Φυσιολογικός αποκλεισμός για την ΑΕΚ από αντίπαλο με πιο αποτελεσματική στόχευση
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για μια εξέλιξη των πραγμάτων με τον αποκλεισμό της ΑΕΚ που δεν θα έπρεπε να δημιουργεί εντύπωση σε κανέναν.
Το να λέμε ότι μία ομάδα είναι περισσότερο ποιοτική από μια άλλη σε κάποια συγκεκριμένα κομμάτια του παιχνιδιού ή ότι έχει ποσοτικά επιπλέον λύσεις για να ποντάρει σε αλλαγή ενός σκηνικού όταν τα πράγματα δεν της πηγαίνουν καλά, δεν συνεπάγεται κιόλας ότι στο τέλος θα πάρει αυτό που θέλει. Το πλάνο είναι αυτό που κάνει τη διαφορά σε αυτό το επίπεδο και εκείνο της Αντβέρπ αποδείχθηκε πιο αποτελεσματικό για την πρόκριση στους ομίλους του Champions League.
Η νταμπλούχος Βελγίου είχε τον τρόπο να πληγώσει την ΑΕΚ ακριβώς πάνω στις αδυναμίες της, την ώρα που η Ένωση δεν έβρισκε τέτοιες για να κάνει το δικό της κομμάτι. Το προσπάθησε, το δούλεψε πολύ, όμως δεν κατάφερε να ξεφύγει από έναν τρόπο παιχνιδιού που εν τέλει βόλευε τους Βέλγους για να πάρουν αυτό που ήθελαν.
Το ποιος θα μπορούσε να είναι ένας εναλλακτικός, δεν μπορεί να το υποδείξει κανείς από εμάς, αυτή είναι η δουλειά του προπονητή και των παικτών. Δεν γίνεται ωστόσο να τους πει κάποιος ότι απέτυχαν. Ήταν ένας φυσιολογικός αποκλεισμός που μύριζε όλο και περισσότερο όσο η ρεβάνς παιζόταν.
Η απώλεια του Λιβάι Γκαρσία
Αν, υποθετικά μιλώντας πάντα, αλλά και κρίνοντας από τα τριάντα λεπτά του πρώτου αγώνα στα οποία και αγωνίστηκε, υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να είχε χαρακτηρίσει διαφορετικά αυτούς τους αγώνες με την παρουσία του, αυτός είναι ο μεγάλος απόντας, Λιβάι Γκαρσία.
Στο Βέλγιο είχε κάνει το δίδυμο των στόπερ της Αντβέρπ να βλέπει εφιάλτες μέχρι να τραυματιστεί και να αποχωρήσει, ασχέτως με το ότι ήταν άστοχος ή και επιπόλαιος σε κάποιες τελικές προσπάθειες. Ήταν όμως εκεί για να τους θυμίζει σε κάθε φάση, σε κάθε προσωπική ενέργεια ή τροφοδότησή του, ότι θα έχουν ζητήματα μαζί του. Κάτι που για παράδειγμα δεν κατάφερε ο Πόνσε.
Φιλότιμος, μαχητικός, ενεργός μέσα στο κουτί, αλλά πολύ μακριά σε τρόπο παιχνιδιού από όσα ο Γκαρσία κάνει όταν αγωνίζεται. Δε δημιουργεί για τον εαυτό του, δεν ξέρει να το κάνει ούτε για τους συμπαίκτες του. Ένας διαφορετικού τύπου σέντερ φορ σε ένα στυλ ποδοσφαίρου που απογειώνεται με τα χαρακτηριστικά που εκείνος δεν έχει -και βρίσκουμε στον Λιβάι- γιατί έτσι έχει δομηθεί και όχι ασφαλώς επειδή ο Αργεντινός δεν είναι καλός επιθετικός.
Η Αντβέρπ άξιζε περισσότερο την πρόκριση
Το παιχνίδι της Αντβέρπ είναι πολύ δύσκολο να νικηθεί σε αγώνα ρεβάνς όταν αυτή είναι που καλείται να προστατεύσει δικό της σκορ. Συμπαγής ανασταλτικά σε βαθμό εκνευριστικό, να σε κάνει να νομίζεις ότι υπήρχαν στιγμές που έπαιζε με 13 όταν έκλεινε τους χώρους, ταμπουρωμένη πίσω από τη μεσαία γραμμή. Σου προκαλούσε την αίσθηση ότι αφενός δεν γίνεται να την διασπάσεις και αφετέρου οτι θα βρει τον τρόπο να σε πληγώσει σε κάποια από τις φαρμακερές κόντρα επιθέσεις της. Ό,τι ακριβώς συνέβη δηλαδή.
Η ΑΕΚ είχε υπομονή, ορμή, καλές στιγμές, μερικές εξαιρετικές συνεργασίες, όμως όχι την απαιτούμενη ουσία. Τη στιγμή του τραυματισμού που οδήγησε στην αποχώρηση του βράχου Αντερβάιρελντ πίστεψε ότι θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και να βρει το γκολ που θα την έβαζε δυνατά στο παιχνίδι της πρόκρισης, όμως αντί να συμβεί αυτό, το δέχτηκε εκείνη από το προσωπικό λάθος του Ρότα. Κι όταν ο Αραούχο ισοφάρισε με οκτώ λεπτά ν' απομένουν στο ματς, ένιωσε ότι θα μπορούσε να κάνει ό,τι με τη Ντινάμο Ζάγκρεμπ αλλά και πάλι, ήταν εκείνη που την πάτησε μη μπορώντας να βάλει λογική στη βιαστική ορμή της. Εν κατακλείδι, δικαιοσύνη αποδόθηκε, η Αντβέρπ άξιζε περισσότερο την πρόκριση και γι' αυτό την πήρε.
