Έπιασα να γράψω κι εγώ δυο κουβέντες για σένα, αγαπημένη μου ΑΕΚ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είσαι κομμάτι της ζωής μου.

Μικρό παιδάκι, εκεί στην αυλή της Σμύρνης 19 με το μπουκλέ ξανθό μαλλί -που έπαψα να έχω από τα 20 μου- να παρακολουθώ κάθε Κυριακή το ανεβοκατέβασμα μέχρι τη Σκεπαστή και πάλι πίσω.

Ένας "κιτρινόμαυρος" κόσμος μπροστά στα μάτια μου, ένα μικρό τρανζίστορ που μόνιμα έκανε παράσιτα γιατί από την αγωνία μου στράβωνα την κεραία και ο γάτος μου ο Λάκης να με κοιτάζει με περιέργεια όταν στα κρυφά έριχνα και μερικά καντήλια.

Δεν το κρύβω, όταν έχανες είχα ένα στόμα, άστα να πάνε…

Μπήκα στην εφηβεία, ξύρισα το κεφάλι μου, γέμισα τη χακί στρατιωτική τσάντα μου από το Μοναστηράκι με δικές σου κονκάρδες παρέα με τις αγαπημένες μου Heavy Metal μπάντες και έκανα ζόρικους καβγάδες στο σχολείο, αλλά δίχως ποτέ να πιανόμαστε στα χέρια.

Άλλα χρόνια τότε, αγνά και φιλότιμα. Δεν σηκώναμε χέρι για τα οπαδικά. Αγνές ήταν και οι κοπάνες μου από το σπίτι, τους έλεγα ψέματα για να έρθω να σε δω, όμως εκείνοι ήξεραν καλά. Ήξεραν ότι έτρεχα δίπλα σου…

Έμπαινα στη Σκεπαστή μαγεμένος, λες και κάποιος μου έπαιζε το μαγικό αυλό, κοιτούσα ψηλά και έψαχνα να βρω τον Μίμη τον αρχηγό, να πάω να χωθώ κάπου εκεί κοντά κι εγώ για να σου τραγουδήσω.

Είχα ρουφήξει στη διαδρομή κάθε πόνημά του, αυτό το απαράμιλλο μανιφέστο του "αντι-χούλιγκαν" στο εφημεριδάκι της Ορίτζιναλ. Ποιητής!

Είδα παικταράδες, ομαδάρες, είδα και εκείνους που δεν τα κατάφερναν, μα πάντα σε αγαπούσα το ίδιο, πάντα ξοπίσω σου έτρεχα. ‘"Στις χαρές και στις λύπες μαζί, μοναχά Ένωσις!"

Ναι, ομολογώ ότι όταν δεν τα κατάφερνες σε αγαπούσα και λίγο παραπάνω γιατί κοιμόμουν με τη σκέψη σου και ξυπνούσα με αυτήν. Έτσι συνειδητοποιούσα ότι με έχεις δικό σου. Για πάντα!

Πενήντα έφτασα, κι έτσι είμαι ακόμα. Μεγάλωσα κι άρχισα να γίνομαι περισσότερο κυνικός. Μου άρεσε να γράφω, με κέρδισε η δημοσιογραφία, ισορρόπησα το συναίσθημα, άρχισα να βλέπω πιο καθαρά, να σε ακολουθώ από άλλο δρόμο, να γίνομαι σκληρός μαζί σου και ταυτόχρονα να πονάω, μα έπρεπε!

Και δεν σταμάτησα ποτέ να σ’ αγαπώ, μέχρι να φύγω από εδώ. Είδα να σε ταλαιπωρούν και να σε πληγώνουν, να σε ποδοπατούν και να σε ισοπεδώνουν. Είδα να σηκώνεσαι και να πέφτεις, να χαροπαλεύεις και να ζεις, να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι.

Και σήμερα, 13 Απριλίου 2024, να σβήνεις τα κεράκια των 100ων γενεθλίων σου. Και να είσαι πιο δυνατή από ποτέ! Να προοδεύεις και να ενώνεις, όπως παλιά. Να μας έχεις στην αγκαλιά σου, να σε έχουμε φυλαχτό μας.

Είπα να γράψω μερικά λόγια για σένα ΑΕΚ, μα τα λόγια είναι φτωχά. Για όσα αισθάνομαι και όσα έχω στην καρδιά μου. Μα νιώθω τόσο καλά που σε βλέπω όρθια στα πόδια σου, δυνατή και αιωνόβια.

Δεν είχα σχεδιάσει κάτι, δεν σκέφτηκα πολλά, μόνο να αφήσω τις λέξεις να τρέξουν, μαζί με τη συγκίνηση. Κι ένα ξέρω να πω: όσο υπάρχεις εσύ, θα υπάρχουμε κι εμείς.

Στα καλά και στα άσχημα, στις χαρές και στις λύπες. Γιατί όπως μέσα στην υπερβολή μας λέμε μα στην ψυχή μας νιώθουμε, "για μια ΑΕΚ ζούμε". Για σένα...

Δείτε το VIDEO της μεγάλης συνάντησης του Θωμά Μαύρου με τον Ντέμη Νικολαΐδη στην OPAP Arena: