Η μάχη του τίτλου έχει κριθεί, ο Ολυμπιακός δεν χάνει το πρωτάθλημα. Από τώρα γνωρίζουμε επίσης ότι ο Παναθηναϊκός θα εισέλθει ως δεύτερος στα πλέι-οφ, προφανώς με κάποια (ασήμαντη ή σημαντική θα το διαπιστώσουμε στην πορεία) βαθμολογική διαφορά από τους υπόλοιπους.

Τους ξεχνάμε λοιπόν για κάποιο διάστημα, ίσως και καλύτερα γιατί κούρασε όλη αυτή η ιστορία για το ποιος έχει κάνει (διαχρονικά) το μεγαλύτερο κακό στο ελληνικό πρωτάθλημα. Άλλωστε η ζυγαριά ξεχαρβαλώθηκε γιατί το βάρος είναι ασήκωτο και από τις δύο πλευρές...

Θα υπεισέλθω στο θέμα μας με την ελπίδα και ευχή συνάμα ότι η καταθλιπτική ελληνική διαιτησία και οι ανίκανοι να την ελέγξουν προϊστάμενοί της, θα μας κάνουν τη χάρη να μην «χωθούν» με τις γνωστές διαθέσεις τους και σε αυτά τα ματς. Δεν θα πω κάτι άλλο, προσδοκώ να μην δοθεί σε κανέναν μας η αφορμή να συζητήσουμε κάτι διαφορετικό από ποδόσφαιρο ύστερα από κάθε μονομαχία. Και μπαίνω στο ζουμί...

1. Οικονομικές δυσχέρειες

Κοινό παρανομαστή στις τάξεις των ποδοσφαιριστών των δύο ομάδων αποτελεί η αδυναμία των διοικήσεων να πληρώνουν στην ώρα τους. Στην ΑΕΚ έχουν λάβει τις διαβεβαιώσεις ότι μεγάλο μέρος των οφειλομένων θα καταβληθεί ως τις 31 Μαρτίου και κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία. Στον ΠΑΟΚ προχώρησαν λίγο παραπάνω αποφασίζοντας απόχή μίας ημέρας από τις εργασιακές υποχρεώσεις τους.

Είναι δύσκολο να παραμένεις συγκεντρωμένος όταν εντός των αποδυτηρίων υπάρχει διχογνωμία (και μάλιστα έντονη όπως καταγράφηκε στον Τύπο) για το αν έπρεπε να υπάρξει τέτοιου είδους κινητοποίηση.

Οι παίκτες της Ένωσης δείχνουν περισσότερο διαλλακτικοί και έχουν από κοινού αποφασίσει να περιμένουν. Αυτοί του ΠΑΟΚ χωρίστηκαν σε στρατόπεδα γεγονός το οποίο επηρέασε τη συνοχή τους ως ομάδα στο ματς με την Καβάλα. Ας περιμένουμε να δούμε πως θα το «μαζέψουν» μέχρι την Τετάρτη.

2. Οι γέροντες της επανάστασης!

Ποδοσφαιριστές με ξεχωριστή προσωπικότητα δεν συναντάς πολλούς και στα δύο ρόστερ. Και οι υπάρχοντες είναι ομολογουμένως κάποιας ηλικίας. Αναμφίβολα ο ΠΑΟΚ διαθέτει περισσότερους έμπειρους και συνάμα μαχητές και νικητές παίκτες. Θα ξεχωρίσω τους Πάμπλο Κοντρέρας, Μπρούνο Τσιρίλο, Πάμπλο Γκαρσία και Βλάνταν Ίβιτς. Όλοι τους από 33 και πάνω και με πολλά ματς στα πόδια τους εφέτος. Αλλά το λέει η καρδιά τους, βαστάνε τα κότσια τους.

Στον αντίποδα ο 36χρονος Νίκος Λυμπερόπουλος και ο 35χρονος Τραϊανός Δέλλας «επιστρατεύθηκαν» το καλοκαίρι με σκοπό να... βοηθήσουν σε 20 ματς, αλλά εν τέλει αποτελούν τα βασικά σημεία αναφοράς της ΑΕΚ και είναι αναντικατάστατοι. Η ομάδα εννέα στις δέκα φορές πελαγοδρομεί όταν οι Διόσκουροι αδυνατούν να δώσουν το παρών. Την Τετάρτη πάντως θα παρουσιαστούν περισσότεροι «φρέσκοι» ύστερα από δέκα ματς χωρίς παιχνίδι στα πόδια τους ενώ οι πρεσβύτεροι του ΠΑΟΚ θα οδεύουν προς το τέταρτο σερί!

