Δεν είναι ματς για πέταμα
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την ΑΕΚ που απαγορεύεται να δει το ματς ως μια διαδικαστική υπόθεση αλλά ως ένα παιχνίδι από το οποίο πρέπει να φύγει με το δικαίωμα να συζητά για χαρούμενα πράγματα, όπως το πρώτο τέρμα της στη μετά τις μικρές κατηγορίες εποχή.
Δύσκολα αλλάζει το τσιπάκι στο μυαλό των ποδοσφαιριστών που κάθε άλλο παρά έχουν μάθει σε τέτοιες καταστάσεις. Όπως το να έρχεσαι στη Μόσχα προερχόμενος από 0-2 στην έδρα σου, ψάχνοντας λόγους και αφορμές για να δώσεις αξία στο παιχνίδι. Αν το δουν έτσι, το χαστούκι θα είναι ακόμα πιο ηχηρό.
Διαδικαστικού χαρακτήρα το ματς της Τετάρτης σκέφτονται πολλοί. Κι όμως, είναι αγώνας από τον οποίο η ΑΕΚ μπορεί να χάσει ακόμα περισσότερα, πιο πολλά από όλα όσα της έφυγαν μέσα από τα χέρια, λόγω της κακής ανταπόκρισης στα κόρνερ της ρωσικής ομάδας και όχι από την τακτική προσέγγιση αυτή καθεαυτή. Διότι με το ματς στο 0-0, σήμερα θα μιλούσαμε για σενάριο πρόκρισης, όχι για έναν (σχεδόν) βέβαιο αποκλεισμό.
Ωστόσο οι ανοιχτές πληγές, είναι αυτές που εύκολα χειροτερεύουν. Κι εδώ η απαίτηση είναι σαφώς πιο ισχυρή. Οι Ρώσοι με το 2-0 και την άνεση της έδρας τους, θα παίξουν πιο ζωηρά από ότι στο ΟΑΚΑ, όπου πήραν άκοπα αυτό που ήθελαν. Στο σπίτι τους θα προσπαθήσουν και να το διασκεδάσουν. Και η ΑΕΚ πρέπει να έχει στο μυαλό της ότι δεν είναι καταστάσεις παίξε-γέλασε αυτές αν εμφανιστείς με το σκεπτικό ότι είσαι εξ αρχής χαμένος. Γιατί τότε θα έρθει και η πανωλεθρία.
Πόσο έχει λείψει αλήθεια από αυτή την ομάδα ένα καλό ευρωπαϊκό ματς… Ένα γκολ επιτέλους, το πρώτο από το μακρινό πλέον 2011, όταν η Ένωση άρχισε να κατηφορίζει προς το διασυρμό και την επανεκκίνησή της. Επανεκκίνηση όμως απαιτείται και στις εκτός των συνόρων διοργανώσεις.
Πόσο έχει λείψει μια εμφάνιση που θα συζητηθεί ευμενώς κι ας μην είναι απόλυτα επιτυχημένη, όπως εκείνο το εκπληκτικό 2-2 στο Αντερλεχτ, με επιστροφή από το 0-2 και ψάξιμο του τρίτου τέρματος που θα έστελνε την ομάδα στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Προσέξτε! Στην επόμενη φάση, όχι απλώς στους ομίλους. Κι όλα αυτά επειδή η Μίλαν άφηνε τη Λιλ να την κερδίσει μέσα στο Σαν Σίρο, δίχως ελάχιστη προσπάθεια να το αποτρέψει.
ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ
Μέσα από βραδιές όπως αυτή στη Μόσχα, γεννιούνται διαφόρων ειδών ιστορίες. Μπορεί να σου έρθει ο ουρανός σφοντύλι αν δεν είσαι σοβαρός, ίσως όμως να γεννήσεις προσδοκίες για τον ίδιο τον εαυτό σου αν τολμήσεις να πιστέψεις και εμφανιστείς αποφασισμένος και ικανός να διεκδικήσεις. Ισχύει για όλους. Ασφαλώς και για τον Χιμένεθ. Αν δεν το νιώθει μέσα του ο αρχηγός, ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας, αυτός που οφείλει να το μεταδώσει και στους υπόλοιπους, τότε ουδείς θα το πιστέψει.
Δεν πρόκειται για κυνήγι θαυμάτων, ούτε και μαγισσών. Η όλη φάση έχει να κάνει με τη θέληση, την επιθυμία, τη συγκέντρωση, το πάθος. Ασφαλώς και το τακτικό σχέδιο. Όμως στις περιπτώσεις που απαιτούνται υπερβάσεις, όταν πραγματικά θέλεις να κάνεις τον αντίπαλο να αισθανθεί ότι θα έχει δύσκολο βράδυ τη στιγμή που θεωρεί ότι σε έχει του χεριού και θα σε ξυλοφορτώσει αλύπητα, πρέπει να αντιδράσεις. Και για να συμβεί αυτό, πρέπει να το λέει και η ψυχούλα σου.
Δεν υπήρξε σημαντικό επίτευγμα ασθενέστερου αντιπάλου επί ενός υπέρτερου δίχως κατάθεση ψυχής, προσπάθεια πάνω από τα προσωπικά όρια του καθενός και ομαδική δουλειά στο όριο της αυτοθυσίας για τον συμπαίκτη. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Σαν να είναι το ματς το τελευταίο. Έτσι πρέπει να το δει η ΑΕΚ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Δεν ξέρω αν μπορεί. Δεν ξέρω αν το θέλει. Ξέρω ότι είναι το ελάχιστο που κάθε οπαδός της περιμένει. Μια προσπάθεια πέραν των ορίων του καθενός. Και όπου τους βγάλει…