Είναι αλήθεια ότι η ΑΕΚ στα παιχνίδια με τον Ατρόμητο για το Κύπελλο και τον ΟΦΗ για το πρωτάθλημα, δεν έθελξε με την απόδοσή της, ούτε παρουσίασε κάτι καινοτόμο.

Θα ήταν ομολογουμένως περίεργο να συμβεί κάτι τέτοιο, με έναν προπονητή στον πάγκο της ο οποίος εκτός του ότι (και αυτό είναι γενικώς παραδεκτό) κατευθύνεται από την αμυντικοκεντρική φιλοσοφία του, το πρώτο πράγμα που είχε στο μυαλό του (μιας και παρακολουθούσε κάθε ματς της ΑΕΚ τους τελευταίους μήνες, περιμένοντας την ευκαιρία του) ήταν να «μαζέψει» το μαγάζι.

Ωστόσο σε πρώτη φάση, αυτό που ήθελε να δει ο Μανόλο Χιμένεθ το είδε και αυτό που περίμεναν να διαπιστώσουν οι οπαδοί της ομάδας, το διαπίστωσαν. Ένα σύνολο με αγωνιστική σκληράδα ξανά, με μαχητικότητα και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, παρά τις σημαντικές απουσίες, μεταξύ τους και αναπάντεχες, όπως αυτή του Μάνταλου, λίγες ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα στο Περιστέρι κι ενώ ο προπονητής είχε καταστρώσει ένα άλλο πλάνο.

Η ΑΕΚ του Χιμένεθ, θα είναι και πάλι μια ομάδα που θα δίνει ότι έχει και δεν έχει στον αγωνιστικό χώρο. Θα αποκτήσει και πάλι τη refuse to lose νοοτροπία που τη χαρακτήριζε σε όλη τη διάρκεια της περυσινής περιόδου, αυτή που την οδήγησε στην κατάκτηση του τίτλου μετά από 24 χρόνια, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας και σε μια εξαιρετική ευρωπαϊκή πορεία. Με αγωνιστική συνέπεια και αδιάβλητο πλάνο. Αν τώρα περιμένετε να δείτε σπουδαία μπάλα μέχρι το καλοκαίρι, να το ξεχάσετε...

Δεν είναι μάγος ο Χιμένεθ, το επισημαίνει και ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία. Είναι όμως ένας προπονητής που γνωρίζει καλά την ΑΕΚ και ο οποίος ξέρει πώς να γυρίσει το διακόπτη στις περιόδους κρίσεων και να την κάνει να ταυτιστεί εκ νέου με το αληθινό DNA της. Είναι ο άνθρωπός της και είναι η ομάδα του. Άλλωστε τον Χιμένεθ, οι περισσότεροι τον ξέρουν καλά... Όχι έναν, ούτε δύο αλλά 13 ποδοσφαιριστές που τους γνωρίζει όπως τη τσέπη του, συνάντησε στην αφετηρία της τρίτης προπονητικής θητείας του στον πάγκο της ΑΕΚ. Θα μπορούσαν να λογίζονται εξ αρχής και ως 14, καθώς ανάμεσά τους είναι και ο «κομμένος» Βασίλης Λαμπρόπουλος.

Για τον προπονητή είναι ιδιαίτερα χαρμόσυνο το γεγονός ότι έπιασε δουλειά με πρόσωπα που ξέρουν τη φιλοσοφία του αλλά και για τα οποία γνωρίζει ότι μπορεί να στηριχθεί, καθώς τους «δένει» μια ιδιαίτερη σχέση. Παίκτες όπως ο Λιβάγια, ο Γκάλο, ο Χουλτ, ο Γαλανόπουλος και ο Μπακάκης, είδαν το παιχνίδι τους να βελτιώνεται σε ατομικό επίπεδο, διέγραψαν μία από τις καλύτερες σεζόν της καριέρας τους, απέκτησαν αυτοπεποίθηση και έγιναν σημαίνοντες για την ομάδα, κερδίζοντας παράλληλα την αναγνώριση του κόσμου, έχοντας νωρίτερα περάσει από διαστήματα αμφισβήτησης.

Αν και αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις με σιγουριά, δεν πρέπει να υπάρχει ποδοσφαιριστής της ομάδας από την περυσινή παρέα, ο οποίος να δυστρόπησε με την εξέλιξη. Τουναντίον, πολλοί το πανηγύρισαν κιόλας. Ωστόσο, δεδομένα κάποιοι θα έχουν και απορίες για τον τρόπο χρησιμοποίησής τους, από τη στιγμή κατά την οποία είχαν βρει έναν ρόλο που τους ταίριαζε περισσότερο, εν συγκρίσει με αυτόν που τους είχε ανατεθεί πέρυσι.

Πιο ξεκάθαρα παραδείγματα είναι αυτά των Μπακασέτα και Μάνταλου οι οποίοι παρουσιάζουν βελτιωμένο πρόσωπο από την ημέρα που ο Ουζουνίδης άρχισε να τους χρησιμοποιεί σε περισσότερο κεντρικούς ρόλους και όχι στις πτέρυγες, όπως δηλαδή έπραττε πέρυσι ο Χιμένεθ. Τακτικά ζητήματα που σιγά, σιγά, θα πάρουν τις απαντήσεις τους.