Ένα ωραίο στοίχημα!

Τα 29 από τα 46 χρόνια του, ο Μανόλο Χιμένεθ τα έζησε στη «γυάλα» της Σεβίλλης. Το 1981, σε ηλικία 17 ετών άρχιζε να αγωνίζεται στη β’ ομάδα της πεντάμορφης από την Ανδαλουσία κι έκτοτε δεν την αποχωρίστηκε ποτέ περνώντας από όλα τα στάδια: ποδοσφαιριστής στην β΄ και α’ ομάδα και ακολούθως προπονητής σε αμφότερες.

Αυτός ήταν και ο μοναδικός ενδοιασμός του Σταύρου Αδαμίδη εν συγκρίσει με τον σαφώς πιο μπαρουτοκαπνισμένο Γάλλο Πολ Λε Γκουέν, ο οποίος κράδαινε τα παράσημα για τη μεγάλη τριετία (2002-05) της ανίκητης τότε Λυών, αλλά τελευταίως είχε ατυχή περάσματα να επιδείξει (Παρί Σεν Ζερμέν, τους Ρέιντζερς της Γλασκώβης και την εθνική Καμερούν).

Αφοσίωση και φλόγα

Αυτή την αγνότητα της αφοσίωσης σε μία και μόνη ομάδα επί 29 συναπτά έτη, ο Αδαμίδης μπορούσε να τη διακρίνει στο λόγο, στα επιχειρήματα και στις ποδοσφαιρικές αναλύσεις του Ισπανού. Κι όσο τον άκουγε να του εκτοξεύει προτάσεις και να του εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο το ρόστερ της ΑΕΚ θα γίνει ξανά λειτουργικό αλλά και πώς οι ακαδημίες της ομάδας θα παράγουν τους δικούς της Χεσούς Νάβας, Ντιέγο Καπέλ, Σέρχιο Ράμος (κλπ.), ομολογουμένως ενθουσιάστηκε.

Συνειδητοποίησε ότι για τον Χιμένεθ η ΑΕΚ δεν είναι απλώς η επόμενη δουλειά: Είναι η πρώτη πραγματική πρόκληση ύστερα από μια σχέση που διήρκεσε μια ολόκληρη ζωή και είχε ένα φυσιολογικό τέλος. Σαν τις περισσότερες (δυστυχώς ή ευτυχώς) που αρχίζουν να υφαίνονται στις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου και πολλές φορές λαμβάνουν ένα «μπουχτισμένο» φινάλε πριν ή μετά το γάμο.

Μέχρι ενδεχομένως κάποια στιγμή να σμίξουν ξανά για να ολοκληρώσουν αυτό που άφησαν στη μέση. Διότι όπως συνηθίζει να λέει και ο Μανόλο «η Σεβίλλη είναι το κομμάτι της ζωής μου που αγάπησα περισσότερο και μαζί του μια μέρα θα τελειώσω με το ποδόσφαιρο».

Ο Αδαμίδης διέκρινε τη φλόγα για ένα νέο ξεκίνημα τη στιγμή που ο Λε Γκουέν αμφιταλαντευόταν για το αν η ΑΕΚ αποτελεί την κατάλληλη επιλογή ώστε να αναζωογονήσει την καραβοτσακισμένη καριέρα του μετά τις διαδοχικές μη επιτυχημένες επιλογές του.

Αυτός ο δισταγμός έπαιξε τον ρόλο του, αφού ο πρόεδρος της Ένωσης επιστρέφοντας από το Παρίσι είχε πλέον αποφασίσει. Κι όταν ο Γάλλος (διαπιστώνοντας ότι δεν του προσφέρεται στην παρούσα φάση και κάτι καλύτερο για να συνεχίσει την καριέρα του) τηλεφώνησε αργά το βράδυ της Τετάρτης για να αλλάξει το σκηνικό, η δουλειά είχε πλέον δοθεί σε εκείνον που την ήθελε περισσότερο...

Μια όμορφη ευκαιρία

Η επιλογή Χιμένεθ είναι πράγματι ένα όμορφο ποδοσφαιρικό στοίχημα. Εντελώς διαφορετικό από εκείνο του φθαρμένου και μάλλον υπερβολικά υπερφίαλου Φερέρ, ο οποίος πίστεψε ότι έγινε από τη μια μέρα στην άλλη ο αυτοκράτορας του κιτρινόμαυρου σύμπαντος κι αυτό εν τέλει προκάλεσε τη φθορά του, διότι η αλήθεια είναι ότι και ο Σέρα υπήρξε σημαντικός τεχνικός.

Ο Χιμένεθ είναι ο προπονητής που έμαθε να ζει όλη την ποδοσφαιρική ζωή του στην ίδια οικογένεια. Κι έρχεται σε μια ομάδα που κι αυτή είχε παραδοσιακά ως σήμα κατατεθέν την ενότητα της φαμίλιας. Την οποία όταν και απώλεσε μέσα από διαδοχικούς διχασμούς, έχασε και την ταυτότητά της.

Διότι άλλο όπλο σπανίως διέθετε η ΑΕΚ. Σε οικονομική ρευστότητα και βούληση των ιδιοκτητών της να ξοδέψουν τα πολλά λεφτά και να κάνουν τις τεράστιες μεταγραφές συνήθως υπολειπόταν. Κι όλες οι μεγάλες ομάδες που δημιούργησε, «χτίστηκαν» με μεράκι, αφοσίωση και ενότητα σε όλους τους χώρους.

Ο Ισπανός βγαίνει από τη γυάλα της Σεβίλλης με σκοπό να βγάλει και όλους εμάς από τη γυάλα της μεμψιμοιρίας και της (αναπόφευκτης λόγω των διαδοχικών απογοητευτικών επιλογών και εξελίξεων) δυσπιστίας. Έρχεται να μας πείσει ότι με τη δουλειά και την αφοσίωση η ΑΕΚ θα συνέλθει και θα μπει ξανά σε ένα υγιές αγωνιστικό μονοπάτι.

Μοιράζει την ελπίδα και περιμένει άπαντες να την ενισχύσουν ώστε να μην γίνει ξανά αυτή που (έστω και τελευταία) πεθαίνει...