Στην εκτάκτου ανάγκης κατάσταση που η ΑΕΚ βιώνει, λόγω των πολλών τραυματισμών, της ανύπαρκτης –από τη στιγμή που ήρθε μόλις ένας παίκτης που ο προπονητής δεν τον βλέπει- μεταγραφικής ενίσχυσης του Γενάρη και των απωλειών που προκλήθηκαν με την αποχώρηση παικτών που δεν αντικαταστάθηκαν, είναι ενθαρρυντικό ως γεγονός ότι στη Λεωφόρο εμφανίστηκε έτοιμη να παίξει ένα ντέρμπι γνωρίζοντας τι σημαίνει η λέξη.

Με ένα τακτικό πλάνο που ήξερε πώς να υπηρετήσει, περισσότερη συγκέντρωση, ικανοποιητική αποφασιστικότητα και λιγότερη αφέλεια, αν και αυτή δεν πρόκειται να εξαλειφθεί εντελώς μέχρι το τέλος της σεζόν, πότε θα εκτοξεύεται και πότε θα περιορίζεται μέσα από διαρκείς διακυμάνσεις. Άλλωστε από μία τέτοια στιγμή, αμυντικής (πολλαπλής) αφέλειας, λίγο έλειψε να βγάλει και πάλι τα μάτια της, δίνοντας στον Παναθηναϊκό την ευκαιρία να προηγηθεί.

Υπήρξε αντίδραση στη συνέχεια κι αυτό είναι το δεύτερο ενθαρρυντικό στοιχείο μετά την εξασφάλιση της ισοπαλίας, παρόλο που το έργο το έχουμε πολλάκις ξαναδεί, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το παιχνίδι με τον Αστέρα Τρίπολης, στο οποίο επέστρεψε από το 0-2 για να εξασφαλίσει έστω τον έναν βαθμό. Είναι ωστόσο διαφορετικό να σου συμβαίνει σε ντέρμπι, απέναντι σε έναν αντίπαλο που στο συγκεκριμένο γήπεδο είχε δεχθεί τέρμα μόνο από τον Ελ Αραμπί, σε παιχνίδι που ο Ολυμπιακός ηττήθηκε. Η ΑΕΚ λοιπόν φεύγοντας με την ισοπαλία και κρατώντας τον Παναθηναϊκό στους τρεις βαθμούς πίσω της, δικαιούται να είναι ευχαριστημένη.

Σε τακτικό επίπεδο, η Ένωση ήταν καλά διαβασμένη και παρατεταγμένη, με εμφανή τη βελτίωσή της στην αμυντική μετάβαση, σε σύγκριση πάντοτε με άλλα, πολύ προβληματικά παιχνίδια του πρόσφατου παρελθόντος. Αν σε κάτι βρίσκω ‘’φάουλ’’ τον Μανόλο Χιμένεθ (που παρεμπιπτόντως έχασε και τον Μιτάι λίγες ώρες πριν το ματς ως εναλλακτική λύση), είναι στην αλλαγή του Τάνκοβιτς με τον Μαχαίρα.

Όχι επειδή ο Σουηδός δεν έχει σταυρώσει 90λεπτο στα 28 ματς που έχει παίξει φέτος -άλλωστε σε αυτό το παιχνίδι, του άξιζε να βγει-, όσο στο ότι δεν επέλεξε ως αντικαταστάτη του τον Χρήστο Αλμπάνη ο οποίος στα προηγούμενα δύο παιχνίδια, μπαίνοντας ως αλλαγή, έδωσε λύσεις με την ικανότητά του να ξεκλειδώνει κλειστές άμυνες αλλά και αυτή την περίεργη ιδιομορφία που τον χαρακτηρίζει, να αποδίδει καλύτερα ερχόμενος από τον πάγκο.

Από την άλλη, ένας λόγος που ο Τάνκοβιτς την πληρώνει (και θα την πληρώνει) συνέχεια όταν η ΑΕΚ καλείται να αλλάξει πράγματα στην επιθετική προσέγγισή της, είναι ότι απαγορεύεται να βγει από το ματς ο Γκαρσία, είτε παίζει καλά, είτε δεν βλέπεται.

Και τούτο αποδείχτηκε στο συγκεκριμένο παιχνίδι στο οποίο για συντριπτικό διάστημα ο Λιβάι ήταν ‘’ακυρωμένος’’ από τα διπλά και τριπλά μαρκαρίσματα των αντιπάλων και την αδυναμία του Σβάρνα να ανέβει για να του δώσει στήριγμα. Ακόμα και στο λυτρωτικό για την ΑΕΚ γκολ, έχει υποπέσει σε πλεονασμό ατομικής δεξιότητας, όμως η επιμονή και η κλάση του, φέρνουν το τέρμα της ισοφάρισης.

Αυτός και ο ακατάβλητος μαχητής Νταμιάν Σιμάνσκι, με το τρέξιμο σε κάθε πιθαμή του γηπέδου, το box to box παιχνίδι, την ασίστ στο γκολ, τη φάση που ο ίδιος απείλησε και τη μεγάλη προσοχή να μην πάει πάσα χαμένη, αποτελούν τα σημεία αναφοράς της ΑΕΚ αυτή την περίοδο.

Θα ήθελε πολύ η ομάδα, βασικά το έχει απόλυτη ανάγκη, να πάρει περισσότερα 20λεπτα σαν το τελευταίο του Πέτρου Μάνταλου στο παιχνίδι, όταν ο αρχηγός σήκωσε την ομάδα και την έφερε σε σημείο να απειλήσει για την νίκη. Αυτά όμως για έναν παίκτη που ηγείται, θα έπρεπε να είναι ο τυφλοσούρτης του και όχι μια αναλαμπή μέσα σε μια μακράς διάρκειας πολύ μέτρια παρουσία, από την οποία πρέπει επιτέλους να βγει με συνέχεια και συνέπεια.

Photo credits: Eurokinissi