Είναι αλήθεια, μιλάμε για μπάλα!
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την αλλαγή της καθημερινότητας για όλους όσοι ασχολούνται επισταμένως με το κιτρινόμαυρο σύμπαν και τη στροφή σε αμιγώς ποδοσφαιρικούς ρυθμούς, κάτι που όχι απλώς είχαμε ξεχάσει, αλλά έτεινε να να εξελιχθεί σε επιθυμία ουτοπική...
Ασχέτως με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μας/σας, τις διαμάχες και τις αντιρρήσεις σε διαδικτυακούς τόπους σε γήπεδα ή σε καφενεία, τα ποδοσφαιρικά επιχειρήματα και τις δύο όψεις κάθε νομίσματος, στην ουσία αυτό που συντελείται ξανά και χαρακτηρίζει πλέον κατά συντριπτικό ποσοστό την καθημερινότητα της ΑΕΚ, είναι υγιές. Διότι αν παραμερίσουμε το χούι που έχουμε ως λαός της μπάλας να ξέρουμε τα πάντα και να ανακαλύπτουμε ενστάσεις για όλα, επί της ουσίας συζητάμε ξανά για όσα γίνονται εντός των γηπέδων.
Αναρωτήθηκα εδώ και πόσα χρόνια είχε να μας συμβεί αυτό. Έφτασα στο μακρινό 2009, μετά τον χαμένο τελικό στο ΟΑΚΑ με τα 29 πέναλτι. Έκτοτε δεν κάναμε άλλη δουλειά από το να ψάχνουμε και να μετράμε σωτήρες ανά τον πλανήτη. Επί διοικήσεων Θανόπουλου και Αδαμίδη, το σότο πήγε σύννεφο και για το καλό της Ένωσης (δήθεν) ενδιαφέρθηκαν βασιλικές οικογένειες, Τιτάνες των πετρελαίων, ενδεχομένως και άγνωστοι γαλαξιακοί ελεγκτές της τράπεζας σύμπαντος. Ούτε την κατάκτηση του κυπέλλου το 2011 δεν ευχαριστήθηκε ο φίλαθλος της ΑΕΚ. Διότι μισή χαρά, χαρά δεν είναι...
Σήμερα, όσο γκρινιάρηδες, καχύποπτοι ή σπεκουλαδόροι και αν παραμένουμε (σε σημαντικό βαθμό δικαιολογημένα με όσα έχουν διαπιστωθεί τα τελευταία χρόνια), όλοι συμπεραίνουμε ότι οι συζητήσεις έχουν (βασικό άξονα) όσα διαπιστώνονται εντός των γραμμών. Χίλιες φορές καλύτερα να διαφωνείς, να μανουριάζεις, ακόμα και να λες μία κουβέντα παραπάνω για το σύστημα της ΑΕΚ ή τις επιλογές στα πρόσωπα, παρά να απομακρύνεσαι επειδή σε αηδιάζουν όλα όσα συμβαίνουν στην αγαπημένη ομάδα σου. Στο τέλος της ημέρας, με όποιον κι αν έχεις τσακωθεί, θα τη βρεις την άκρη. Ουδείς (εκ των νοημόνων) χάλασε τη φιλία του ή οδηγήθηκε σε ακραίες συμπεριφορές επειδή ο (κάθε) Δέλλας επέλεξε τον (κάθε) Ράμα αντί του (κάθε) Πόποβιτς.
Το ταξίδι της Γ' Εθνικής και η συνέχειά του στη Β', δεν είναι είναι ενοχλητικό για μερικούς, όπως πιστεύουν για να νιώθουν διαφορετικοί ή ότι χτυπούν τη γροθιά στο μαχαίρι. Είναι ενοχλητικό για όλους μας! Δεν νομίζω ότι υπάρχει ΑΕΚτζής που το διασκεδάζει, ωστόσο η διαφορετικότητα (διότι όντως υπάρχει) του κάθε οπαδού αυτής της ομάδας, εκφράζεται μέσα από την υπομονή του και την προσπάθειά του να μετατρέψει την κηδεία σε γιορτή. Η εικόνα στις εξέδρες μιλάει από μόνη της για την επιθυμία της επιστροφής αλλά και την ανάγκη του κάθε φίλου της Ένωσης να ζει κοντά της. Είναι μέρος του σώματος και της ψυχής της, ταξιδεύει με εκείνη επάνω στα φτερά της.
Μιλάμε ξανά για μπάλα και σήμερα στέκομαι σε αυτό και μόνο. Τις τελευταίες εβδομάδες ξυπνάω με τη σκέψη ότι όλα εντός της ΑΕΚ λειτουργούν με τρόπο σωστό και υγιή οπότε δεν χρειάζεται να σπάω το κεφάλι μου για να βρω τι ύποπτο κρύβεται από την παρουσία κάθε ουρανοκατέβατου (ασφαλώς υπήρξαν και 3-4 νορμάλ πρόσωπα στην λαίλαπα των τελευταίων ετών) στα Σπάτα ή να μπαίνω στη διαδικασία να συνομιλώ μαζί τους για να βγάλω ένα μίζερο και ψυχικά καταναγκαστικό ρεπορτάζ. Η μοίρα του ρεπόρτερ βλέπετε... Ευτυχώς ξέφυγα από δαύτη, ευτυχώς στο προσκήνιο είναι ξανά το ποδόσφαιρο.
ΥΓ. Έρχεται και το γήπεδο βέβαια. Το αφήνω για πιο μετά. Τα ωραία είναι μπροστά μας, δεν σαμποτάρονται πλέον!