Είναι πολλές φορές που πιάνω τον ίδιο τον εαυτό μου ιδιαίτερα καχύποπτο, ανασφαλή, πεσιμιστή... Της επιθυμίας να χαρείς προηγείται σχεδόν πάντοτε η σκέψη της πιθανής καταστροφής. Είναι αυτά τα κατάλοιπα των τραγικών ετών που όλοι μαζί ζήσαμε ως οπαδοί, μέλη της ΑΕΚ, η στην περίπτωσή μου, ως αθεράπευτα φίλος της ομάδας αλλά μαζί και ρεπόρτερ που όφειλε να τα βιώνει πιο ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα, όσο γινόταν τουλάχιστον...

Το ίδιο ενοχλητικά και άρρωστα ήταν για όλους μας τα όσα προηγήθηκαν και δεν αναφέρομαι στην επανεκκίνηση αυτή καθεαυτή, αλλά σε όσα συνέβησαν για να οδηγηθεί η Ένωση σε αυτήν.

Μόλις είχα κλείσει το κινητό, έχωσα βιαστικά το hands-free στην τσέπη και πέταξα το laptop στην τσάντα. Ήθελα να τρέξω για να μπω στο αυτοκίνητο και να φύγω σφαίρα για την εφημερίδα πριν πλακώσει η κίνηση στα πέριξ του ΟΑΚΑ. Έτσι έκανα χρόνια τώρα...

Έμεινα άγαλμα... Διπλά μου, γύρω μου, απέναντι, ο ένας μετά τον άλλον σηκώνονταν όρθιοι. Χειροκρότημα! Ολοένα και πιο δυνατό, κάθε δευτερόλεπτο και περισσότερο έντονο. Δεν χρειάζονται λόγια για να ανατριχιάσεις. Ναι το έχεις ξαναζήσει, όμως έχει ξεχάσει το πότε. Standing ovation για την ΑΕΚ; Παρατεταμένο; Αδιάκοπο. Για λεπτά συνεχόμενα;

Αλλαγή σελίδας

Ανάθεμα αν θυμάμαι πότε αποχωρήσαμε όλοι παρέα δίχως να απαντήσω στο δρόμο κάποιον που θα μου έσπαγε τα νεύρα με την γκρίνια, την ανυπομονησία, την αμφισβήτηση έτοιμη στα χείλη του. Μα τι λέω; Εγώ ο ίδιος ήμουν αυτός που τα μουρμούριζα μέσα στο κεφάλι μου. Πως να πιστέψεις ότι έστω και κάτι υποφερτό ή καλό μπορεί να έχει συνέχεια; Με τόσα που έχουν δει τα μάτια σου και όσα έχει φορτωθεί η ψυχή σου, έχεις μάθει να περιμένεις πάντα το χειρότερο. Όχι πια!

Μέχρι χθες ήμουν ακόμα δύσπιστος. Ήταν άλλωστε μια διαφορετική πρόκληση από τις προηγούμενες, ένας τελικός πιο δύσκολος και από εκείνον απέναντι στον Ατρόμητο όταν και τότε παιζόταν η πρόκριση και η ΑΕΚ βολευόταν πάλι με δύο αποτελέσματα. Πολλές φορές δεν έχει σημασία ο αντίπαλος αλλά αυτό που διακυβεύεται μέσα από μία αναμέτρηση. Και η συμμετοχή στους «8» του Κυπέλλου Ελλάδας ήταν πλέον μονόδρομος μετά την πρόκριση τριών άλλων ομάδων της Β' Εθνικής.

Αποχωρώντας πλέον από το γήπεδο, γεμάτος, χαρούμενος και πρωτίστως ήρεμος από όλα όσα είχα νωρίτερα διαπιστώσει, σκέφτηκα πόσο διαφορετικό είναι το να στύβεις ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το μυαλό σου για να γεννηθούν θέματα ευχάριστα, ελπιδοφόρα και πάνω από όλα αμιγώς ποδοσφαιρικά. Το γήπεδο ξαναγίνεται χαρά και η δουλειά αυτή (του ρεπόρτερ συγκεκριμένα και όχι του δημοσιογράφου γενικότερα) που πάντοτε λάτρευα αλλά τα τελευταία χρόνια λίγο έλειψε να μισήσω, απέκτησε νόημα ξανά! Διότι η ίδια ΑΕΚ έχει αποκτήσει νόημα και ζωή ξανά!