Όλα αυτά που μέσα σε 90 λεπτά η ΑΕΚ κατάφερε απέναντι στη Βόλφσμπουργκ, επιβεβαιώνουν τη μετάβασή της σε μια επόμενη ημέρα με καθαρό ουρανό, πλούσιο οξυγόνο και ανοιχτό ορίζοντα. Για εκείνη είναι σύνηθες το να πετυχαίνει σπουδαία πράγματα μέσα από δύσκολες καταστάσεις, ενδεχομένως να μην έχει και νόημα διαφορετικά... Αυτή είναι η φύση της, αυτό αποφασίζει και διατάζει το DNA της.

Η επιστροφή σε όμιλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης και η συνέχεια της παρουσίας της μεταξύ σημαντικών club της ηπείρου, είναι το πιο ηχηρό χαστούκι που θα μπορούσε η ίδια να δώσει στην εσωστρέφεια που είχε πλημμυρίσει κάθε σημείο του οργανισμού της τα τελευταία δύο χρόνια. Ο τρόπος που αυτό επετεύχθη, είναι εξίσου σημαντικός. Έχασε πέναλτι στο 19, δέχτηκε γκολ στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου. Συνήθως μετά από τέτοια αγωνιστικά συμβάντα, ερχόταν η κατάρρευση. Χθες ωστόσο, μέσα από την πιο δύσκολη και για πολλούς αδύνατη συνθήκη επιστροφής, υπό το βάρος της οποίας οι ποδοσφαιριστές πήγαν στα αποδυτήρια, κάπου εκεί μέσα βρέθηκε κρυμμένο το τσεκούρι του πολέμου.

Η ΑΕΚ που εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο απέναντι στη Βόλφσμπουργκ δεν είχε καμία σχέση με αυτή των προηγούμενων δύο ετών. Είχε ωστόσο ξεκάθαρη ομοιότητα με εκείνη της σεζόν 2017-2018, όταν από ένα σημείο και μετά αντιστεκόταν στην ήττα με τρόπο που φύτευε στο μυαλό του αντιπάλου την εντύπωση ότι δεν μπορεί να τη νικήσει. Επιβαλλόταν αγωνιστικά και πνευματικά, όπως ακριβώς έκανε και χθες απέναντι στους Γερμανούς. Για τέλειο παιχνίδι είχε μιλήσει την προηγούμενη μέρα ο προπονητής Μάσιμο Καρέρα και ομολογουμένως για την περίοδο που βρισκόμαστε και όλα αυτά που έχουν προηγηθεί στην ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια, αυτό ήταν ένα τέλειο ματς από κάθε άποψη: τακτική συγκέντρωση, πίστη, συνέπεια στο πλάνο, αγωνιστικότητα, πάθος, ψυχή βαθιά από όλους και κυνήγι κάθε φάσης μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όταν δηλαδή ήρθε και το λυτρωτικό γκολ, το οποίο έσβησε μονομιάς τα δεινά της μίζερης διετίας και επανατοποθέτησε την ΑΕΚ σε ράγες κανονικότητας.

Μετά από καιρό, ένα τεράστιο βάρος έφυγε από τις πλάτες όλων, περισσότερο δε των οπαδών της ΑΕΚ που επιτέλους βρήκαν μία καθαρή αφορμή για να χαμογελάσουν και να πιστέψουν ότι κάτι καλό οικοδομείται αγωνιστικά, μία λυτρωτική ευκαιρία για εκείνους να αποδράσουν από τη συνήθεια των κακώς κειμένων και να δουν την ομάδα που αγαπούν με περισσότερη συμπάθεια και υπομονή στα επόμενα δύσκολα που ενδεχομένως θα προκύψουν.

Είναι άλλωστε τόσο ξεκάθαρες οι αλλαγές που έχουν συντελεστεί μπροστά τους τον τελευταίο χρόνο, που οφείλουν να δείξουν εμπιστοσύνη στο σχέδιο το οποιο ακολουθείται για τη μεταμόρφωση της ομάδας προς το καλύτερο, από έναν τεχνικό διευθυντή που ξέρει καλά τη δουλειά του και έναν προπονητή που θα παρουσιάσει ακόμα καλύτερα πράγματα στη συνέχεια όταν αυτό που δημιουργεί, θα αποκτήσει συνοχή και θα ρολάρει με τη συνέπεια που απαιτείται πάνω στις δικές του τακτικές προσεγγίσεις.

Είναι επίσης απόλυτα ξεκάθαρο μέσα στο γήπεδο ότι σε αντίθεση με το καλοκαίρι του 2019 και τις καταστροφικές αποφάσεις στον καταρτισμό του ρόστερ, αυτή τη φορά η ΑΕΚ απέκτησε ποδοσφαιριστές που πραγματικά είχε ανάγκη, διαβάζοντας σωστά τις ανάγκες και τις ανορθογραφίες που υπήρχαν στο υλικό της. Με εξαίρεση τον Ινσούα ο όποιος ήταν και η μοναδική παραφωνία στο παιχνίδι της ομάδας (όμως όλοι ξέρουμε τι μπορεί να κάνει και να δώσει), τα νέα πρόσωπα της ομάδας είχαν καταλυτικό ρόλο στο να παρουσιαστεί αυτή η εικόνα σκληράδας, τακτικής συνέπειας και κυριαρχίας σε τομείς του παιχνιδιού που η ΑΕΚ υστερούσε.

Ο Σάχοβ δένει εξαιρετικά τη μεσαία γραμμή της ομάδας, ο Γκαρσία φέρνει επιτέλους στα άκρα της επίθεσης αυτό που η ΑΕΚ αναζητά εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια και ο Ανσαριφάρντ μοιάζει να είναι ο καλύτερος δεύτερος φορ που είχε ποτέ η Ένωση, για αυτό και θα είναι αρκετές οι φορές που θα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τον Ολιβέιρα.

Περνώντας πλέον στην επόμενη ημέρα, η ΑΕΚ καλείται να πάρει και κάποιες αποφάσεις που είτε θα αλλάξουν σημαντικά το ρόστερ της κατά τις τελευταίες ημέρες της μεταγραφικής περιόδου, είτε απλά θα τον ενισχύσει. Πέραν λοιπόν της συζήτησης για την προσθήκη ενός κεντρικού αμυντικού που από σήμερα βρίσκεται ξανά στο τραπέζι, πρέπει να βρεθεί λύση με τα συμβόλαια των Λιβάγια και Ολιβέιρα ώστε αμφότεροι να συνεχίσουν 100% συγκεντρωμένοι στην ομάδα. Αν πρέπει κάποιος εκ των δύο να πωληθεί, αν η ομάδα κρίνει ότι αυτό είναι το σωστό, τότε θα πρέπει να μη διστάσει, προχωρώντας ασφαλώς στην άμεση αντικατάστασή του. Τώρα που όλα δείχνουν πιο όμορφα και ήσυχα εντός του κιτρινόμαυρου οργανισμού, καλό θα ήταν να απομακρυνθούν και οι τελευταίες σκιές που ίσως στο μέλλον προκαλέσουν δυσλειτουργίες. Και είμαι βέβαιος ότι ο Ίλια Ίβιτς φροντίζει (και) για αυτό....