Είδα τον... θεό να κλαίει για την ΑΕΚ

Ήταν 6 Ιανουαρίου του 1983, ήμουν 9 ετών… Τέσσερις ημέρες πριν από τα γενέθλια μου, θυμάμαι τον εαυτό μου καθηλωμένο πάνω από το τραντζιστοράκι της SANYO, ένα μαύρο της τσέπης το οποίο μου είχε χαρίσει ο παππούς μου για να ακούω τα ματς της ΑΕΚ.

Έτρεχα από δωμάτιο σε δωμάτιο, ανεβοκατέβαζα την κεραία, είχα αγωνία… Από 9 χρονών αγωνία για να ακούσω το μεγάλο μαντάτο για την ομάδα μου. Αυτό θα ήταν το τέλειο δώρο για τα γενέθλιά μου, τι να τα κάνω τα LEGO και τα Playmobil αν δεν είχαμε αποκλείσει τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό…

Τότε ο Μαύρος ο Θεός ξεχύθηκε στην αντεπίθεση και ο Αντώνης Πυλιαρός τον χαρακτήρισε « ασταμάτητο». Έτρεχε ξοπίσω του ο κύπριος στόπερ του Ολυμπιακού Σταύρος Παπαδόπουλος μπας και τον φτάσει, όμως το αριστερό του Μαύρου είχε οπλίσει όταν ο ερυθρόλευκος αμυντικός νόμιζε ότι τον είχε προλάβει. Ο μεγάλος Σαργκάνης λίγα πρόλαβε να δει και τίποτα να κάνει…

Η μπάλα είχε αναπαυθεί στην αριστερή γωνία, 0-1 στο Καραϊσκάκης, η ΑΕΚ στον τελικό του κυπέλλου κι εγώ να μην θέλω πλέον άλλο τρανζιστοράκι. Εκείνο το SANYO που πλέον είναι εκτός λειτουργίας και που μέσα του έχει κρυμμένους όλους τους ήχους των εκφωνητών αλλά και τα δικά μου παιδικά επιφωνήματα, δεν θα το άλλαζα ποτέ τελικά…

29 χρόνια μετά…

… κάθισα για πρώτη φορά στη ζωή μου δίπλα του. Με την ιδιότητα του δημοσιογράφου πλέον και με την αποστολή να τον φέρω μέσω της πλατφόρμας του Sport24.gr σε επαφή με όλους εσάς, τους φίλους της ΑΕΚ που αγωνιούν για το μέλλον της. Οι πρώτες αμήχανες στιγμές, το δέος δίπλα στο ίνδαλμα των παιδικών χρόνων μου, γρήγορα ξεπεράστηκαν χάρη στη δική του απλότητα, τη σεμνότητα αλλά πάνω όλα την ανιδιοτελή αγάπη του για την ΑΕΚ.

Τον είδα να κουνιέται πάνω στην καρέκλα του έντονα φορτισμένος όταν διάβαζε το μήνυμα του «15χρονου» οπαδού από την επαρχία ο οποίος του έγραφε ότι « ο πατέρας μου, όταν λέει το όνομά σας βουρκώνει, κλαίει». Τον είδα να πιάνει το πακέτο με τα τσιγάρα όταν ένα άλλος έφηβος, ένας 16χρονος του έλεγε ότι « δεν σας πρόλαβα, σας έχω δει μόνο στο youtube, όμως στο δωμάτιο μου έχω τη δική σας αφίσα. Σώστε την ΑΕΚ μου σας παρακαλώ». Ανατριχίλα…

Τον παρακολουθούσα να απαντά με υπομονή επί 2 ολόκληρες ώρες σε ερωτήσεις αγωνιώδεις και τον άκουσα στο φινάλε της διαδικτυακής συζήτησης να λέει ότι « θα μπορούσα να το κάνω όλη την ημέρα αυτό για τα παιδιά της ΑΕΚ, για να τα πείσω ότι υπάρχει ελπίδα, ότι μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό αν είμαστε ενωμένοι».

Τον είδα να σφίγγει τις γροθιές του και να μιλάει με πίστη σε ένα εγχείρημα που, τουλάχιστον στο ξεκίνημά του, έμοιαζε με απονενοημένο διάβημα: « Έχω τεράστια θέληση και ψυχή που δεν θα παραδοθεί αν δεν δει ξανά την ΑΕΚ όρθια».

Όμως η στιγμή που ρίγησα ήταν…

… βλέποντας τον Θεό να κλαίει. Να βάζει το μπράτσο του στο πρόσωπο για να σκουπίσει τα δάκρυα που κύλησαν μετά το μήνυμα που απέστειλε στον κόσμο της ΑΕΚ: « Ίσως αυτή να είναι η στιγμή της ζωής μου που με κάνει υπερήφανο όσο καμία άλλη. Κοιτάζω στον καθρέφτη και λέω μπράβο ρε Θωμά, τώρα σε γουστάρω» είχε πει λίγα λεπτά πριν βιντεοσκοπηθεί το μήνυμα που ο ίδιος απηύθυνε στους φίλους της ΑΕΚ και τον έκανε να δακρύσει. Το έλεγε αυτό ένας άνθρωπος που έχει λατρευτεί, που έχει δοξαστεί, που έχει περάσει στην ιστορία ως ο… Θεός.

Κι όμως, τα 300 και πλέον γκολ, οι τεράστιες επιτυχίες, η διαχρονική λατρεία δεν του λένε τίποτα μπροστά σε αυτό που σήμερα προσπαθεί να πετύχει. « Θα την σώσουμε την ΑΕΚ, όλοι μαζί» είπε και αποχώρησε από την αίθουσα ζητώντας συγγνώμη επειδή «έσπασε» από τη συγκίνηση και όχι από το τεράστιο βάρος που πήρε στις πλάτες του κινδυνεύοντας αυτό που αγάπησε ίσως όσο τίποτα άλλο στη ζωή του να «σκάσει» στα δικά του χέρια. Αυτός είναι ο Θωμάς, γι αυτό τον λατρέψαμε…

Φεύγοντας από τα Σπάτα ευχαρίστησα ότι υπάρχει εκεί ψηλά για την ευκαιρία που μου δόθηκε να ζήσω τέτοιες στιγμές δίπλα στον (δικό μας) Θεό στη Γη. Και μαζί αναρωτήθηκα: πως είναι δυνατόν να αφήσουν την ΑΕΚ αβοήθητη, να αφήσουμε εκείνον να πολεμάει μοναχός του; Ας το σκεφτούμε όλοι αυτό, τώρα που δεν μας μένουν και πολλά, τώρα που το ποτάμι δεν γυρίζει πλέον πίσω…