Θα μπορούσε η ΑΕΚ, στη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα, να πετύχει τουλάχιστον δύο τέρματα. Είχε τέσσερις εξ επαφής εκτελέσεις, κοντά σε, η μέσα στη μικρή περιοχή του αντιπάλου με τον τερματοφύλακα των γηπεδούχων να κοιτάζει όρθιος τη μπάλα να φεύγει έξω, δηλαδή τα τρένα να περνούν αλλά να μη σταματούν στο σταθμό.

Θα μπορούσε επίσης ο Ματίας Αλμέιδα να σταθεί ακριβώς σε αυτό για να δικαιολογήσει τα κακώς κείμενα του πρώτου ημιχρόνου και το γεγονός ότι οι γηπεδούχοι βρήκαν πολύ πιο εύκολα τα γκολ που η ΑΕΚ σπατάλησε. Δεν είναι όμως ψεύτης, ούτε θα προσπαθήσει να καλύψει την πραγματική αδυναμία που η ομάδα του παρουσίασε στο πρώτο ημίχρονο. Δεν είναι επίσης και ο τύπος ο οποίος θα βγάλει παίκτες στον τάκο για αυτά που δεν έκαναν.

Είδαμε όμως όλοι, και αυτό προφανώς το ξέρει κι εκείνος, ότι η δεξιά πλευρά της ΑΕΚ υπολειτουργούσε, αιμορραγούσε. Ο Σιντιμπέ, κρίμα το μπόι του και την πρότερη καριέρα του, αλλά αυτή τη στιγμή είναι δύο σκάλες κάτω από τον Ρότα σε απαιτήσεις έντασης και αμυντικής ανταπόκρισης. Όχι βέβαια ότι εδώ ο προπονητής είχε κάποια άλλη λύση. Όμως δεν δικαιώθηκε για την επιλογή του Βίντα αντί του Μήτογλου, ούτε για τη χρησιμοποίηση του Φερνάντες από την αρχή του παιχνιδιού.

Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λες... Η δεξιά πλευρά της ΑΕΚ της κόστισε το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο, αλλά ο προπονητής τόνισε, πολύ συγκεκριμένα, ότι πράγματα τα οποία είχε επισημάνει δεν ακολουθήθηκαν. Συμβαίνουν αυτά στο ποδόσφαιρο και όταν έχεις μία καλή ομάδα, ένα σύνολο που σε πείθει ότι είναι ανταγωνιστικό, πως έχει συγκεκριμένες καλές αρχές ποδοσφαίρου, πρέπει να σηκώνεις το κεφάλι και να προχωράς. Αυτό είναι το ζητούμενο και τίποτε άλλο στην παρούσα φάση.

Όλοι έκαναν γκελες τις προηγούμενες εβδομάδες η ΑΕΚ έκανε την πιο ηχηρή διότι ήταν ήττα και όχι ισοπαλία. Ακόμα και στη δική της αναποδιά, ωστόσο, την έβλεπες εκεί στο γήπεδο να κυριαρχεί, να πιέζει και να δημιουργεί ευκαιρίες για να πάρει το παιχνίδι. Να έχει πνεύμα επιβλητικό και τρόπο για να φτάνει στην αντίπαλη περιοχή για να απειλήσει ανά πάσα στιγμή.

Προφανώς θα υπάρχουν μη λειτουργικά διαστήματα, αλλά, στην ουσία, αυτή η ομάδα έχει την ταυτότητα που σε κάνει να νιώθεις ότι το πολέμησε μέχρι το τέλος. Με λάθη, με κλασικές χαμένες ευκαιρίες τις οποίες στο τέλος του δρόμου μπορεί να τις πληρώσει, νοοτροπία επιθετικού ποδοσφαίρου η οποία δεν αποκλείεται στο φινάλε της διαδρομής και να δικαιωθεί. 'Ισως και όχι.

Θα ερχόταν και η στιγμή που ένα παιχνίδι θα πήγαινε στραβά. Από την ημέρα που η ΑΕΚ βρήκε τον εαυτό της και μία πολύ συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, δηλαδή από το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, είχε πορεία σαγηνευτική.

Ακόμα και σε αυτό το ματς, στη δεύτερη ήττα της, ο αντίπαλος προπονητής μίλησε για την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος. Όλοι κάτι καλό βλέπουμε, όλοι περιμένουμε να δούμε και τη διαχείριση μετά την πρώτη ήττα ύστερα από εκείνο το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Τα έφερε έτσι η συγκυρία ώστε το πιο κομβικό ματς της σεζόν να είναι απέναντι στον ίδιο αντίπαλο.

Το σίγουρο είναι ένα. Την ερχόμενη Κυριακή (8/1) η ΑΕΚ θα είναι και πάλι η ομάδα που θα εμφανιστεί στο γήπεδο για να παίξει με στόχο να κυριαρχήσει, να κλείσει τον αντίπαλο στα καρέ του και να κάνει εκείνη τις περισσότερες φάσεις για γκολ.

Συνέβη και στα Ιωάννινα, η λογική και η εικόνα της ομάδας δείχνει ότι θα συμβεί και την ερχόμενη Κυριακή. Η αποτελεσματικότητα είναι ένα κομμάτι το οποίο προφανώς κι εκλαμβάνεται ως το πιο καθοριστικό, όμως σημασία έχουν η εικόνα και το συναίσθημα. Αυτή την περίοδο, ακόμα και στις σπάνιες ήττες, η ΑΕΚ καταφέρνει να γεμίζει τους φίλους της και για τα δύο.