Ο J.J. (Jacob Johansson) είναι ένας ποδοσφαιριστής όπως δεκάδες χιλιάδες άλλοι σε όλη τη γη. Ένας άνθρωπος που δεν θεωρεί ότι κάνει κάτι ασύγκριτα ιδιαίτερο, τουναντίον νιώθει ευτυχής ως και ευλογημένος που καταφέρνει να ζει άνετα και να απολαμβάνει αναγνώριση μέσα από αυτό που για όλους στην αφετηρία μιας πορείας, είναι πρώτα χόμπι και μετέπειτα επαγγελματική ευκαιρία.

Κλωτσάει τη μπάλα και αισθάνεται τυχερός που αυτή η κατάσταση του αποφέρει χρήματα, ψυχική υγεία και επαγγελματική ισορροπία. Και είναι τόσο ανοιχτόμυαλος και ειλικρινής ώστε μπορεί να παραδέχεται ότι υπήρξαν (και θα υπάρξουν) πιο ταλαντούχοι από εκείνον οι οποίοι δεν κατάφεραν (ή δεν θα καταφέρουν) να κάνουν το ίδιο. Ζει λοιπόν με αυτά που έχει, τα απολαμβάνει και τα υπεραγαπά. Και ξέρει να αναγνωρίζει.

Δίχως να υποτιμώ τον οποιονδήποτε ή έχοντας να διαχωρίσω τους χαρακτήρες σύμφωνα με τις συμπεριφορές τους, θα ήμουν χαρούμενος αν έβλεπα στο γήπεδο περισσότερες φανέλες με το όνομά του. Ειδικά στις πλάτες μικρών παιδιών. Θα είναι η αναγνώριση στο ήθος, στην επαγγελματική ευσυνειδησία, στα μηνύματα που ο ίδιος αποστέλλει:

Δεν θα ακούσεις ποτέ τον Γιάκομπ Γιόχανσον να κομπάζει για τον εαυτό του. Θα τον ακούσεις όμως να λέει ένα μεγάλο ευχαριστώ στο περιβάλλον που του έδωσε την ευκαιρία να αναπτυχθεί, να αναδείξει το καλύτερο που κρύβει μέσα του. Θα τον ακούσεις να λέει ότι νιώθει ευγνωμοσύνη και να υπόσχεται ότι θα προσπαθήσει ακόμα περισσότερο για εκείνους που τον εμπιστεύονται.

Στη δική του κοσμοθεωρία, ψυχικά ισορροπημένος είσαι όταν νιώθεις όμορφα με αυτά που έχεις. Αν είναι να έρθουν και περισσότερα, καλώς να ορίσουν. Αλλά δεν θα τρελαθεί κιόλας γι αυτά. Όχι, δεν είναι θέμα έλλειψης φιλοδοξιών. Τουναντίον πρόκειται για απόλυτη επίγνωση της πραγματικότητας και επιθυμίας να ζει την κάθε ημέρα νιώθοντας γεμάτος και χαρούμενος με όσα έχει.

Η ιστορία αυτή διδάσκει ότι…

…πέραν της δικαιολογημένης απαίτησης των φίλων της ΑΕΚ να δουν καλύτερα πράγματα από την ομάδα τους, σκεπτόμενοι τα όσα πέρασαν και «κατάπιαν» πίνοντας όλο το πικρό ποτήρι της Γ’ Εθνικής, υπάρχουν και σημαντικές αλλαγές προς το καλύτερο σε θέματα τα οποία για τη συγκεκριμένη ομάδα, είχαν από καιρό πάψει να θεωρούνται αυτονόητα.

Μέσα σε όλα τα στραβά που συνέβησαν στο σχεδιαστικό - αγωνιστικό κομμάτι από το καλοκαίρι ως σήμερα, είναι ενθαρρυντικό το να γνωρίζεις ότι σημαίνοντες ποδοσφαιριστές της ομάδας νιώθουν ικανοποίηση στο περιβάλλον που εργάζονται και αισθάνονται ότι οι φιλοδοξίες που έχουν, είναι δυνατό να εκπληρωθούν στο σύλλογο που βρίσκονται. Ασφαλώς απαιτούνται αλλαγές σε επίπεδο οργάνωσης και λειτουργίας. Αλλά όπως είχα επισημάνει σε πρόσφατο κείμενο, η σελίδα σιγά σιγά γυρίζει. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει διάθεση για ξόδεμα, ας υπάρξει τουλάχιστον επιθυμία για εσωτερική βελτίωση.

Για να υπάρξουν οι επόμενοι Γιόχανσον, δεν απαιτείται να αντιμετωπίζεις την κατάσταση όπως το λαχείο. Ευδοκιμούν πολλοί παγκοσμίως, αλλά θα πρέπει να είσαι ιδιαίτερο τυχερός αν βρεις έστω και έναν ψάχνοντας χωρίς σχέδιο. Θα εντοπίσεις ωστόσο τα χνάρια τους πριν από άλλους που ψάχνουν με την ίδια λογική, εφόσον θα είσαι απόλυτα οργανωμένος σε θέματα δικτύωσης σκάουτινγκ και γνώσης της αγοράς και όσων αυτή κρύβει. Και πιστέψτε με, υπάρχουν πάμπολλες τέτοιες περιπτώσεις.

Τονίζω ξανά λοιπόν ότι από τη στιγμή που δεν σκοπεύεις να μπεις σε διαδικασία δαπανών που θα υπερβαίνουν τα έσοδα (καλύπτοντας τη διαφορά με αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, οι οποίες για την ΑΕΚ είναι έννοια σπάνια), τότε οφείλεις να οδηγήσεις την εσωτερική λειτουργία σε άλλα επίπεδα. Σε αυτά από τα οποία επί της παρούσης, η ποδοσφαιρική Ένωση απέχει ακόμα σημαντικά.