δεύτερου γύρου και ο έτοιμος πια Αραμπατζής παρέχουν ασφάλεια. Ο Λούκατς μάλλον αποτελεί πολυτέλεια από τη στιγμή που πιάνει θέση ξένου κι ενώ υπάρχει ο (όπως λέγεται) ιδιαίτερα ταλαντούχος Μοσχονάς, που θα μπορούσε να προωθηθεί ως τρίτος γκολκίπερ.

Αμυντικοί: Δύσκολα τα πράγματα εδώ, ειδικά στις θέσεις των στόπερ… Όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, η ΑΕΚ θέλει να απαλλαγεί από το συμβόλαιο του Μαϊστόροβιτς, έχει ήδη αποχαιρετίσει τον Αλβες, ενώ από την απόφαση του Αλεξόπουλου θα εξαρτηθεί αν θα αποκτηθούν συνολικά τρεις κεντρικοί αμυντικοί (εφόσον βέβαια ο «Αλεξό» επιλέξει το δρόμο της φυγής κι ο Σουηδός απομακρυνθεί).

Ο 20χρονος Ματετζίδης θυμίζει Κώστα Μανωλά στον πρώην προπονητή του (στον Πανθρακικό) Παύλο Δερμιτζάκη και μακάρι να είναι έτσι. Είναι γεγονός όμως ότι αυτή τη στιγμή αποτελεί την τελευταία επιλογή στους στόπερ.

Διαφαινόμενη είναι η επιστροφή του Δέλλα, αλλά ουδείς μπορεί να πάρει όρκο σε ποια κατάσταση θα παρουσιαστεί. Η περίπτωση του Μόρα κρύβει μεγάλες δυσκολίες ενώ άλλες λύσεις ουσίας και ελπίδας δεν έχουν ακουστεί, πέρα από αυτήν του Βούλγαρου Ιβάνοφ για τη αξία του οποίου οι απόψεις διίστανται.

Στις πτέρυγες τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Για τη θέση του δεξιού μπακ οι Αραούχο, Αργυρίου και Γεωργέας μοιάζουν αρκετοί. Για το αριστερό πόστο θα αποκτηθεί κάποιος για βασικός (ο Τζαβέλλας είναι ο μεγάλος πόθος - ο Έλντερσον ο εφικτός στόχος) ενώ ως μπακ-απ θα κληθούν να βοηθήσουν οι Καράμπελας, Λαγός και Γεωργέας.

Μέσοι: Αν η ΑΕΚ θέλει πραγματικά να αλλάξει επίπεδο, τότε πρέπει να κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αποκτήσει και τον Ντιοπ και τον Ζεοβάνι.

Θεωρώ ότι ο Σενεγαλέζος είναι αυτή τη στιγμή η πιο «απαιτητή» μεταγραφή, διότι στη συγκεκριμένη θέση πόνεσαν τα μάτια μας φέτος με όσα είδαμε από Γιάχιτς, Ενσαλίβα και Μάκο. Ευχάριστη έκπληξη ήταν ο Γκέντσογλου.

Ωστόσο οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι η ομάδα δεν παρουσίασε κενά μόνο στον ανασταλτικό τομέα _ ειδικότερα στα κλεψίματα της μπάλας, όπου έπιασε πάτο! _ αλλά και δημιουργικά.

Απαιτείται ένας ποδοσφαιριστής με ξεκάθαρο ηγετικό ρόλο, ένας κλασικός κουμανταδόρος, ένας ικανός και με διάρκεια στην απόδοσή του πασαδόρος. Ο Ζεοβάνι είναι τέτοιος παίκτης και δίπλα στον Ντιοπ θα μπορούσε να δουλέψει σωστά και να πάρει τη μπαγκέτα του ενορχηστρωτή.

Πρόβλημα εντοπίστηκε και στα άκρα της μεσαίας γραμμής (στο 4-4-2) και επίθεσης (στο 4-3-3). Αν ο Λεονάρντο «ξυπνήσει» και ο Έντερ δικαιώσει τις προσδοκίες, κάτι καλό θα δούμε. Χρειάζονται βέβαια τουλάχιστον ακόμη δύο παίκτες στα άκρα, ποδοσφαιριστές διεμβολιστές με καλή σέντρα, τελειώματα φάσεων και νορμάλ τακτική συμπεριφορά.

Το ιδεατό ασφαλώς θα ήταν να παραμείνει ο Σκόκο και να πειστεί ότι πρέπει να έχει διάρκεια και αφοσίωση επί 90 λεπτά στο συγκεκριμένο ρόλο (όχι μόνο επιθετικά, αλλά και ανασταλτικά), όμως αυτό ελάχιστοι πλέον στην ΑΕΚ πιστεύουν ότι μπορεί να συμβεί.

Επιθετικοί: Το δίδυμο Λυμπερόπουλος - Μπλάνκο είχε κάνει θαύματα στην πρώτη χρονιά του Αργεντινού στην ΑΕΚ. Το μεγάλο στοίχημα της ομάδας όμως (κατά την προσωπική άποψή μου) θα έπρεπε να είναι ο Ραφίκ Τζιμπούρ.

Αυτός είναι όντως ο ποδοσφαιριστής που μπορεί να κάνει τη διαφορά και θα ήθελα πολύ να τον δω δίπλα στον Λύμπε (διότι πλέον έχω πειστεί ότι ο Αλγερινός και ο Μπλάνκο δεν μπορούν να συνεργαστούν αρμονικά ως δίδυμο στην επίθεση).

Μια τετράδα αποτελούμενη από τους Τζιμπούρ - Λυμπερόπουλο - Νέμεθ - Μπλάνκο θα ήταν πλήρης, όμως αυτή η συνύπαρξη μοιάζει ουτοπική βάσει των οικονομικών δεδομένων της ομάδας. Βέβαια ως ακραίος επιθετικός μπορεί να αγωνιστεί και ο Έντερ, ίσως και ο Ζεοβάνι στο «4-3-3».