Έλα γιε μου, πιάσε το χέρι μου να σου δείξω τι σημαίνει ΑΕΚ

Σχεδόν εννέα χρόνια από τότε που γεννήθηκε περιμένω να το ζήσω αυτό. Τόσα και για να το γράψω. Η ημέρα που θα μπούμε μαζί στο αμάξι και θα φύγουμε παρέα για τη Νέα Φιλαδέλφεια.

Αυτή η μέρα είναι η σημερινή. Ο Σπύρος μου δεν έχει πάει ποτέ εκεί όπου ο πατέρας του γεννήθηκε, μεγάλωσε, έπαιξε μπάλα στους δρόμους, φλέρταρε, είχε τα πρώτα του ραντεβουδάκια στο Άλσος, όμως πρώτα απ' όλα, εκεί που ερωτεύτηκε την ΑΕΚ. Παράφορα!

Δεν τον τράβηξα ποτέ στα λημέρια μου, να περπατήσουμε μαζί, να του δείξω πού έπαιζα, πού πήγα σχολείο, πού έβαζα καλαθάρες όταν λάτρευα το μπάσκετ, πού είναι το πατρικό μου και πόσα βήματα απέχει από το γήπεδο. Μετρημένα, ένας προς ένα, 368.

Δεν τον πήγα ποτέ εκεί γιατί δεν υπήρχε πια αυτό που ήθελα να δει. Κι αυτός, ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που έφυγα κι εγώ, δεν είχα πια τίποτα να με κρατά στη Νέα Φιλαδέλφεια. Γιατί δεν είχα την ΑΕΚ, ενώ τη μάνα μου την είχα και στην Αρτέμιδα. Κι έτσι, μου ήταν εύκολο...

Σε αυτά, τα σχεδόν εννέα χρόνια της ζωής του, με είδε να χαμογελώ ατόφια και να δακρύζω από συγκίνηση μόνο μία φορά, το 2018, αλλά ούτε τότε τον πήρα μαζί μου στη Ριζούπολη. Δεν τον πήγα δε ούτε μια φορά βόλτα για να το δει απέξω, ήξερε ότι κάπου χτίζεται ένα γήπεδο, σε ένα μέρος που ζούσε κάποτε ο μπαμπάς, όμως μέχρι εκεί.

Διότι ήταν επιλογή μου. Διότι συνήθως με έβλεπε στο σπίτι να βρίζω και να φωνάζω για όσα παρακολουθούσα στην τηλεόραση ή να ξεφυσάω και να γκρινιάζω όταν δούλευα. Διότι δεν ήθελα να νομίζει ότι αυτή είναι η ΑΕΚ.

Κάπως έτσι, ο Σπύρος μεγάλωσε σε ένα σπίτι που εγώ μοιρολογούσα και θύμωνα, σε απόσταση από την ΑΕΚ γιατί ουδέποτε ήθελα να τον βάλω σε διαδικασία να πικραίνεται.

Προτιμούσα να μένει μακριά από όλα αυτά, ομάδα δεν θα άλλαζε ποτέ, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Κι όλα τούτα για να τη γνωρίσει όταν εγώ θα ήμουν βέβαιος ότι τα μάτια του θα λαμπυρίσουν από ενθουσιασμό και πως το χαμόγελο δεν θα φεύγει από τα χείλη του. Η πρώτη φορά θα πρέπει να είναι αξέχαστη!

Να τον πάω στο ΟΑΚΑ; Ούτε κατά διάνοια! Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν ήταν ΑΕΚ. Σιχαινόμουν εγώ ο ίδιος να πηγαίνω εκεί μέσα κι όποτε μου δινόταν η ευκαιρία να δουλεύω από μακριά, το απέφευγα.

Όσοι έχουν ζήσει τη Νέα Φιλαδέλφεια των '80ς και '90ς, θα με καταλαβαίνουν. Δεν μου χωρούσε στο μυαλό ότι θα έβλεπε ο γιος μου κάτι άλλο από αυτό που περίμενα. Από αυτό που ο Μελισσανίδης μάς έταξε. Τίποτα λιγότερο από αυτή τη μέρα που τόσο λαχταρούσα και που όσο ζω, στον Μελισσανίδη θα τη χρωστάω.

Να, περάσαν οι ώρες, μπαίνουμε στο αμάξι. Ξεκινάμε για Φιλαδέλφεια. Θα παρκάρω όπου βρω, λίγο με ενδιαφέρει πια αυτό και θα τον πάρω από το χέρι να περπατήσουμε. Το σκέφτομαι και ήδη ανατριχιάζω, ο Σπύρος θα δει έναν κόσμο που δεν φανταζόταν ότι υπάρχει.

Ανθρώπους να γελούν, να κλαίνε από συγκίνηση, να γιορτάζουν, να τραγουδάνε, να χαμογελούν. Χιλιάδες παιδάκια της ηλικίας του ολούθε, κιτρινόμαυρα κασκόλ, τόση αγάπη παντού. Νιώθω ευγνώμων που το ζω! Έλα γιε μου, πιάσε με απ' το χέρι και πάμε να μπούμε μέσα, ώρα να μάθεις τι σημαίνει ΑΕΚ, βαδίζουμε στο ναό!