Δεν αποτελεί χρονογράφημα το συγκεκριμένο κείμενο. Ούτε συντάσσεται για να θυμίσει τους λόγους και αιτιάσεις που οδήγησαν τον Χρήστο Αραβίδη προ των πυλών της κιτρινόμαυρης εξόδου. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Το σήμερα όμως είναι μια άλλη εντελώς κατάσταση.

Θα σημειώσω κάτι, όσο αιρετικό ή δυσάρεστο μπορεί να διαβαστεί. Το περίμενα από τον αγνώμονα οπαδό. Από τον κάθε έναν που δεν τον γουστάρει ποδοσφαιρικά, αυτό είναι φυσιολογικό. Το περίμενα από όσους εύκολα ξεχνούν όσα νωρίτερα οι ίδιοι έλεγαν για εκείνον. Αλλά από το σινάφι μου σε τέτοιο βαθμό, το να αντιμετωπίζεται η λέξη «Αραβίδης» ως ακατάλληλη, άρα να αποφεύγεται να χρησιμοποιείται, όχι δεν το περίμενα κι είναι τουλάχιστον UNFAIR.

Ούτε διθυράμβους, ούτε ευχολόγια. Αλλά για μια στιγμή... Είναι λίγο αυτό που συμβαίνει; Το ότι δηλαδή είναι ξανά παρών ο ποδοσφαιριστής για τον οποίο άπαντες πιστέψαμε (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου) ότι για να πάρει ξανά ευκαιρία μέχρι το τέλος της σεζόν, θα πρέπει η ΑΕΚ να έχει απομείνει με 10 ποδοσφαιριστές και να ψάχνει τον ενδέκατο; Είναι λίγο;

Δεν την πήρε συγκυριακά την ευκαιρία να ξαναμπεί στην ομάδα και κυρίως στο πλάνο του προπονητή ο Αραβίδης. Την κέρδισε με το σπαθί και τη δουλειά του. Με τη σιωπή του απέναντι σε πολλά που του καταλογίστηκαν, κάποια μάλιστα εμπαθώς. Με τη μαγκιά του να αναγνωρίσει τα λάθη του, να καταπιεί το όποιο δίκιο θα μπορούσε να έχει (διότι τη δική του θέση δεν την έχουμε ακούσει ποτέ!) και να γυρίσει το διακόπτη για να προσπαθήσει από την αρχή.

Ας του αναγνωρίσουμε αυτό! Ας το παραδεχθούμε. Με την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί τον περασμένο Δεκέμβριο, άλλος στη θέση του θα είχε παραιτηθεί της προσπάθειας. Θα ακολουθούσε συμβατικά τις υποχρεώσεις της ομάδας και θα απολάμβανε την κάθε προπόνηση χωρίς άγχος και πίεση, απλά εισπράττοντας και περιμένοντας τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. ΟΧΙ Ο ΑΡΑΒΙΔΗΣ.

ΤΙ ΕΙΔΕ ΧΙΜΕΝΕΘ

Αυτό το σεβασμό στον εαυτό του αλλά και προς την προπόνηση, τον κόσμο και την ομάδα. Δεν τον ενδιέφερε τον Ισπανό να εντρυφήσει στο μέγεθος των λαθών και των όσων οδήγησαν τον Αραβίδη σε αυτά. Διότι ο ίδιος δεν είχε σκοπό να τον αδικήσει αλλά να πάρει και από αυτόν όσα μπορεί να δώσει. Λίγα; Τότε λίγα! Πολλά; Τότε ακόμα καλύτερα.

Δουλειά, υπομονή, επιμονή και προσμονή. Δεν ήταν ο πρώτος προπονητής στην καριέρα του που του είχε πει κάτι το οποίο ενδεχομένως και να μην τηρούνταν. Συνέχισε να δουλεύει. Ώσπου ο Μανόλο, έστω και από αλλαγή σκέψης της τελευταίας στιγμής, του έδωσε την ευκαιρία να ξαναπαίξει κάποια ελάχιστα λεπτά κόντρα στον ΠΑΟΚ. Αρκετά για τον Αραβίδη προκειμένου να σκοράρει, έστω κι ένα γκολ-κερασάκι σε τούρτα.

Και μετά ξανά στο περίμενε. Μόνιμα όμως πλέον εντός αποστολής, μόνιμα και εντός 18αδας. Άρα μόνιμα στα σχέδια του Χιμένεθ. Και ήρθε και η δεύτερη συγκυρία. Ο Πέκχαρτ (που ενδεχομένως θα ήταν η αλλαγή αν βρισκόταν στον πάγκο) έμεινε εκτός αποστολής λόγω αδιαθεσίας από χτύπημα με τη μπάλα στο πρόσωπο. Ο Μανόλο αισθάνθηκε ότι η ομάδα χρειαζόταν επιθετικό. Γύρισε και είδε τον Αραβίδη.

Μέσα ο Άραβας με αρκετό χρόνο μπροστά του πλέον, μπήκε στο 63’. Τέσσερα λεπτά και το 2-0 κόντρα στον Πλατανιά. Αυτή τη φορά ήταν ένα γκολ απαραίτητο, όχι μόνο χρήσιμο. Το τέρμα με το οποίο η ΑΕΚ «τελείωσε» το ματς. Ο Αραβίδης είναι ξανά στην εξίσωση. Και ο Χιμένεθ το ομολογεί.

Το καλοκαίρι; Δύσκολα θα μείνει στην ΑΕΚ. Αλλά τα δύσκολα είναι για τέτοιους τύπους. Ανέφικτο έμοιαζε έστω το να ξαναμπεί σε αποστολή. Κι αυτός κατάφερε να είναι μέρος του πλάνου. Τον Αραβίδη μην τον υποτιμάτε ποτέ. Τον Αραβίδη.

Photo Credits: Eurokinissi