Έφυγε το πιο κρίσιμο παιχνίδι των play offs με την ΑΕΚ να μην παίρνει τίποτα. Δεν συνιστά έκπληξη βέβαια ότι ηττήθηκε από τον ΠΑΟΚ άλλωστε στα τελευταία 11 παιχνίδια στο ΟΑΚΑ, συμπεριλαμβανομένου του συγκεκριμένου, δεν έχει σταυρώσει νίκη.

Έχει δεχθεί γκολ από όλα τα φορ που αντίπαλος έχει ή είχε, ακόμα και εκείνον που παίζει στον ΠΑΟΚ Β να ανεβάσει ο Λουτσέσκου στην πρώτη ομάδα, θα βρει τον τρόπο να σκοράρει απέναντί της.

Ακόμα κι αν αφήσουμε όμως στην άκρη το κόμπλεξ που ξεκάθαρα πλέον κυριεύει άπαντες στα παιχνίδια κόντρα στον ΠΑΟΚ, δεν έχεις από κάποιον ή από κάπου να πιαστείς ότι θα καταφέρει να βρει την άκρη για τη συμμετοχή της σε ευρωπαϊκή διοργάνωση της επόμενης περιόδου.

Είναι μία ομάδα χαμένη στα επαναλαμβανόμενα λάθη της, με ποδοσφαιριστές -πέραν του Αραούχο και κάποιων εξαιρέσεων σε θέσεις που όμως δεν κάνουν τη διαφορά- που μοιάζουν να παίζουν για την πάρτη τους, όχι για το σύνολο κι αρκετούς που απλά δεν μπορούν να σηκώσουν τη φανέλα της. Αρχηγούς και ηγέτες μόνο στη φαντασία τους.

Ούτε ψύλλος στον κόρφο του Σωκράτη Οφρυδόπουλου πραγματικά. Τώρα εύκολα μπορώ να καταλάβω την αρχική ένστασή του στο αν έπρεπε να αναλάβει εκείνος την ομάδα. Το έκανε επειδή του το ζήτησε το club και αισθάνθηκε ότι θα έπρεπε να το υπηρετήσει, αλλά τι μπορείς να περιμένεις από αυτό τον άνθρωπο και πόσο άδικο θα είναι για εκείνον να επωμιστεί το βάρος οποιασδήποτε ευθύνης γι' αυτή την αποτυχία που διαγράφεται. Μιλάμε για την ΑΕΚ που κάποιοι έλεγαν το περασμένο καλοκαίρι ότι θα μπορούσε να διεκδικησει το πρωτάθλημα, αλλά το πιο πιθανό είναι να μην βγει καν στην Ευρώπη.

Δυστυχώς είναι τόσο άρρωστη η κατάσταση στα αποδυτήρια της κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα μέσα στο γήπεδο. Δεν έχει σημασία αν είναι όλοι φίλοι μεταξύ τους όσο το εάν αντιλαμβάνονται τι διακυβεύεται. Σημασία έχει ότι δεν παίζουν ο ένας για τον άλλον, ότι δεν προσπαθούν να βρεθούν μέσα στο γήπεδο παρά έχουν στο μυαλό τους τι θα κάνει ο καθένας, κάτι το ξεχωριστό (αλλά και εξεζητημένο), για να διακριθεί ο ίδιος.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή είναι ξεκάθαρη η παντελής έλλειψη πλάνου και δουλειάς από τον προηγούμενο προπονητή, ειδικά ο Γιαννίκης αποδείχτηκε ο πλέον ακατάλληλος και έστειλε την ΑΕΚ στα βράχια ακόμα και σε επίπεδο δουλειάς. Από την άλλη, μου μοιάζει διόλου επαγγελματικό να κάνει ο καθένας το κομμάτι του μέσα στο γήπεδο.

Ανησυχία για το τι θα συμβεί στη συνέχεια των playoffs

Υπάρχουν οκτώ ματς ακόμα μπροστά και σε πιάνει θλίψη όταν σκέφτεσαι τι μπορεί να συμβεί σε αυτά. Στο γήπεδο παρουσιάζεται μία ομάδα η οποία δεν ξέρει να νικά κι αναρωτιέσαι τι μπορεί να αλλάξει στα επόμενα παιχνίδια για να συμβεί κάτι που θα βοηθήσει ώστε να έρθουν οι βαθμοί που απαιτούνται για να εξασφαλίσει ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο.

Ποιος αλήθεια θα βγει μπροστά για να το πετύχει με προσωπικές ενέργειες, ποιος θα πάρει την ομάδα στις πλάτες του για να βάλει τα γκολ που απαιτούνται, ποιος θα δώσει τις τελικές πάσες όταν όλοι μαζί φτάνουν απέναντι στη μεγάλη περιοχή του αντιπάλου και κοιτάζουν ποιος θα κάνει τη μεγαλύτερη κουταμάρα; Σε ποιον να πιστέψεις και από ποιον να πιαστείς;

Το μάθημα είναι πολύ σκληρό αλλά έτσι πρέπει να γίνει. Αν είναι να καταλάβει η διοίκηση τα τεράστια πολυετή λάθη της και τις αντιποδοσφαιρικές αποφάσεις της μέσα από έναν ακόμα αποκλεισμό, καλύτερα να το πάθει παρά να κερδίσει κάτι που δεν το αξίζει για να κρύψει ξανά τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Δεν είναι ομάδα αυτή, δεν είναι η ΑΕΚ αυτή. Είναι ένα σκορποχώρι, ένα συνοθύλευμα, μία ομήγυρη ποδοσφαιριστών που δεν ξέρουν που πατούν και πού βρίσκονται σε έναν οργανισμό που έχει καταφέρει με πειράματα και επιπολαιότητες, διαχρονικά πλέον, να καταστρατηγεί τη λογική. Και με τις ίδιες μεθόδους να επιχειρεί να μπαλώσει τα προηγούμενα λάθη. Δεν αξίζει αυτή η ΑΕΚ να είναι Ευρωπαία, όσο σκληρό κι αν είναι το τίμημα.