Αυτό που είχε ξεχάσει ο οπαδός της ΑΕΚ
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για όλα αυτά που η ΑΕΚ δεν είχε αλλά βρήκε ξανά, απέναντι σε έναν ποιοτικό αντίπαλο που όμως έπαιξε στα όρια του επικίνδυνου.
Σύνολο με σχέδιο, δυναμισμό, πίστη του ενός στον άλλον, ένταση στο παιχνίδι, ψύχραιμη αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων. Η ΑΕΚ του σήμερα (που επικράτησε 3-1 του Βόλου), των τελευταίων δύο εβδομάδων για την ακρίβεια, είναι ξανά μια ομάδα στην οποία μπορείς να πιστέψεις, έχεις πράγματα να κρατήσεις ως βελτίωση και ακόμα περισσότερα να περιμένεις ότι θα εμφανιστούν με συνέχεια και συνέπεια. Σαφώς και αυτή τη γρήγορη μετάλλαξη, την πιστώνεται πρώτος ο προπονητής. Ωστόσο όλοι μαζί το κάνουν, όλοι μαζί το βρίσκουν και το παρουσιάζουν.
Η κατεύθυνση είναι αυτή που δίνει τον τόνο, όμως το ζητούμενο είναι να εμπνέει τους ποδοσφαιριστές για να την πιστέψουν και να την υποστηρίξουν με ό,τι έχει ο καθένας να δώσει. Σε αυτή τη διαδικασία που -επιτέλους- η ΑΕΚ ζει, στη μετάβαση από την κατάθλιψη στην προσμονή για να την παρακολουθήσεις, σημασία πάνω από όλα έχει η συνεργασία. Δυνατότητες υπάρχουν, αυτό όλοι το γνωρίζαμε. Τον τρόπο όμως να ξεδιπλωθούν και να αξιοποιηθούν, δεν τον είχαμε διαπιστώσει.
Πλέον εμφανίζεται μπροστά μας και συντελείται αυτό που οι φίλοι της ομάδας είχαν λησμονήσει περισσότερο από κάθε τι: η προσπάθεια να παρουσιάσει ορθολογικό ποδόσφαιρο, να εμφανίσει τα καλά στοιχεία κάθε ποδοσφαιριστή της -μακιγιάροντας ταυτόχρονα τις ατέλειες-, να εξαλείψει το φόβο. Ποιος αλήθεια δεν σκέφτηκε μετά την κακοτοπιά στο αυτογκόλ του Βράνιες ότι θα έρθει η ισοφάριση; Ποιος επίσης δεν θορυβήθηκε μετά τον τραυματισμό του Γκαρσία και την ανεξήγητη απόφαση του Τζοβάρα να δώσει επιπλέον των καθυστερήσεων χρόνο στο Βόλο για να προσπαθήσει, ότι θα γινόταν η ζημιά; Δεν συνέβη όμως, αντιθέτως ήρθε το γκολ που τελείωσε τα πάντα.
Η κουτουλιά, ο VAR και ο Γκαρσία
Η επικράτηση της ΑΕΚ απέναντι σε έναν αντίπαλο που ναι μεν έχει μικρό μπόι και όνομα, αλλά σπουδαία ικανότητα και όμορφη ομάδα, ήρθε κυριαρχικά. Κι ας χτυπούσαν οι αντίπαλοι στο ψαχνό με τον ρέφερι να το επιτρέπει, ας έπαιζαν με 11 ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι με 10 μετά την κουτουλιά του Γκρίλο στον Σιμόες, που ως δια μαγείας, προσπέρασε και ο VAR. Αν δεις τη φάση τόσο λάθος, η τεχνολογία δεν έχει μιλιά για να βγει μπροστά και να καταλογίσει την παράβαση. Ακόμα και για εκείνη, άνθρωπος είναι εν τέλει αυτός που αποφασίζει.
Στέκομαι περισσότερο σε αυτό γιατί έχει τη σημασία του στη ψυχολογία της ομάδας. Σε άλλες περιπτώσεις το πως η ΑΕΚ αντιλαμβανόταν ή διαπίστωνε τη διαιτητική συμπεριφορά απέναντί της, διαδραμάτιζε εξόχως αρνητικό ρόλο στην εικόνα της. Οι παίκτες σπαταλούσαν χρόνο και φαιά ουσία στη γκρίνια, έδιναν περισσότερο χώρο στην ομάδα που είχαν απέναντί τους, έχαναν τη συγκέντρωσή τους, έκαναν τον αντίπαλο να αντιλαμβάνεται ότι την είχε του χεριού της. Όχι όμως αυτή τη φορά, όχι στο Βόλο.
Για τον τραυματισμό του Γκαρσία πάλι, τι να σημειώσεις... Παίρνεις την καλοπροαίρετη εκδοχή ότι το «σκαμνάκι» του Ρομέρο έγινε από άγνοια, κακή αντίληψη της φάσης, λάθος της στιγμής. Είναι όμως απίστευτα επικίνδυνος ο τρόπος με τον οποίο βάζει το σώμα του για τον αντίπαλο κι ενώ αντιλαμβάνεται ότι έρχεται με άλμα. Είναι παίξιμο αντικανονικό με μια πολύ ανατριχιαστική κατάληξη. Γερός να είναι ο Λιβάι και όλα να ξεχαστούν σε ένα replay.
