Ότι στα χρόνια της επιστροφής με διοικητικό ηγέτη του Δημήτρη Μελισσανίδη, ΑΕΚ θα βρισκόταν μπροστά στη μεγάλη απειλή να μην παίξει καν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις της επόμενης περιόδου, με τέσσερις συνολικά ομάδες να μετέχουν σε αυτές, είναι κάτι που πρέπει να σημειωθεί στα βιβλία των διαδοχικών αποτυχιών από το καλοκαίρι του 2018 σήμερα.

Ακόμα και αν τα καταφέρει, το γεγονός ότι έχει βρεθεί στο σημείο να μάχεται για το πλέον αυτονόητο, δείχνει σε μεγάλο βαθμό και το επίπεδο της. Αν μη τι άλλο πολύ χαμηλότερο από αυτό που οι φίλοι της ομάδας προσδοκούν, σίγουρα πολύ πιο κάτω από αυτό που πρέπει να βιώνει η ΑΕΚ.

Αυτή όμως είναι η κατάσταση και στη συνέχεια θα φανεί αν θα καταφέρει το μίνιμουμ σωτηρίας της αξιοπρέπειάς της ή όχι, η οποία θα είχε δεχτεί ακόμα μεγαλύτερο πλήγμα, αν ο Παναθηναϊκός δεν είχε αυτοκτονήσει στην Τρίπολη.

Μέσα σε όλο αυτό το γενικότερο χάσιμο που χαρακτηρίζει την ΑΕΚ, ανήμπορος να ανταπεξέλθει και να διαχειριστεί την κατάσταση εμφανίζεται και ο Μανόλο Χιμένεθ, με τα διαρκή πειράματα και την εμμονή να ακυρώνει ποδοσφαιριστές, είτε μη χρησιμοποιώντας τους όπως συνέβη με τον Τάνκοβιτς, είτε ακυρώνοντας τους μέσα από τον τρόπο παιχνιδιού της ίδιας της ομάδας, όπως τελευταία παρατηρούμε με τον Γκαρσία.

Ωστόσο, όπως πολλές φορές έχω σημειώσει, ο προπονητής που παίρνει μία ομάδα στη μέση της σεζόν είναι ο τελευταίος που ευθύνεται για τα στραβά της. Ειδικά όταν τον ξέρεις τόσο καλά και επιλέγεις να τον επαναφέρεις στην ομάδα, αποφασίζοντας ότι θα πορευτείς με τις παθογένειες και τις ανασφάλειες του. Δική της επιλογή είναι, ας τη λουστεί. Το θέμα βέβαια είναι βαθύτερο...

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΥΝΗΓΑ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ;

Τι είναι αλήθεια το Κύπελλο και τα playoffs για αυτήν την ΑΕΚ; Μήπως δύο αναγκαία κακά, μήπως μια κουραστική επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, με τον Πέτρο Μάνταλο να κουβαλά το τρόπαιο που στο τέλος σηκώνουν άλλοι και την ομάδα να περνά διαδικασίες όπως η τωρινή, με κακό ποδόσφαιρο και την ψυχή στο στόμα για να επιτευχθεί ο μίνιμουμ στόχος που υπάρχει για την Ένωση; Διότι αν δεν το έχετε καταλάβει, ζούμε ξανά σε περίοδο που διακυβεύονται ακόμα και τα αυτονόητα, όπως η Ευρώπη.

Αυτή είναι η αλήθεια που σε μεγάλο βαθμό καταδεικνύει και τη σαφή έλλειψη προσωπικοτήτων στην ομάδα, οι οποίες άρχισαν να εξαφανίζονται η μία μετά την άλλη, όταν η ΑΕΚ κατέκτησε το πρωτάθλημα του 2018 κι αντί να επενδύσει σε αυτό και να δυναμώσει, επέλεξε την αυτοκαταστροφή και τη διάλυση.

Έφυγε ο Λάζαρος, μετά ο Μπακασέτας, έξω ο Αραούχο, μαύρο πρόβατο τότε αν θυμάστε ο βολικός σήμερα Κονέ, μακριά ο Βράνιες, το ίδιο ο Λαμπρόπουλος, εκτός και ο Λιβάγια, ακόμα και οι Γκάλο - Χουλτ, αποδείχθηκε ότι δεν αντικαταστάθηκαν επαρκώς. Όλοι τους βασικοί και πρωταγωνιστές σε ομάδα τίτλου.

Πωλήθηκε ο Μπάρκας, όμως νορμάλ τερματοφύλακας δεν ήρθε στη θέση του, λόγω ενός ανυπόστατου διοικητικού θεωρήματος ότι θα γίνει καλύτερος από εκείνον ο Τσιντώτας (και θα του πάρει μάλιστα και τη θέση στην Εθνική όπως έλεγε ο διοικητικός ηγέτης της ομάδας στον εσωτερικό περίγυρο!).

Λες και δεν μιλάμε για κανονικό ποδόσφαιρο αλλά για παιχνίδι football manager κι ενώ στην ΑΕΚ τα τελευταία χρόνια, οι γκολκίπερς αντί να βελτιώνονται, ξεκάθαρα χειροτερεύουν. Στο σήμερα λοιπόν, παίκτης στο ρόστερ της ΑΕΚ που να γνωρίζει από τίτλους και να είναι ενεργός, είναι μόνον ο Ουκρανός Σάχοβ, ο οποίος έμαθε να το κάνει στον ΠΑΟΚ.

ΠΟΙΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι, ελαχίστων εξαιρουμένων, δεν έχουν ιδέα από πρωταθλητισμό, ή αν έχουν, όπως για παράδειγμα ο Μπακάκης (και οι εκτός δράσης Σιμόες και Τσιγκρίνσκι), δεν είναι παίκτες τέτοιου επιπέδου ή θέσης ή κατάστασης πια, ώστε να αποδειχθούν κομβικοί και να κερδίσουν μεγάλα ματς, ενώ ο αρχηγός Μάνταλος, με τη μόλις 8 η ασίστ σου σήμερα και τα δύο γκολ σε περίπου 50 ντέρμπι με ΠΑΟ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό, ηγέτης δεν μπορεί να αποκαλείται, ούτε ασφαλώς στην κατάκτηση του τίτλου το 2018 ήταν ενεργός. Η ΑΕΚ δεν διαθέτει παίκτες που να κερδίζουν τα απλά ντέρμπι κι εμείς εδώ, συζητάμε για Κύπελλα και Ευρώπες...

Τι μπορείς να περιμένεις όμως όταν ακούς ενδιαφέρον για τον Μαυρία στη δεξιά αμυντική πτέρυγα, ως εισήγηση μάλιστα εξωδιοικητικού σκάουτ που ελάχιστη σχέση έχει με το ποδόσφαιρο; Τι μπορείς να περιμένεις όταν το αμιγώς αγωνιστικό πλάνο έχει περάσει σε τρίτη και τέταρτη μοίρα και οι επιλογές σε πρόσωπα-κλειδιά περισσότερη αγωνία προκαλούν για το μέλλον παρά ασφάλεια ότι κάτι προς το καλύτερο αλλάζει προκαλούν; Η ΑΕΚ πορεύεται σε μια μόνιμη ανασφάλεια και τα καλύτερα, όσο κι αν το θέλουμε, αντί να έρχονται τα βλέπουμε πίσω.

Photo credits: Eurokinissi