Αυτός είναι ο Λιβάγια
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον πιο ποιοτικό παίκτη της ΑΕΚ, την επίδρασή του στο παιχνίδι της από τότε που απέκτησε τις ελευθερίες που ζητούσε και τους άλλους γύρω του.
Από τον Μάρκο Λιβάγια μπορείς να ζητήσεις ό,τι θέλεις. Να γυρίσει πίσω από τη μεσαία γραμμή για να πάρει μπάλα και να οργανώσει, να τραβηχτεί στα άκρα για να χορέψει τους ακραίους μπακ, να πάρε μέτρα πίσω από τον φορ περιοχής, να παίξει δίπλα του, να γίνει ο πλέι μέικερ στα νώτα δύο άλλων επιθετικών.
Έγραψα ό,τι θέλεις; Λάθος! Υπάρχει και κάτι που δεν πρέπει να του ζητήσεις. Το να παίζεται το παιχνίδι στην πλάτη του και εκείνος να περιμένει ως επιθετική κολόνα τις πάσες των άλλων, "κουτρουβαλώντας" με τους αντίπαλους στόπερ. Εκεί τον έχασες. Όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στο μυαλό!
Τι αρέσει στον Κροάτη και τι είναι αυτό που τον καθιστά απολύτως λειτουργικό για την ΑΕΚ; Το να μην εξαναγκάζεται σε αυστηρά τακτικά καλούπια. Προσέξτε, δεν είναι ο ορισμός του άναρχου παίκτη. Δεν θα κάνει του κεφαλιού του, ούτε θα καταφύγει σε υπερβολές και εξεζητημένες ενέργειες για να πετύχει το απίθανο.
Το ποσοστό σωστών αποφάσεων, είτε αυτές οδηγούν σε αποτέλεσμα (τελική εντός εστίας, ασίστ, γκολ, πετυχημένες αλλαγές παιχνιδιού, εύστοχες κάθετες μεταβιβάσεις), είτε όχι, είναι ιδιαιτέρως υψηλό αν κάποιος δώσει τη δέουσα προσοχή στις αποφάσεις του, βάσει των επιλογών που έχει τη δεδομένη στιγμή που τις λαμβάνει. Είναι ευφυής και αλτρουιστής όταν πρέπει. Αρκεί να είναι είναι χαρούμενος. Διότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος...
Ο "χαλασμένος" στο μυαλό Λιβάγια, στις περιόδους που νιώθει εγκλωβισμένος σε τακτικές επιλογές που δεν του ταιριάζουν, προσπαθώντας να ακολουθήσει οδηγίες που καταλαβαίνει ότι περιορίζουν τους χώρους δράσης για εκείνον και γενικότερα καταναγκάζουν τον ίδιο να λειτουργεί σε αταίριαστο για το προφίλ του καλούπι, δεν είναι ο ίδιος παίκτης.
Το είδαμε με τον Ουζουνίδη, το διαπιστώσαμε και με τον Καρντόσο, αν και με τον Πορτογάλο στον πάγκο, έκανε κατά περιπτώσεις του κεφαλιού του, ακριβώς για να του αποδείξει ότι δεν θα έπρεπε να τον αντιμετωπίζει με ένα λουρί στο λαιμό. Ο Λιβάγια δεν είναι παίκτης που σημαδεύει τους χώρους του όπως τα σκυλιά. Θέλει όλους τους χώρους δικούς του. Όταν αυτό συνιστά πρόβλημα για τους προπονητές, τότε εκείνοι δεν συμβιβάζονται με αυτό που ο Κροάτης πραγματικά είναι και μοιραία το αδιέξοδο μεταφέρεται στο σύνολο.
Τι έκανε ο Κωστένογλου, στο μικρό διάστημα που είχε μπροστά του για να στρώσει μια κατάσταση στην ομάδα αλλά και μαζί να ωφεληθεί ο ίδιος; Έπραξε με σοφία! Το πρώτο πράγμα για το οποίο φρόντισε, ήταν να νιώσει καλά ο Λιβάγια. Να ελευθερωθεί πνευματικά, κάτι που ήδη είχε δρομολογηθεί με την αποπομπή του Καρντόσο. Τον έφτιαξε και τον κέρδισε. Άφησε τα υπόλοιπα στον ίδιο, να τα φανερώσει στο γήπεδο. Και ήδη διαπιστώνουμε έναν άλλον Λιβάγια. Ηγετικό και παρόντα σε όλες τις στιγμές που κάποιος πρέπει να πάρει τη μπάλα, ουσιώδη ακόμα και στις εκτελέσεις των στημένων, οι οποίες ήταν όλες πολύ καλές στο παιχνίδι με τη Λαμία.
Τον καλό Λιβάγια, απολαμβάνουν και οι συμπαίκτες του. Ο Βράνιες θα μπορούσε να σκοράρει σε δύο περιπτώσεις ακόμα αν ήταν πιο προσεχτικός στις εκτελέσεις του συμπαίκτη του, οι οποίες τον έβγαλαν φάτσα με τον Βελλίδη. Και γενικότερα, όλοι γύρω του λειτουργούν καλύτερα, βρίσκουν σε εκείνον τον συμπαίκτη που θα τους εκμεταλλευτεί. Το μεγάλο στοίχημα πλέον, είναι η διάρκεια του Κροάτη. Αν κερδηθεί και αυτό, η ΑΕΚ θα έχει καλές πιθανότητες να είναι διεκδικητική έως το τέλος. Και όπου τη βγάλει...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
