Αν η Λερναία Ύδρα δεν ήταν ένα μυθολογικό εφεύρημα, αλλά μια υπαρκτή ποδοσφαιρική οντότητα, τότε ο μέντοράς της θα ήταν σίγουρα ο Ματίας Αλμέιδα. Σε τέτοια έχει μετατρέψει την ΑΕΚ καθώς αυτά που εμφανίζει στους αγωνιστικούς χώρους μοιάζουν βγαλμένα από φανταστικούς κόσμους, αγγίζουν τα όρια του μη εφικτού. Υπερβολές θα πει κάποιος, αλλά τι πιο ωραίο από το να ακουμπάς και την ακρότητα όταν απολαμβάνεις κάτι τόσο λειτουργικό.

Ο Αργεντινός ήξερε πριν από την έναρξη του αγώνα ότι δεν γίνεται να υπολογίζει σε 6 -ούτε έναν, ούτε δύο αλλά έξι!- μεσοεπιθετικούς για το αρχικό σχήμα: τους εκτός αποστολής Φερνάντες, Μάνταλο, Γκατσίνοβιτς, Ελίασον και τους επανακάμψαντες Τσούμπερ, Άμραμπατ, τους οποίους απλά είχε στο μυαλό του για τους να δώσει χρόνο συμμετοχής που θα τους βοηθούσε για την ομαλή επανένταξή τους, καθώς προέρχονται από εγχειρήσεις.

Κοινώς, ο Αλμέιδα γνώριζε ότι θα έπρεπε να οδηγήσει την ομάδα του σε ένα γρήγορο ξεκαθάρισμα της κατάστασης απέναντι στον Βόλο, δίχως να χρειαστεί η διαδικασία χρησιμοποίησης των δύο τελευταίων για να του πάρουν το ματς. Γι' αυτό κι επέλεξε να ρίξει στο παιχνίδι από την αρχή τον Τομ Φαν Βερτ, όχι μόνο για να τον επιβραβεύσει για την καταλυτική παρουσία του στο παιχνίδι που προηγήθηκε κόντρα στη Λαμία, αλλά επειδή υπήρχε ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο.

Με εκείνον στην αντίπαλη περιοχή, τον Πινέδα με τον Γκαρσία στις πτέρυγες και τον Αραούχο να κάνει το κουμάντο στη μεσαία γραμμή έχοντας την κάλυψη των Σιμάνσκι και Γιόνσον, θα δημιουργούσε τις καταστάσεις ώστε η ΑΕΚ να βρει πρώτη το γκολ. Προφανώς και με πιο αποτελεσματικό τρόπο σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια, καθώς με τον Ολλανδό killer στο κουτί να κρατάει δέσμιους τους στόπερ του Βόλου και να σπάει μπάλες, υπήρχε πιο πολυεπίπεδη απειλή.

Με τόσες απουσίες στα άκρα κι όμως η Ένωση είχε ξανά τον τρόπο να απλώσει το παιχνίδι της στις πτέρυγες με τους εξαιρετικούς Ρότα και Χατζισαφί να ανεβαίνουν τις στιγμές που έπρεπε, τον Πινέδα να κάνει όσα και ο Γκατσίνοβιτς εκκινώντας από αριστερά και τον Γκαρσία να αλωνίζει στη δεξιά πτέρυγα, βάζοντας όποιον τον παρακολουθούσε σε δίλημμα ξανά αν είναι πιο καλός ως εξτρέμ με τη δημιουργία του ή ως φορ με την εκτελεστική δεινότητά του. Χθες έκανε και τα δύο: ασίστ ως ακραίος και γκολ ως κυνηγός, στο ίδιο παιχνίδι. Άντε βρες άκρη μαζί του...

Τράβηξε γραμμή και πάει στην επόμενη πίστα

Χρόνια και χρόνια τώρα, τα Χριστούγεννα της ΑΕΚ ήταν μαύρα, συνήθως το ίδιο και οι αλλαγές του έτους. Τώρα τραβάει μια γραμμή σε όλα αυτά και προχωρά στην επόμενη πίστα έχοντας επιστροφές και περισσότερες επιλογές. Κόντρα στον ΠΑΣ, την ερχόμενη Τρίτη, θα είναι διαθέσιμος ο Φερνάντες, περισσότερο έτοιμοι και ενεργοί οι Άμραμπατ και Τσούμπερ, λογικά θα επιστρέψει επίσης ο Μάνταλος. Αλλά ακόμα κι αν ο Αλμέιδα επιλέξει να παίξει όπως στον Βόλο, ποιος μπορεί αλήθεια να τον ψέξει;

Αυτό που έχει καταφέρει ο Αργεντινός, να έχει η ομάδα τρανταχτές απώλειες και επί της ουσίας να παίζει λες και δεν έχει καμία, είναι κάτι το πρωτόγνωρο σε βάθος δεκαετιών. Δεν παραπονιέται γι' αυτές, δεν τις επικαλείται ποτέ και απλά σηκώνει τον επόμενο για να μπει στο βασικό σχήμα και να κάνει τη δουλειά όπως πρέπει.

Ακόμα κι αν αυτός υστερεί ή δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες με εκείνον που καλείται να αντικαταστήσει, ο προπονητής τον εμφανίζει με την αυτοπεποίθηση ότι είναι ο καλύτερος που υπάρχει στην ομάδα. Δεν ξέρω που θα φτάσει αυτό, αν θα φέρει από φέτος τίτλους ή όχι, αλλά είναι ακριβώς αυτό που παρακολουθείς κι απλά εύχεσαι να μην τελειώσει.