Δεν υφίσταται ομάδα στον πλανήτη που να πέτυχε πράγματα σπουδαία δίχως να διαθέτει το δικό της γήπεδο, ούσα δηλαδή ζητιάνα σε ξένη έδρα, τριγυρίζοντας από εδώ κι από εκεί ή προσπαθώντας να μετατρέψει ένα αχανές στάδιο σε ποδοσφαιρικό κάστρο. Αυτή η εξίσωση είναι αδύνατη. Και αυτό που καθημερινά με προβληματίζει αλλά και με «φοβίζει» είναι το αύριο χωρίς «Αγιά Σοφιά».

Μερικά χρόνια πίσω θα σας πάω... Η ΑΕΚ άρχισε να χτίζει ξανά το όνειρό της. Με πολυμετοχική σύνθεση, ενεργούς παράγοντες με τεράστια οικονομική επιφάνεια και έναν αμιγώς ποδοσφαιρικό πρόεδρο ως μπροστάρη, τον Ντέμη Νικολαΐδη. Το τρένο εκτροχιάστηκε για πολλούς λόγους. Ωστόσο ένας από τους βασικούς, ίσως ο κυριότερος, ήταν αυτός. Εκείνη η ομάδα, με δικό της γήπεδο θα είχε κατακτήσει τουλάχιστον δύο πρωταθλήματα Ελλάδας και δεν θα είχε τη μετέπειτα δραματική κατάληξη.

Η Ενωση αποπνέει και πάλι υγεία, σε όλα τα επίπεδα. Διοικητικά δεν έχει κάτι να φοβάται, αγωνιστικά προοδεύει συνεχώς. Οι συνθήκες εργασίας είναι άψογες. Οι ποδοσφαιριστές δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα με πληρωμές, κάνουν απρόσκοπτα τη δουλειά τους. Το θέμα είναι για πόσο ακόμα θα ισχύει αυτό δίχως γήπεδο.

Μία απλή απάντηση

Για πόσο εν προκειμένω ο Δημήτρης Μελισσανίδης θα συνεχίσει να «τρέχει» την ομάδα με την ίδια επιθυμία και ζήλο που δεν θα «λυγίσει» από τις αντίθετες φωνές και τα εμπόδια που ορθώνονται κατά του project της «Αγιάς Σοφιάς». Υπάρχουν εκείνοι που θέλουν συνεχώς να κηλιδώνουν την προσπάθεια λέγοντας ότι δεν βάζει χρήματα.

Η απάντηση είναι απλή: Αυτή η ΠΑΕ όπως είχε καταντήσει, δεν θα έβλεπε ποτέ τα έσοδα που προέκυψαν τα τελευταία δύο χρόνια αν δεν προέκυπτε το συγκεκριμένο πρόσωπο στην κορυφή της πυραμίδας. Ούτε ασφαλώς θα είχε επιτύχει αυτά τα πρωτοφανή σημάδια συσπείρωσης που μας οδηγούν στο σημείο να ονειρευόμαστε ΟΑΚΑ γεμάτο από 60.000 ΑΕΚτζήδες σε έναν προημιτελικού Κυπέλλου. Κι ας είναι αντίπαλος ο Ολυμπιακός.

Η ΑΕΚ αλλάζει και δικαιούται ένα σπίτι. Αν θέλουμε να γίνεται σοβαρή και ουσιαστική συζήτηση για ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, το ίδιο θα πρέπει να επιζητούμε (αν όχι απαιτούμε) για όλες τις ομάδες. Πόσω μάλλον εκείνες που ακολουθούνται από τόσο κόσμο. Αυτή η παρέα, όσα θα εξελίσσεται, θα δημιουργεί και περισσότερες απαιτήσεις. Η μεγαλύτερη όλων όμως θα είναι η δική της: Να στεγαστεί ξανά και να κοιτάξει ψηλότερα από το χαμηλό ταβάνι που της επιβάλει η έλλειψη δικού της σπιτιού.