Με λογική ενδεκάδα και τους καλύτερους που έχει διαθέσιμους στην επίθεση στη βασική ενδεκάδα, η ΑΕΚ είναι δεδομένο ότι θα παρουσιάζει μια άλλη εικόνα από αυτή που ο Μάσιμο Καρέρα την καταδίκασε να είναι απέναντι στην Ουκρανική Ζόρια. Μετά την τόσο έντονη και απολύτως δικαιολογημένη κριτική που δέχθηκε αλλά προφανώς και τη συζήτηση που είχε επ΄ αυτού με τον τεχνικό διευθυντή της ομάδας Ίλια Ίβιτς, ο Ιταλός κόουτς επέστρεψε στην κανονικότητα που ο ίδιος μας είχε συνηθίσει, παρουσιάζοντας δηλαδή ιδέες ορθολογικές.

Με τους καλούς μπροστά, χωρίς εκπτώσεις και πειράματα στις επιλογές, καθώς πλέον και ο ίδιος αντιλήφθηκε ότι ηχούσε η καμπάνα ενδεχόμενης κατάρρευσης για εκείνον και την ΑΕΚ σε περίπτωση ήττας, ο Καρέρα παρουσίασε αυτό που απαιτούσε η περίσταση. Μια ομάδα που θα κυριαρχούσε και θα νικούσε, ασχέτως αν και αυτό εν τέλει επετεύχθη δια πυρός και σιδήρου, καθώς χάθηκαν τόσες και τόσες ευκαιρίες για γκολ, που ο Αστέρας λίγο έλειψε να πάρει την ισοπαλία με μόλις δύο φάσεις που έκανε στο ματς. Τη μία που έκανε γκολ ο Μπαράλες και την άλλη που για ελάχιστα εκατοστά, δεν πρόλαβε να κάνει τέρμα ο ίδιος.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να σημειώσω το εξής: Στην πιο γεμάτη από στόπερ σεζόν της, στη Μ.Μ. (Μετά Μελισσανίδη) εποχή, η ΑΕΚ έχει το βάθος στους κεντρικούς αμυντικούς που πάντοτε ήταν ένα σημείο συζήτησης και αντιπαράθεσης. Παρόλα αυτά, ο Μάσιμο Καρέρα επιλέγει να απαξιώνει τον Νασίμ Χνιντ, ο οποίος στο aggressive παιχνίδι, είναι ο πιο δυναμικός εκ των πέντε κεντρικών αμυντικών που διαθέτει φέτος η ομάδα. Κι έτσι έρχεται η φάση που ο Μπαράλες χτυπά τον Ντιμτρό Τσιγκρίνσκι στην αδυναμία του, τον νικά εμφανώς και επιβλητικά στον αέρα, και δίνει στον Αστέρα ένα γκολ κόντρα στη ροή του αγώνα. Ένα γκολ που θα μπορούσε να αποδειχθεί καταδικαστικό στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος. Και που θα μπορούσε να αποφευχθεί αν υπήρχε στο σχήμα ο πιο ικανός στόπερ που η ομάδα διαθέτει στο ψηλό παιχνίδι.

Ο Τσιγκρίνκι και ο Ινσούα, ήταν χθες οι δύο της άμυνας που δημιουργούσαν τις περισσότερες απειλές για την ίδια την ομάδα τους, όμως ας μείνουμε στα θετικά. Στο πόσο επιβλητική είναι επί παραδείγματι η παρουσία του καταπληκτικού και χθες Ουκρανού Γεβγέν Σάχοβ στη μεσαία γραμμή της ομάδας, πόσο ωραία συνεργάστηκαν σε πολλά σημεία του παιχνιδιού οι Λιβάγια, Μάνταλος, Ανσαριφάρντ και Τάνκοβιτς και το εξαιρετικό ματς του Σταύρου Βασιλαντωνόπουλου, ο οποίος δείχνει με το πείσμα και την αυταπάρνησή του ότι μπορεί να κάνει για την ομάδα αυτά που αδυνατούν ο Μπακάκης και ο Παουλίνιο.

Η εκτελεστική δεινότητα του Ανσαριφάρντ, είναι επίσης ένα πολύ δυνατό σημείο για την ΑΕΚ, ένας σκόρερ που ήρθε με το σκεπτικό ότι θα είναι δεύτερος και ο οποίος με την παρουσία του έχει κάνει τον Ολιβέιρα να δείχνει λίγος και αναποτελεσματικός μπροστά του, όπως φάνηκε και χθες στις φιλότιμες αλλά ημιτελείς προσπάθειες στις οποίες να είναι ωφέλιμος για την ομάδα του.

Εν κατακλείδι, η απόδραση της ΑΕΚ από μια έδρα που παραδοσιακά δυσκολεύεται να πάρει νίκη, είναι ένας καλός οιωνός για τη συνέχεια και την προσπάθειά που κάνει ώστε να παραμείνει διεκδικήτρια του πρωταθλήματος έως το τέλος. Ξεκάθαρα αυτό εξαρτάται από τη διαχείριση του Καρέρα βάσει του ρόστερ που διαθέτει και των υψηλών δυνατοτήτων που αυτό έχει.

Εφόσον συνεχίσει να παρατάσσει λογικές ενδεκάδες με τους καλύτερους να παίζουν, εφόσον αφήσει την ομάδα του να παρουσιάζει αυτό που μπορεί δίχως να τη φρενάρει ή ο ίδιος να τη φοβάται, τότε η Ένωση θα πάει μακριά και θα παραμείνει μέσα στο κόλπο έως το τέλος γιατί φέτος έχει τις δυνατότητες να το κάνει.