Ήττα με 2-3 από τον Ολυμπιακό. Το ακούς και θαρρείς ότι έγινε μια από τα ίδια των τελευταίων ετών. Άλλωστε πρόκειται για την 9η στα τελευταία 12 ματς των δύο. Υπάρχουν όμως και παιχνίδια στα οποία ο ηττημένος δεν άξιζε αυτή την τύχη. Όπως αυτό.

Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε στη σκηνή περισσότερο οργανωμένη, μεθοδική και πειστική από κάθε άλλο εκ των συγκεκριμένων παιχνιδιών που δεν είχαν ευτυχή κατάληξη για εκείνη. Μία φάση είναι αρκετή για να δώσει διαφορετική τροπή στη διαφαινόμενη εξέλιξη ενός αγώνα, μία στιγμή είναι ικανή να προσφέρει στον πιο έμπειρο αντίπαλο το προβάδισμα, αντί την κανονική -βάσει ροής, εξέλιξης και αποφάσεων- ποδοσφαιρική μοίρα του.

Η φάση του πέναλτι που δεν καταλογίζεται, είναι καθοριστική, διότι αντί να απονεμηθεί στην ομάδα που είχε τα ηνία του αγώνα στο συγκεκριμένο σημείο η δίκαιη δυνατότητα να προηγηθεί στο σκορ, παρέχεται στον αντίπαλο η ευκολία να αποδράσει άκοπα από μία δύσκολη θέση για να βρεθεί τάχιστα ο ίδιος σε μία άλλη ισχύος.

Ασφαλώς, ο τρόπος με τον οποίο η ΑΕΚ λειτουργεί στα δευτερόλεπτα που ακολουθούν της ατιμωρησίας του Μασούρα για αυτό που έκανε στον Βράνιες, καταδεικνύει ότι έχει πολλά πράγματα να βελτιώσει ακόμα ώστε να κράτα το μυαλό της καθαρό και τη σκέψη της σε εγρήγορση απέναντι σε αντιπάλους που έχουν ποιότητα και τα τελευταία χρόνια, την έχουν του χεριού τους. Σε δευτερόλεπτα μέσα, η Ένωση βρέθηκε από το σχεδόν ζενίθ στο απόλυτο ναδίρ, διότι η προσπάθεια που είχε καταβάλει από τη στιγμή της ισοφάρισης με τον Αραούχο έως και το λεπτό της επίτευξης του δεύτερου τέρματος από τον Ολυμπιακό, καταμαρτυρούσε ότι ήταν εκείνη που έπαιζε ποδόσφαιρο.

Τι λέει η στατιστική και τι βλέπει το μάτι

Σύμφωνοι, οι ευκαιρίες δεν της εμφανίστηκαν, η υπεροχή τα πολλά κόρνερ και οι στημένες μπάλες γύρω από την εστία του Βατσλίκ, δεν έφεραν καθαρές φάσεις για γκολ. Αυτή είναι μία πραγματικότητα που δεν αμφισβητείται. Στον αντίποδα βέβαια, αυτό που κατάφερε στο γήπεδο από το πρώτο λεπτό του τέλειου αιφνιδιασμού που ο Ολυμπιακός της επιφύλασσε, μέχρι και τη μοιραία φάση που το υπέρ της πέναλτι έγινε εις βάρος της γκολ, δεν το λες και λίγο. Ή τουλάχιστον, για να το καταγράψω όπως ακριβώς το σκέφτομαι, συνιστά μία πρόοδο για την ΑΕΚ η οποία απλώς δεν έλαβε τη σημασία που της άξιζε στην εξέλιξη του σκορ.

Υπήρξαν και πάλι στιγμές παθογενειών, μέσα από τις οποίες η ΑΕΚ έδωσε στον αντίπαλο της την ευκαιρία να πετύχει εύκολα τέρματα. Ακόμα και το πρώτο στο παιχνίδι, το πράγματι πολύ όμορφο γκολ του Αγκιμπού Καμαρά, συντελέστηκε δίχως την παραμικρή πίεση στον ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Όπως και σε κάμποσες ακόμα περιπτώσεις που οι ερυθρόλευκοι έπαιρναν όλες τις αποκρούσεις στο όριο της μεγάλης περιοχής και οι αντίπαλοί τους απλώς κοιτούσαν.

Ακολούθησε η απόλυτη συνολική αδράνεια στο δεύτερο τέρμα και το δώρο του Μοχαμαντί στο τρίτο. Έχει πολλά ανασταλτικά ζητήματα η ΑΕΚ και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι έχει ήδη δεχθεί τόσα γκολ στο πρωτάθλημα, 13 τον αριθμό. Είναι πολλά και όσο αυτό συνεχίζεται τόσο θα ψαλιδίζονται οι ελπίδες της να παραμείνει διεκδικητική έως το τέλος.

Στο φινάλε του παιχνιδιού ωστόσο, συνέβη αυτό το οποίο πιστοποιεί ότι η ομάδα που όλα τα προηγούμενα χρόνια έκανε αγωνιστικά άλματα προς τα πίσω σου, έχει αρχίσει να μπουσουλάει προς τα εμπρός. Το τελευταίο ζεστό χειροκρότημα ήταν η ανταμοιβή για την προσπάθεια, την τόλμη και την τακτική προσέγγιση. Ήταν ένα παιχνίδι στο οποίο η ΑΕΚ είχε καλή εικόνα, αλλά ηττήθηκε μέσα από διαφόρων ειδών συγκυρίες. Αδικήθηκε σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο και μαζί αδίκησε τον εαυτό της κάνοντας δώρα στον αντίπαλο. Φεύγοντας όμως από το γήπεδο, ήξερε ότι το είχε πάει καλά το ματς. Προσεχώς και καλύτερα...

Δείτε την Game Night για το ντέρμπι ΑΕΚ - Ολυμπιακός και την αναμέτρηση του Ατρομήτου με τον ΠΑΟΚ: