Μαχητής, όχι διάσημος. Δυναμικός, ατίθασος, κάποιες φορές απείθαρχος. Απρόβλεπτος και παθιασμένος, σκληρός αλλά συνάμα και καθαρός στο παιχνίδι του εκτός από τις στιγμές της (εκτός των φάσεων) ποδοσφαιρικής παρεκτροπής, δίχως πραγματική αιτία. Δεν θα χτυπήσει σκόπιμα πάνω στη φάση. Θα πράξει την ανοησία σε ανύποπτη στιγμή, όταν όλα θα είναι χαλαρά.

Αυτός είναι ο Βράνιες στο ένα από τα διάφορα κομμάτια του εαυτού του. Ανακατεύει τη λογική και πετάει το δυναμιτάκι για να ακούσει τον κρότο όταν όλοι και όλα γύρω του ησυχάζουν. Αποζητά την ένταση και την προκαλεί εκεί που δεν πρέπει! Ψυχούλα και είρωνας μαζί. Ένας χαρακτήρας που αν μη τι άλλο σε βάζει στη διαδικασία να ασχοληθείς μαζί του, προσπαθώντας να διαβάσεις την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του.

Ο Βράνιες δεν είναι αυτός που έχεις συνηθίσει. Θα προκαλέσει εκεί που δεν το περιμένεις. Το έπραξε δις ποστάροντας ενοχλητικά πράγματα στο διαδίκτυο, αντιμαχόμενος τον καθωσπρεπισμό. Μα δεν είναι τέτοιος! Προφανώς και πρόκειται για αντισυμβατική φιγούρα, ίσως σε τέτοιο βαθμό που κάποιες φορές και ο ίδιος να ξεγελά τον εαυτό του. Ή να μην αναγνωρίζει αυτό που κάνει τη στιγμή που ξεφεύγει από την επαφή με την ευγένεια. Του αρέσει να προκαλεί, να φτιάχνει τους δικούς του και να συσσωρεύει την αρνητική ενέργεια των αντιπάλων. Φτιάχνεται.

Κουβαλάει (καλώς εννοούμενη) τρέλα. Φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, την παρόρμηση που τον διακατέχει, την αδιαφορία μπροστά στον κίνδυνο. Έφτυνε αίμα στην ανάπαυλα του αγώνα με τον Ολυμπιακό, η αναπνοή του είχε βαρύνει. Οποιοσδήποτε άλλος θα φοβόταν. Όχι ο Βράνιες. Βγήκε στο χορτάρι με ευθύνη του, αγωνίστηκε με ακόμα περισσότερο πείσμα. Έβγαλε το ματς με θλάση στον πνεύμονα. Ε και; Αυτές είναι φυσιολογικές καταστάσεις για εκείνον.

ΤΟ ΑΔΙΚΟ, Ο ΔΙΑΚΟΠΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΝΤΕΜΗΣ

Σε κάνει να τον σιχτιρίζεις. Και μετά να τον γουστάρεις. Ικανός να τινάξει στον αέρα ένα ματς, να φέρει την ομάδα του σε δύσκολη θέση με μια ενέργεια αψυχολόγητη. Κι εκεί ακριβώς γυρνάει το διακόπτη. Πάνω που λες δεν θα βγάλει το παιχνίδι, ηρεμεί και γίνεται κυρίαρχος του εαυτού του. Και μαζί βράχος της αμυντικής γραμμής της Ένωσης.

Αποδέκτης σκληρής κριτικής, ασφαλώς και ενδο-οικογενειακά, άλλωστε η εσωστρέφεια αποτελεί διαχρονικό γνώρισμα της ΑΕΚ. Ο Ντέμης Νικολαΐδης τον (κατ)έκρινε πολύ αυστηρά. Όμως έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες. Και φαντάζομαι ότι αν εκείνος ήταν το σημερινό αφεντικό και ο Βράνιες αποτελούσε (ποδοσφαιρική) επιλογή του, δεν θα εκφραζόταν έτσι δημόσια.

Τουναντίον θα αναζητούσε τον τρόπο να τον προσεγγίσει, να εισβάλει στο μυαλό του συζητώντας μαζί του, θα επιχειρούσε να τον καταλάβει. Είναι εύκολο το ανάθεμα και ξεκάθαρα ένας λάθος τρόπος αντιμετώπισης οποιουδήποτε επαγγελματία ποδοσφαιριστή ξεφεύγει από τους όρους και κανόνες της συμβατικότητας. Θεωρώ επίσης ότι ο Ντέμης ως πρόεδρος, θα ήταν υπερήφανος για τον αγωνιστή Βράνιες και θα εξήρε την παλικαριά και την αυταπάρνηση που επέδειξε για να βοηθήσει την ομάδα του, κυριολεκτικά φτύνοντας αίμα.

Ναι, είναι μυστήριο τρένο ο Βόσνιος. Αλλά ξεκάθαρα είναι και ποδοσφαιριστής με στοιχεία τα οποία η ΑΕΚ είχε απόλυτη ανάγκη. Επιβλητικός, με προσωπικότητα ακατάβλητη, εχθρός της ήττας, χαρακτήρας με περίσσεια αυτοπεποίθηση, τύπος απαραίτητος εντός αποδυτηρίων και γηπέδων σε μια ομάδα που θέλει να κάνει πρωταθλητισμό. Πρέπει να του τραβήξει κάποιος το αφτί; Όχι, δεν είναι παιδί. Να τον πλησιάσει πρέπει, να του μιλήσει και να του βγάλει μόνο τα καλά που έχει μέσα του. Διότι είναι πολλά και απαραίτητα.

Photo credits: Eurokinissi