Δεν γίνεται μία χαμένη ευκαιρία να κλέψει μία συγκλονιστική βραδιά
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την καταπληκτική εμφάνιση της ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο και για το γενικότερο δίδαγμα από τα ευρωπαϊκά ματς.
Όποιος έχει την άποψη ή δημιουργεί την εντύπωση για κάποια χαμένη ευκαιρία της ΑΕΚ στο παιχνίδι κόντρα στον Άγιαξ, ας το δει και αλλιώς. Για να καταλάβει και τι ακριβώς είδε! Θα σας πω τη δική μου εντύπωση. Μπροστά μου εξελισσόταν ένα τρομερό ματς του Champions League.
Αυτό θα πίστευες αν δεν ήξερες ποια είναι η διοργάνωση. Ένα παιχνίδι καταπληκτικό, με δαιμονιώδη ρυθμό, εκατέρωθεν φάσεις για γκολ αλλά και μία συγκλονιστική στο δεύτερο ημίχρονο ΑΕΚ. Συγκλονιστική και η λέξη δεν φτάνει για να γεμίσει το στόμα σου, για να εκφράσει αυτό που νιώθεις παρακολουθώντας την για 45 λεπτά στο δεύτερο μέρος, να σε γεμίζει με σπάνια συναισθήματα.
Δεν είναι μόνο με ποιον παίζεις. Ο Άγιαξ δεν είναι μία απλή περίπτωση, σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεται. Περισσότερο πρέπει να χαίρεσαι γιατί κατάφερες να τον σπρώξεις στα σχοινιά κι ενώ είχε προηγηθεί ένα 45λεπτο στο οποίο σε είχε ταρακουνήσει για τα καλά με αυτά που εκείνος έκανε στο γήπεδο. Όμως η ΑΕΚ εμφανίστηκε στο δεύτερο για να πάρει το παιχνίδι. Ισοφάρισε και συνέχισε με τον σφυροκοπά.
Έχανε ευκαιρίες και δεν σταματούσε να προσπαθεί. Κι όταν ο Γιόνσον, αυτός ο καταπληκτικός χθες Δανός μέσος στο διάστημα που αγωνίστηκε, δεν κατάφερε να σκοράρει σε μία τεράστια ευκαιρία που ο ίδιος ξεκίνησε, έμεινες να κοιτάς απορημένος. Θα μου κλέψει τη χαρά αυτή η φάση γι' αυτό που είδα απόψε; Όχι δεν θα μου την πάρει!
Αν ήμουν κοντά στον Γιόνσον, μετά από όσα είδα να κάνει μπαίνοντας ως αλλαγή στο παιχνίδι, όχι απλώς δεν θα του έδειχνα ότι αυτό που όλοι περιμέναμε να πέτυχε και δεν ήρθε προκάλεσε κάποιο κόστος στην ομάδα, αλλά θα τον έπαιρνα μια αγκαλιά για να τον ευχαριστήσω επειδή μπήκε στο γήπεδο τόσο έτοιμος, τόσο αποφασιστικός και μαζί τόσο σίγουρος ότι αυτό το ματς μπορεί να γυρίσει.
Θα του έλεγα επίσης να το αφήσει πίσω του για πάντα και να μην κάτσει να το σκεφτεί παραπάνω, ήταν από τους πρωταγωνιστές σε μία βραδιά που οι φίλοι της ΑΕΚ δεν θα ξεχάσουν εύκολα, φεύγοντας από το γήπεδο τόσο γεμάτοι με αυτό που ήταν.
Τι να πω βέβαια και για τον ασύλληπτο Νορντίν Άμραμπατ. Στα αποδυτήρια να τον κλείδωναν οι Ολλανδοί, θα έβρισκε τον τρόπο να δραπετεύσει για να μπει στο γήπεδο και να ζήσει αυτές τις ευρωπαϊκές στιγμές που σίγουρα δεν μοιάζουν άλλες. Αυτές που ο ίδιος μας κάνει να καταλαβαίνουμε πόσο διαφορετικές είναι παίζοντας με το πάθος νιόφερτου στην ευρωπαϊκή σκηνή ο οποίος προσπαθεί να μεταφέρει στους άλλους πόσο λίγες, άρα και σημαντικές είναι αυτές οι βραδιές.
Έφηβος 37 ετών, απέναντι σε παιδαρέλια που τα έβαζε κάτω και τα νικούσε σε δύναμη, σε σπριντ, σε προσωπικές μονομαχίες, σε ό,τι μπορούσαν ή δεν μπορούσαν να φανταστούν. Ένα τρομερό παιχνίδι από εκείνον για το οποίο δεδομένα στη διάρκειά του είχε πείσει τον εαυτό του ότι δεν πρόκειται να το χάσει.
Μία ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τον Τσίτσαν Στάνκοβιτς. Για έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα ο οποίος τώρα που βρίσκει εμπιστοσύνη και συνεχόμενα ματς, δείχνει ότι είναι ο καλύτερος στο ρόστερ της σε αυτό το κομμάτι. Είναι ο άνθρωπος που την κράτησε μέσα στον αγώνα σε πολύ κρίσιμα διαστήματα που η ΑΕΚ έψαχνε είτε το πρώτο γκολ ,είτε την ισοφάριση. Λέγαμε στην ομάδα για καιρό ότι δεν έχει έναν τερματοφύλακα που να της δίνει και βαθμούς.
Ίσως να το λέγαμε επειδή δεν μας το είχε δείξει και εκείνος ότι είναι τέτοιος. Να όμως που είναι και μάλιστα σε μία περίοδο που η αμυντική λειτουργία της ΑΕΚ δοκιμάζεται σκληρά σε κάθε παιχνίδι και ψάχνει κάποια γρανάζια τα οποία πρέπει να επαναλειτουργήσουν. Αυτές είναι όμως λεπτομέρειες του προπονητή.
Ωραίο το βράδυ, παρά τη χαρμολύπη στην τελευταία φάση. Πολύ ωραίο και διδακτικό για τα νέα παιδιά που ζουν μέσα σε ένα δικό τους γήπεδο την ατμόσφαιρα τέτοιων αγώνων και (αρχίζουν να) καταλαβαίνουν πόσο πιο ιδιαίτερα και συναρπαστικά είναι σε σχέση με όλα τα άλλα.
Είναι τυχερή η ΑΕΚ που χτίζει μέσα στη δική της έδρα μία νέα γενιά φιλάθλων που σιγά-σιγά αντιλαμβάνονται και την άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου, μακριά από μικρότητες, παραγοντικά συμφέροντα και προπαγανδιστικές συμπεριφορές. Ίσως είναι μια ευκαιρία για όλους αυτούς τους νέους να κοιτάξουν πλέον το πώς θα ασχολούνται μόνο με τη δική τους ομάδα χωρίς να νοιάζονται για τις άλλες. Και να ανυπομονούν για τα επόμενα ευρωπαϊκά ματς.
* Να μην αδικήσω κανέναν, όλοι στάθηκαν καλά. Εξαιρετικοί όμως ήταν οι Βίντα και Μουκουντί στην επιστροφή τους. Καταπληκτικό παιχνίδι και από τους δύο στις συνεργασίες και στις αλληλοκαλύψεις που έπρεπε να έχουν.
Δείτε τη Game Night:
