Η γκρίνια ενός καλού φίλου μετά το τέλος του αγώνα έδωσε την αφορμή για μία συζήτηση που ομολογουμένως ήταν αναπόφευκτη: «Είχαμε δεν είχαμε, πάλι τον Γεωργέα θα λέμε ήρωα και θα χαιρόμαστε που ο 35χρονος έβγαλε το φίδι από την τρύπα».

Τον άλλον χαρακτηρισμό δεν τον σχολιάζω, τον αφήνω να περάσει. Το σκεπτικό του ήταν μεν αληθές, αλλά και ελαφρώς απαξιωτικό.

Άκουσα μετά και τους περισπούδαστους του αθλητικού χώρου να λένε ότι η ΑΕΚ δεν μπορεί να βασίζεται στις δύο και τρεις σέντρες που θα βγάζει το χρόνο ο Γεωργέας και στις άλλες τόσες που θα βρίσκει στόχο (δηλαδή συμπαίκτη) ο Καράμπελας και προσπάθησα να θυμηθώ ποιους καλύτερους είχε αυτή η ομάδα μετά τον Μπορμπόκη και τον Κασάπη παρόλο που ξόδεψε τόσα και τόσα χρήματα για να βρει κάποιους οι οποίοι να αποδείχθηκαν τουλάχιστον αξιοπρεπείς...

Μήπως τον Παουτάσο, τον Ράμος και τον Κουτρομάνο ή μήπως τον Μάλμπασα, τον Αρουαμπαρένα και τον Χουανφράν, ειδικά δε τους τελευταίους δύο που της κόστισαν και μία περιουσία για να μας παρουσιάσουν το πολυδιαφημισμένο βιογραφικό τους σε μία κόλα χαρτί προκειμένου να εισπράξουν τα γεροντικά-παλαιμαχικά ένσημά τους εντός γηπέδων όντας (αγωνιστικά) επιεικώς απαράδεκτοι;

Ένας Αραούχο μας προέκυψε όλα αυτά τα χρόνια, ο μοναδικός κανονικός και ολοκληρωμένος πλάγιος μπακ σε μία δεκαετία αποτυχημένων επιλογών και άστοχης έρευνας αγοράς, αλλά δυστυχώς δεν είχε την επιθυμία να κάνει καριέρα στην ΑΕΚ.

Από εκεί και πέρα με Γεωργέα στα δεξιά τη βγάζαμε Χριστούγεννα και Πάσχα, με αυτόν βασικό κατέκτησε η ομάδα τους τελευταίους δύο τίτλους της (κύπελλα Ελλάδας) και το πρωτάθλημα του 2008 το οποίο στερήθηκε στα χαρτιά. Ψέματα;

Αλλού είναι τα προβλήματα...

Ασφαλώς και συμφωνώ ότι απαιτούνται πιο επιθετικοί πλάγιοι μπακ για το σύστημα που ο Χιμένεθ έχει αποφασίσει να βασίσει το σχέδιό του, όμως και πάλι καλά να λέμε που τουλάχιστον διαπίστωσε γρήγορα ότι τον Γεωργέα πρέπει να εμπιστεύεται αντί του (κάθε) Κοντοέ.

Διότι με αυτόν τουλάχιστον νιώθει ασφάλεια, αισθάνεται τη σιγουριά ότι θα κάνει αυτό που του ζητάει και όχι του κεφαλιού του. Στο βαθμό που μπορεί ασφαλώς... «Εσένα θα σε πάρω μαζί μου στην Ισπανία όταν φύγω από την ΑΕΚ» του είχε πει κάποτε ο Φερέρ... Υπερβολή ήταν, σάμπως είχε κι εκείνος όμως κάποιον καλύτερο στη φαρέτρα του και δεν τον έβαζε να παίξει;

Δεν υπάρχει προπονητής που να κάνει χάρες σε τέτοιο επίπεδο. Δεν υπάρχει προπονητής που να μην θέλει το φως του, ήτοι την επιτυχία της ομάδας που παρουσιάζει στον αγωνιστικό χώρο. Οπότε αν ο Γεωργέας είναι το πρόβλημα επειδή στα 35 του παραμένει βασικός και (κατ΄εμέ δικαίως με τέτοιο Κοντοέ - το έγραφα από την προετοιμασία αν ενθυμείστε) αναντικατάστατος, κάτι δεν πάει καλά με τις προτεραιότητες στην κριτική που ασκείται...