3. Το ξεχωριστό ταλέντο

Δύο είναι οι ποδοσφαιριστές που σε καθηλώνουν. Ο Αντελίνο Βϊερίνια και ο Νάτσο Σκόκο. Έχουν αποδείξει με τα πεπραγμένα τους ότι είναι ικανοί για το απρόβλεπτο, για την ενέργεια που θα «ξεκλειδώσει» την αντίπαλη άμυνα για το «μαγικό» γκολ με το οποίο θα μας κάνουν να γυρίσουμε και να πούμε στο διπλανό μας στο γήπεδο « ναι φίλε, γι αυτό που είδα αξίζει να πληρώνω εισιτήριο».

Η διαφορά είναι ότι ο μικρός «μάγος» του ΠΑΟΚ διέπεται και από μία συνέπεια στις καλές εμφανίσεις και στα γκολ που κρίνουν αγώνες. Διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του, βρίσκεται σε διαρκή άνοδο και πολλές φορές μοιάζει ασταμάτητος. Ένα άλυτο πρόβλημα για την αντίπαλη άμυνα.

Τουναντίον ο Σκόκο αποτελεί τον ορισμό της ασυνέπειας στη σχέση του με τις καλές εμφανίσεις. Με μόλις ένα κανονικό γκολ (δηλαδή όχι πέναλτι) στα τελευταία 18 ματς της ΑΕΚ, δείχνει μπλοκαρισμένος από την ημέρα που τις τύχες της ομάδας ανέλαβε ο Μανόλο Χιμένεθ αναγκάζοντάς τον να εντρυφήσει σε... τακτικά καλούπια.

Ομολογουμένως ήταν πολύ πιο αποδοτικός όταν είχε το ελεύθερο να μην σπαταλά δυνάμεις για ανασταλτική βοήθεια, απόδειξη του ότι στην καριέρα του δεν έχει μάθει να ανταποκρίνεται ταυτόχρονα και επαρκώς στους δύο βασικούς τομείς του σύγχρονου ποδοσφαίρου.

4. Οι «γκολεαδόρ»

Εδώ συναντά κανείς την ισορροπία. Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης και ο Ίσμαελ Μπλάνκο έχουν αποδείξει με τη συνέπειά τους σε βάθος χρόνου ότι ξέρουν να διατηρούν «φλογισμένη» την ερωτική σχέση τους με τα αντίπαλα δίχτυα και να πετυχαίνουν σημαντικά γκολ. Βέβαια έχουν και κάποιες σημαντικές διαφορές.

Ο επιθετικός του ΠΑΟΚ είναι περισσότερο ολοκληρωμένος ως ποδοσφαιριστής και βοηθά σε περισσότερους τομείς συγκριτικά με τον «Ζορό». Είναι πολλές οι φορές που αμφότεροι χρησιμοποιούνται σε θέση δεξιού εξτρέμ, ρόλο στον οποίο ο Σαλπιγγίδης μπορεί να ανταποκριθεί πολύ καλύτερα.

Ο Μπλάνκο είναι ασφαλώς καλύτερος σκόρερ, αυτό άλλωστε καταδεικνύει η στατιστική απεικόνιση των κατορθωμάτων του. Έφτασε ήδη τα 72 επίσημα γκολ με τη φανέλα της ΑΕΚ και σου δίνει τη σιγουριά ότι ακόμα και στη βραδιά που τίποτα δεν του κάθεται καλά, θα είναι εκεί όταν πρέπει για να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα.

5. Ομάδα και... κάτι σαν ομάδα

Το μεγάλο αβαντάζ του ΠΑΟΚ είναι ο χαρακτήρας της σκληρής, πειθαρχημένης, μαχητικής και εμφανώς πιο δουλεμένης τακτικά ομάδας. Ο Σάντος έβαλε τις βάσεις, ο Χάβος κάνει τη σωστή διαχείριση και επιπροσθέτως φαίνεται ότι το μάτι του κόβει πολύ όταν κοουτσάρει από τον πάγκο.

Η ΑΕΚ είναι ένα σύνολο που δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις πως θα ανταποκριθεί. Από τη μία στιγμή στην άλλη μεταλλάχτηκε σε μια ομάδα που κερδίζει εύκολα εκτός έδρας και δεν μπορεί να πάρει παιχνίδι στο αφιλόξενο ΟΑΚΑ. Άρα σε μία πρώτη ανάγνωση, δεν είναι και πολύ υπέρ της το γεγονός ότι καλείται να δώσει τα δύο από τα τρία ντέρμπι ως γηπεδούχος.

Σε ματς σαν και αυτά, σκληρά, κλειστά και με το βάρος της σημαντικότητας που τα χαρακτηρίζουν να είναι επιπρόσθετο στις πλάτες των ποδοσφαιριστών, η ομάδα που διέπεται από ποδοσφαιρική λογική και πειθαρχία έχει συνήθως και το αβαντάζ. Ο ΠΑΟΚ είναι περισσότερο πιστός σε αυτές τις αρχές. Η ΑΕΚ όποτε το θυμάται...