Πέρασαν χρόνια, προσωπικές αναποδιές και δυσκολίες, τραυματισμοί και επιστροφές, ατομικές εξάρσεις και απογοητευτικά πισωγυρίσματα. Αλλά πλέον, φαίνεται ότι εκείνο το αρχικό σχέδιο, αρχίζει να αποδίδει. Οι Έλληνες παίκτες της ΑΕΚ, πολλοί και ενεργοί πλέον στο ρόστερ της, βρίσκονται όλοι στο πικ τους. Επιτέλους!

Δεν πρόκειται για κείμενο διαχωρισμού, αλλά επισήμανσης και διαπίστωσης μιας κατάστασης που δουλευόταν δεκάδες και δεκάδες μηνών ώστε να φτάσει στη σημερινή μορφή της: Ο Μάνταλος βγάζει στο γήπεδο αυτοπεποίθηση αρχηγού. Ο Μπακάκης εξελίσσεται σε "μπακάρα" και εμφάνιση με την εμφάνιση, μεγαλώνει την απόσταση από τον Γκάλο. Από αυτόν που μέχρι πέρυσι δεν μπορούσε καν να πλησιάσει.

Ο Ανέστης, αυτός που τόσα άκουσε δικαίως και αδίκως, διάβηκε την πόρτα της Εθνικής ομάδας, με την αξία, τις εμφανίσεις και τις αποκρούσεις του. Σίγουρα όχι με λάθη που δεν έκανε και με τόση μανία προσπάθησαν να του φορτώσουν. Ο Χριστοδουλόπουλος είναι στην πλέον ώριμη φάση της καριέρας του, με διαδοχικά ματς υψηλής συνέπειας, πιστότητας και απόδοσης.

Ο Μπακασέτας, παρά το μαύρο καλοκαίρι του, ξεχειλίζει από αυτοπεποίθηση και στις λιγοστές στιγμές που του προσφέρονται, συνήθως και σε λάθος θέσεις προκειμένου να "χωρέσει", δείχνει ότι στις εγχώριες διοργανώσεις και σε τέτοια ματς, ξέρει να κάνει διαφορά.

Ο Γαλανόπουλος εκτοξεύει αγώνα με τον αγώνα τις μετοχές του και αντιμετωπίζεται πλέον ως απαραίτητος. Ο Κλωναρίδης είναι μόνιμα μέσα στις φάσεις, κάνει δουλειές που δεν φαίνονται, τρέχει πολύ, βρίσκει δίχτυα και με τον Αραούχο κοντά, θα παρουσιάσει όσα εμφάνισε πέρυσι πλάι στον Μπεργκ. Και ακόμα δεν είδαμε τον Κονέ. Τον Κονέ στα 30 του, ώριμο, διψασμένο, με πολύ πιο πλούσιο ρεπερτόριο από αυτό που είχε όταν έφυγε και ποιότητα που αν ψάξεις τριγύρω, θα διαπιστώσεις ότι σπανίζει σε Έλληνες μέσους της εποχής.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΜΟΥ

Όλα τα προαναφερθέντα καταγράφονται για να σημειωθεί το εξής: Όταν διαθέτεις καλούς γηγενείς παίκτες και ο βασικός κορμός έχει μπόλικους από αυτούς, τότε δίπλα τους οι ποιοτικοί ξένοι θα αναδείξουν όλα τα προσόντα τους. Οι Έλληνες είναι o οδηγός. Όχι όποιοι κι όποιοι Έλληνες, αλλά πραγματικά οι καλοί από δαύτους. Και η ΑΕΚ ομολογουμένως, διαθέτει πολλούς τέτοιους. Και κάμποσους πιτσιρικάδες που θέλουν να τους μοιάσουν. Όπως ο χθεσινός Βλαχόμητρος που μπήκε στο 80’ και κατάφερε να μπει στο μάτι.

Πάμε και στον Αραούχο. Με δύο γκολ μας συστήθηκε πέρυσι, την 1η Φλεβάρη, στο 6-0 επί του Λεβαδειακού για το Κύπελλο Ελλάδας. Με γκολ μας αποχαιρέτισε και μάλιστα το πλέον κρίσιμο της σεζόν, αυτό με το οποίο η ΑΕΚ εξασφάλισε στο ματς με τον Πανιώνιο την πρωτιά των playoffs και κατ’ επέκταση τη διπλή ευρωπαϊκή ευκαιρία. Με γκολ επέστρεψε, παίζοντας για μόλις 16 λεπτά και σκοράροντας με το κεφάλι, ένα τέρμα ενδεικτικό της ικανότητάς του να παίρνει τις σωστές θέσεις μέσα στο κουτί.

Ο Αραούχο, όπως και ο Λιβάγια, αρέσκεται να κινείται πολύ εκτός της αντίπαλης περιοχής. Με τη διαφορά ότι ξέρει να τα ζυγίζει σωστά και να βρίσκεται εντός αυτής όταν πρέπει να είναι εκεί και για να σκοράρει. Ο Κροάτης έκανε χθες φοβερή δουλειά, αλλά του λείπει το γκολ. Ίσως παίζοντας μαζί με τον "Τσίνο" να βρει το τέρμα που θα τον βοηθήσει να "λυθεί". Είναι χρήσιμος, βοήθησε πολύ χθες στο να πάρει η ΑΕΚ μια εύκολη νίκη, όμως αυτό που διαχωρίζει έναν πολύ καλό επιθετικό από έναν απλά καλό, είναι το γκολ. Και ο Λιβάγια είναι ακόμα μακριά από αυτό.

Photo Credits: Eurokinissi