Τι έπραξε ο Χρήστος Αραβίδης; Αυτό ακριβώς που δεν θα έπρεπε να επιχειρήσει ένας ποδοσφαιριστής ο οποίος έχει εισπράξει αστείρευτη αγάπη από μια πλατιά οπαδική μάζα: Η ειδική σχέση με τον κόσμο θα σου γυρίσει μπούμερανγκ όταν εκείνος θεωρήσει ότι προσπαθείς να εκφραστείς μέσα από αυτή, ξεπερνώντας την αγνότητά της.

Πίσω από ένα μη ξεκάθαρο μήνυμα ενός αγαπητού αθλητή, ίσως να κρύβονται τόνοι δυσαρέσκειας ή αίσθημα αδικίας που τον κυριεύει. Ωστόσο ο αποδέκτης της τοποθέτησης αυτής, προσπαθώντας να την αποκωδικοποιήσει, δεν αντιλαμβάνεται το γιατί. Το θεωρεί ενοχλητικό. Δεν ξέρει τι θέλει να πει ο ποιητής. Ερμηνεύει αυτό που βλέπει μπροστά του εκείνη τη στιγμή και αντιδρά με ταχύτητα άμεσης συναισθηματικής ενόχλησης. Πράγματι λοιπόν, μια μεγάλη μάζα όσων έπεσαν πάνω στο επίμαχο ποστάρισμα, αντέδρασε με εκνευρισμό.

Από τη μία στιγμή στην άλλη, ο Αραβίδης, βρέθηκε απέναντι σε ένα βουνό αντιδράσεων. Κάποιοι με απορία και διάθεση να μάθουν περισσότερα, άλλοι με αφορισμούς για την υπερβολική και ανεξήγητη επιλογή του ποδοσφαιριστή, αρκετοί με ύβρεις, χλεύη και ειρωνείες. Είναι η αμήχανη στιγμή που αντιλαμβάνεσαι ότι λειτούργησες με βιασύνη μπροστά σε ένα κοινό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων και θαυμαστών, η ταυτόχρονη ανταπόκριση των οποίων τους οδηγεί στο σημείο, πέραν της εκπεφρασμένης δυσαρέσκειας προς το πρόσωπό σου, να εξευτελίζονται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας χυδαίες εκφράσεις. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται και τόσο… κοινωνικά.

Η παγίδα, η χρήση, το μπλοκάρισμα, η υποχώρηση

Όταν βλέπεις το τυρί και όχι τη φάκα, η παγίδα σε έχει γραπώσει. Αρκούν τρεις γραμμές και μερικές λέξεις για να οδηγήσεις στο αντίθετο στρατόπεδο ανθρώπους οι οποίοι σε αγαπούν, σε στηρίζουν και εκφράζονται μέσα από τη μαχητικότητα και την αυταπάρνησή σου μέσα στα γήπεδα. Πολύ γρήγορα για αρκετούς, δεν είσαι πια ο πολεμιστής Αραβίδης, αλλά ένας εντός των τειχών εχθρών που προκαλεί αποσταθεροποίηση στην ομάδα, σε μια περίοδο ηρεμίας και αγωνιστικών επιτυχιών. Πρέπει γρήγορα να το μαζέψεις…

Καταλαβαίνεις ότι είναι αδύνατον να απαντήσεις στον κάθε έναν ξεχωριστά. Από την άλλη, το να σβήσεις το ποστάρισμα, θα συνιστά για σένα πράξη δειλίας. Η δίνη της «κοινωνικότητας» του social εργαλείου σε έχει ήδη ρουφήξει. Αρχίζεις να σβήνεις σχόλια ενοχλητικά ή υβριστικά, επιλέγεις να αφήνεις όσα διαφωνούν αλλά με τρόπο κόσμιο. Ωστόσο το κακό έχει ήδη γίνει. Και είναι ασταμάτητο.

Πέφτεις να κοιμηθείς με τη σκέψη ότι στο δικό σου μυαλό είχες δίκιο, όμως όπως το εξέφρασες, ελάχιστοι θα ενδιαφερθούν. Αναστάτωση προκάλεσες και αναβρασμό. Το θέμα σου φτάνει στα υψηλότερα κλιμάκια της ομάδας κι εσύ ξαπλώνοντας με τις σκέψεις τι μπορεί να συμβεί το επόμενο πρωί, ταυτόχρονα ανησυχείς για όσα συμβαίνουν κάτω από το επίμαχο σχόλιό σου. Ποιοι σε αναθεματίζουν, ποιοι σε στηρίζουν, ποιοι «σκοτώνονται» μεταξύ τους. Είναι και αυτά τα τόσα μα τόσα ψεύτικα προφίλ που εισέβαλαν στη συζήτηση για να εκτινάξουν την αντιδικία και τα αναθέματα στα ύψη. Λαβύρινθος…

Την επόμενη ημέρα νιώθεις πλέον αδύναμος και απόλυτα ευάλωτος. Δεν έχεις εγωισμό, ούτε διάθεση να εκφράσεις αυτά που σε ώθησαν να παραπονεθείς κατά τον τρόπο αυτό. Ζητάς συγγνώμη γιατί όντως αντιλήφθηκες το σφάλμα σου και ίσως ακόμα περισσότερο επειδή έκανες ανθρώπους που σε αγαπούν και σε στηρίζουν, να στεναχωρηθούν και να γεννήσουν άσχημες σκέψεις για σένα. Κι όλα αυτά από μια παρόρμηση της στιγμής, από ένα αχρείαστο ποστάρισμα, από ένα λάθος που θα σε στοιχειώνει για καιρό καθώς εκεί έξω υπάρχουν πλέον αυτοί που θα σε αντιμετωπίζουν μονίμως καχύποπτα. Όχι ως ποδοσφαιριστή, αλλά ως χαρακτήρα.

Τώρα θέλει δουλειά πολλή. Και τριπλάσια υπομονή και προσπάθεια. Η γνώση είναι δύναμη, ακόμα και όταν την αποκτάς μέσα από μία τόσο δύσκολη και επίπονη διαδικασία. Η ιστορία αυτή είναι ένα δίδαγμα για πολλούς. Κι ας έπρεπε να τη βιώσει ένας αθλητής που τόσο μέσα όσο και έξω από τα γήπεδα, δεν έχει κοροϊδέψει ποτέ.