Τα μπακ της ΑΕΚ είναι αυτή τη στιγμή το μικρότερο πρόβλημά της όταν είναι καταφανής η απουσία τουλάχιστον τριών ποδοσφαιριστών που παίζουν πιο μπροστά. Ενός... δεύτερου Μάκου, ενός επιτελικού μέσου κι ενός δοκιμασμένου ακραίου μεσοεπιθετικού ώστε να χρησιμοποιηθεί επιτέλους ο Γκουντγιόνσεν πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή παρά να «κακοποιείται» στα 33 του σε μία θέση που την έχει παίξει ελάχιστα στην σπουδαία καριέρα του. Ο ίδιος το λέει, όχι εγώ... Και εκτός από άδικο για τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή είναι και αποδεδειγμένα κακό για την ομάδα.

Ας τολμήσει ο Μανόλο

Στην πρόσφατή συνέντευξή του στην «Κιτρινόμαυρη Ώρα» ο Νίκος Λυμπερόπουλος είπε το εξής σοφό: «οφείλουμε να γίνουμε περισσότερο προσαρμοστικοί σε σχέση με πέρυσι, να ελισσόμαστε όταν διαπιστώνουμε τις δυσκολίες, να μην κολλήσουμε σε κάτι αν δούμε ότι δε μας βγαίνει». Δεν μου αρέσει να κάνω τεχνικές παρεμβάσεις, ειδικά όταν υπάρχει στην ομάδα κάποιος που έχει σπουδάσει στο μεγάλο σχολείο της Πριμέρα, από την άλλη όμως δεν μπορώ και να κρύψω ότι κάτι δεν μου πηγαίνει καλά με τη συγκεκριμένη διάταξη (4-3-2-1).

Διακρίνω διαρκείς αλλαγές στο «3» της μεσαίας γραμμής που περισσότερο αποσυντονίζουν παρά βοηθούν την ομάδα να αποκτήσει ρυθμό και να ξεμπλοκάρει αλλά και μία εμμονή στα πρόσωπα. Δεν επιτρέπεται στη συγκεκριμένη ΑΕΚ και με το σύστημα που ο προπονητής εμπιστεύεται, να μένει εκτός ενδεκάδας ο Λεονάρντο, ένας από τους ελάχιστους μεσοεπιθετικούς στο ρόστερ με ταχύτητα και πρόθεση να απειλήσει την εστία του αντιπάλου.

Καλώς ή κακώς, δεν υπάρχει πιο δοκιμασμένη λύση για τα άκρα της μεσοεπιθετικής γραμμής στο ρόστερ, θέσεις στις οποίες δεν θα έπρεπε χρησιμοποιούνται ο Γκούντι και ο Κάρλος. Υπάρχει ασφαλώς και ο Σιαλμάς, αλλά το δείγμα που έχουμε δεν είναι ακόμα σαφές. Θα μου πείτε πως θα γίνει σαφές όταν δεν παίζει σε ματς σαν τον χθεσινό;

Εύκολη η απάντηση... Ο Μανόλο εχθές πορεύθηκε εκ του ασφαλούς, προτίμησε τη σιγουριά και την εμπειρία. Στο άμεσο μέλλον όμως ξέρει ότι θα πρέπει να τολμήσει. Ας το κάνει λοιπόν αφού και ο ίδιος λέει ότι αυτό το ρόστερ το εμπιστεύεται πολύ περισσότερο από το περυσινό. Διότι διαφορετικά τα κουκιά δεν θα του βγουν...