Μανόλο, είσαι ευλογία

Πέρυσι τέτοια εποχή, η συζήτηση γύρω από το μέλλον του Γκουστάβο Πογέτ είχε ήδη φουντώσει. Τον αντίστοιχο Φεβρουάριο του 2016, η ΑΕΚ παρουσιαζόταν ερωτευμένη με τον Ουρουγουανό, εκείνος σφόδρα τσιμπημένος μαζί της και η επιθυμία αμφοτέρων ήταν να συνεχίσουν μαζί. Not!

Τη συνέχεια τη γνωρίζετε όλοι. Η Ενωση άρχισε να παίρνει τα ντέρμπι το ένα πίσω από το άλλο, ομάδες από την Αγγλία και την Ισπανία ξεκίνησαν να φλερτάρουν με τον Πογέτ, εκείνος ζητούσε μπάτζετ για την επόμενη σεζόν το οποίο κρίθηκε υπερβολικά υψηλό από τον Μελισσανίδη και το διαζύγιο συναποφασίστηκε μέσα σε κλίμα έντασης και εκατέρωθεν αιχμών.

Τώρα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Επί τούτου λοιπόν και σκεπτόμενος όλα τα παραπάνω, έκανα τη σχετική ερώτηση στο Μανόλο Χιμένεθ κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, μετά το ντέρμπι: "Επιστρέψατε με την ιδιότητα του προσωρινού. Μήπως μετά από οκτώ ματς χωρίς ήττα, έχετε στην άκρη του μυαλού σας τη μονιμότητα, το να χτίσετε το καλοκαίρι τη δική σας ΑΕΚ;".

Σαφώς και τα έχει. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Και ο Χιμένεθ δεν είναι Πογέτ. Το "δέσιμό" του με την ομάδα είναι υπαρκτό, πραγματικό, αγνό, όχι δημιούργημα τακτικής δημοσίων σχέσεων. Άλλωστε τα έχει κόψει όλα τα σχετικά. Ούτε τη γροθιά του χτυπάει στο στήθος με το Δικέφαλο, ούτε στον κόσμο τρέχει να κερδίσει εύνοια και επευφημίες. Είναι σοφότερος εν συγκρίσει με το 2011, πολύ πιο ταπεινός και προσηλωμένος στο στόχο:

Η ΑΕΚ πρέπει να τερματίσει όσο το δυνατόν ψηλότερα γίνεται στη βαθμολογία (τηρουμένων ασφαλώς των συνθηκών και του χάους παρέλαβε από τους προκατόχους του) και να φτάσει τουλάχιστον μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου. Αυτά είναι τα ελάχιστα που καλείται να φέρει εις πέρας ο Χιμένεθ. Τα αναγνωρίζει και μένει συγκεντρωμένος σε αυτά. Και το βέβαιο είναι ότι προτού τελειώσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας δεν θα τον ακούσετε να αναφέρεται στο μετά. Εκτός βέβαια αν η ίδια η Ένωση το επιδιώξει. Αλλά και αυτό ακόμα αργεί...

ΔΕΝ ΠΡΑΤΤΕΙ ΛΑΘΟΣ Η ΑΕΚ, ΑΛΛΩΣΤΕ...

... το παρελθόν πρέπει να είναι οδηγός. Μέσα σε διάστημα 2-3 μηνών πολλά αλλάζουν σε μια ομάδα, οι ανθρώπινες σχέσεις επηρεάζονται, οι χαρακτήρες διαφοροποιούν συμπεριφορές και στρατηγική. Ως τότε όμως, ο οργανισμός ΑΕΚ δικαιούται να αντιμετωπίζει ως ευλογία το ότι μετά τις δύο άστοχες και βλαπτικές επιλογές στο θέμα προπονητή, βρήκε στο δρόμο της τον Χιμένεθ. Διότι εκτός από την προσήλωση και τον επαγγελματισμό του Ισπανού, επίσης απολαμβάνει:

- Την κανονικότητα των τακτικών επιλογών του. Ακόμα και τις φορές που εκ του αποτελέσματος ενδέχεται να αποδειχθεί ότι είχε λαθέψει (όπως συμβαίνει ακόμα και με τους κορυφαίους του είδους), οι αποφάσεις του θα ακολουθούνται από ένα στρατηγικό σκεπτικό. Δεν θα έχουν παρθεί στην τύχη, δεν θα καταστρατηγούν τις αρχές της ποδοσφαιρικής λογικής.

- Την εξαιρετική αύρα που πλέον υπάρχει στα αποδυτήρια. Ο Κετσπάγια εκνεύριζε τους πάντες, ο Μοράις δεν ήξερε πως να τους διαχειριστεί. Ο Χιμένεθ κατάφερε να ενώσει, να συσπειρώσει, να δώσει προσανατολισμό και κυρίως να διώξει το σύννεφο κακοκεφιάς που είχε μόνιμη εγκατάσταση στον ουρανό των Σπάτων. Οι παίκτες γουστάρουν να παίζουν και για τον προπονητή. Πολύ σπουδαίο το κεκτημένο.

- Τη βεβαιότητα ότι στον πάγκο της ομάδας υφίσταται ένας τεχνικός που αντιλαμβάνεται τις απαιτήσεις της ΑΕΚ και ξέρει να νικά. Να έχετε πάντα στο νου σας ότι μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου το 2011, ο Χιμένεθ είχε την ομάδα 1 στη βαθμολογία ενώ αποχωρούσε. Πρώτη με τον Σιαλμά, τον Κοντοέ, τον Μπέλεκ και πολλούς ακόμα που ουδεμία σχέση είχαν σε αξία με τους τροπαιούχους που αποχώρησαν εκείνο το καλοκαίρι (Σκόκο, Μπλάνκο, Ντιοπ, Σάχα, Μίτσελ κλπ.).

Όλα τα προαναφερθέντα είναι αλήθειες, υπερβολή ή διαστρέβλωση δεν θα βρείτε πουθενά. Κι αυτό είναι που σε κάνει να απορείς και μαζί να αναρωτιέσαι... Γιατί όχι τότε; Γιατί όχι μετά το φιάσκο με τον Μοντανιέ, όταν ο Χιμένεθ είχε και πάλι (αυτο)προταθεί; Γιατί Κετσπάγια; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα με τη σιγουριά ενός προπονητή με το επίπεδο να σταθεί στην ΑΕΚ;

ΥΓ. Μια κουβέντα για τη διαιτησία. Σαφώς και δίδεται ως πέναλτι το τράβηγμα της φανέλας του Μποτία από τον Λαμπρόπουλο. Καλό είναι όμως όσοι το επισημαίνουν, να τηρούν την χρονική σειρά των λαθών. Το οφσάιντ που δεν υποδείχθηκε στον Αραούχο είναι το πρώτο, ωστόσο ευτυχώς (πραγματικά ευτυχώς), γκολ δεν μπήκε. Με το σκορ στο 0-0 λοιπόν, ο Ολυμπιακός έπρεπε να παίξει με 10 παίκτες από το 32’ και μετά. Ήταν απευθείας κόκκινη κάρτα στον Μποτία. Ο οποίος απλά δεν θα ήταν στον αγώνα. Τα καλά και συμφέροντα και το "μιλάμε για διαιτησία όταν έτσι είναι το ρεύμα" δεν συνιστούν στάση έντιμη.

Photo credits: Eurokinissi