Ένα όνειρο για να (ξανα)γίνει ΑΕΚ
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την τσακισμένη διοικητικά και ιδιοκτησιακά ΑΕΚ που όμως θα ήταν πολύ εύκολο να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει με 2-3 απλές κινήσεις. Και μετά ξύπνησε…
Το γνωρίζω, είναι ουτοπικό στις ημέρες μας να μιλάμε για σύμπνοια, αλληλεγγύη, δίκαιο καταμερισμό (και ισομερή ανάληψη που απορρέει από αυτόν) ευθυνών.
Εδώ καλά καλά οι α-μέτοχοι της «ομάδας σωτηρίας 2004» δεν θέλουν ούτε στο τηλέφωνο να μιλούν μεταξύ τους, πως θα καθίσουν στο ίδιο τραπέζι συζητώντας για την εύρεση της λύσης που θα έβγαζε την ΑΕΚ από το αδιέξοδο στο οποίοι οι ίδιοι την έσπρωξαν (αφού πρώτα την ανέσυραν από τον βούρκο, κάτι που τελικά αποδείχθηκε δώρον άδωρον);
Κι όμως θα ήταν πραγματικά μία καλή αρχή… Ο Ντέμης, ο Τάκης, ο Πέτρος, ο Νίκος, ο Νάσος, ο Γκίκας, ο Πόλυς, όλοι ξανά στον ίδιο χώρο, με ένα φάκελο ανά χείρας και μία πρόταση για την ΑΕΚ. Φαντάζομαι ότι αν τους κλείδωνες στο ίδιο δωμάτιο με μία 3D κόπια από το «πέταγμα του αετού» που ακόμα παίζει στα Matrix του ΟΑΚΑ, δεν μπορεί, θα τους έπιανε πάλι το συναίσθημα. Και στα καπάκια, μία ηχητική επανάληψη του «μόνη ξανά δεν θα σε αφήσω», θα τους θύμιζε τη μεγάλη αλλά και αθετημένη υπόσχεση.
Είναι πραγματικά πολύ εύκολο να βγει η ΑΕΚ από το αδιέξοδο. Αν δίπλα τους καθόταν και ο Μελισσανίδης, δίχως να απαιτούσαν από εκείνον 70 εκατ. ευρώ για να του δώσουν το 30% των μετοχών της ΠΑΕ (όπως τότε) και όλοι μαζί άφηναν κατά μέρος τους εγωισμούς και κοιτούσαν πως θα μοίραζαν τα κουκιά για να φτιάξουν όλοι μαζί κάτι σπουδαίο, η ΑΕΚ μέσα σε λίγους μήνες θα είχε ξεχρεώσει, θα είχε γήπεδο, θα είχε αποκτήσει και πάλι τη χαμένη δυναμική της.
Όμως είναι η ίδια η αυτοκαταστροφική μας φύση που την οδηγεί στο τέλμα, που την σπρώχνει με μανία προς το Πρωτοδικείο. Οι εγωισμοί, οι καισαρισμοί, η έλλειψη ενός πλάνου, τα μεγαλοπιάσματα, όλα αυτά τα διασπαστικά φαινόμενα που στην πορεία διάβρωσαν την (άλλοτε) ωραία παρέα του 2004, την έκαναν κοντόφθαλμη κι εν τέλει προκάλεσαν την οριστική και αμετάκλητη διάσπασή της.
Κι έτσι φτάσαμε στη διοίκηση Αδαμίδη και στην εντολή που αυτός έλαβε από τον Παππά και τον Νοτιά να συμμαζέψει το μαγαζί μήπως και η ΑΕΚι γίνει ξανά ελκυστική, μπας και αποκτήσει αγοραστική αξία. Τα κόστη μειώθηκαν, οι πληρωμές προς το Δημόσιο έγιναν πιο τακτικές, ωστόσο το ταμειακό πρόβλημα δεν λύθηκε, τουναντίον διογκώθηκε. Και τώρα η ΑΕΚ (εμφανίζεται ότι) τρέχει πίσω από Άραβες, Καταριανούς, Αμερικανούς, Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους αναζητώντας τη σωτηρία της…
Τα 15 εκατ. ευρώ που είναι άμεσα απαιτητά, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως «ψίχουλα» για την οικονομική ισχύ της μετοχικής παρέας που κράτησε τις τύχες της ΑΕΚ στα χέρια της από το καλοκαίρι του 2004 ως και τα τέλη του 2008, όταν άρχισαν οι πρώτες σοβαρές αποχωρήσεις. Και τότε θα έμπαινε και ο Μελισσανίδης βάζοντας άλλα 10, ενώ η ΠΑΕ θα είχε να περιμένει και ακόμα 21 εκατ. από την υπόθεση Ψωμιάδη. Πω, πω, πω, όνειρο ζω μην με ξυπνάτε… Δυστυχώς, μετά ξύπνησα!
Υ.Γ. Δεν διέψευσε άλλα και άλλα δημοσιεύματα η ΠΑΕ, για Καταριανούς, Άντζελος, Μακτούμ, τόσα και τόσα που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν κατά φαντασία ρεπορτάζ. Κι όμως την ενόχλησε μία συνέντευξη που στο κάτω-κάτω δεν μπορεί να αμφισβητείται όταν δεν υπάρχει άνθρωπός της μπροστά. Ήταν λάθος και μάλιστα ιδιαίτερα ενοχλητικό για όλους όσοι ασχολούμαστε καθημερινά με το ρεπορτάζ. Και δεν ξέρω αν μπορεί να διορθωθεί με μία διευκρίνηση (αν ειπωθεί και αυτή)…