Για Εθνική είναι ο Αραβίδης!
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την επικείμενη "παρακολούθηση" ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ από το ομοσπονδιακό επιτελείο και απορεί που λόγος δεν γίνεται για εκείνον που έπρεπε ήδη να έχει κληθεί στην εθνική ομάδα.
Είναι αλήθεια (και όσο περνάει ο καιρός θα το διαπιστώνουμε ολοένα και περισσότερο) ότι στο εξής η ΑΕΚ θα αποτελεί πόλο έλξης για το (εκάστοτε) προπονητικό επιτελείο της εθνικής ομάδας. Διαθέτει κάμποσες ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, η πορεία και εξέλιξη των οποίων χρήζει παρακολούθησης. Ο Μάνταλος και ο Μπακάκης είναι οι δύο πρώτοι που άνοιξαν την πόρτα και πέρασαν μέσα, τώρα αμφότεροι προσπαθούν να εδραιωθούν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Ως επόμενοι παρουσιάζονται τις τελευταίες ημέρες στα κιτρινόμαυρα ρεπορτάζ οι Κολοβέτσιος, Ανέστης και Ανάκογλου. Όχι απαραίτητα τώρα, αν και ο πρώτος ειδικά (και αυτό αποτελεί προσωπική άποψη) θα έπρεπε πριν ακόμα έλθει στην ΑΕΚ να έχει πάρει την ευκαιρία καθώς πρόκειται για ολοκληρωμένο πακέτο κεντρικό αμυντικού σε νεαρή ηλικία. Ασφαλώς και ο Μάνταλος ήταν το ίδιο καλός παίκτης στην Ξάνθη, δεν μεταλλάχθηκε φέτος σε αυτόν που οι περισσότεροι θαυμάζουν. Αυτή όμως είναι μία άλλη ιστορία και εδράζεται στα στεγανά που υπάρχουν για τις απέχουσες από τη διεκδίκηση τίτλων ομάδες του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αν εδώ και περίπου έναν χρόνο συντελείται κάποια αδικία στις κλήσεις, αυτή αφορά στον Χρήστο Αραβίδη. Για δύο διαδοχικές σεζόν ήταν ένας από τους καλύτερους επιθετικούς του πρωταθλήματος, εξελίχθηκε σε αρχηγό του Πανιωνίου και πρωτοστάτησε ώστε η ομάδα να πετυχαίνει σημαντικές νίκες και να στέκεται όρθια κόντρα σε αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα. Σημείωσε 21 τέρματα, κάποια από αυτά σπάνιας ομορφιάς, ωστόσο στον ορίζοντα της εθνικής ομάδας υπήρχε το Μουντιάλ και η προτεραιότητα ανήκε (και δόθηκε) σε άλλους.
Από εκεί που το άφησε...
Ο Αραβίδης συνέχισε από εκεί που σταμάτησε πέρυσι. Η φανέλα της ΑΕΚ όχι απλώς δεν του πέφτει βαριά, αντιθέτως λες και τον περίμενε καρτερικά να τη φορέσει ώστε να δείξει (και κυρίως να θυμίσει) σε πολλούς πως γίνεται η δουλειά όταν πρωτίστως την αγαπάς. Ομάδα Β' Εθνικής θα πει κάποιος... Αλλά και αήττητη σε πέντε ματς απέναντι σε συλλόγους της μεγάλης κατηγορίας, δύο εξ αυτών (Ατρόμητος και Ολυμπιακός) με σταθερά πρωταγωνιστικό ρόλο στη Σούπερ Λίγκα.
Απέναντι σε αυτούς ο Αραβίδης πέτυχε γκολ καθοριστικά. Το έπραξε επίσης και κόντρα στην Κέρκυρα κλειδώνοντας την πρόκριση της ΑΕΚ στους «8» του Κυπέλλου Ελλάδας. Έχει σκοράρει 8 φορές σε επίσημα ματς από τότε που άλλαξε ο χρόνος, όμως η προσφορά του δεν μετριέται μόνο σε γκολ. Λίγοι (αν όχι ουδείς!) είναι οι έλληνες επιθετικοί που κάνουν ταυτόχρονα όλες τις δουλειές που φέρνει βόλτα ο «Άραβας» κατά τη διάρκεια ενός αγώνα:
Πίεση στον αντίπαλο, συμμετοχή στην ανάπτυξη του παιχνιδιού με διαρκή κίνηση, αλλαγές θέσεων και επαφές με τη μπάλα. Ασταμάτητο τρέξιμο, ικανότητα να σουτάρει και με τα δύο πόδια, παιχνίδι εντός και εκτός περιοχής, μαρκαρίσματα σε όλους τους χώρους, αυταπάρνηση, μαχητικότητα, θυσία για το σύνολο. Όποιος έχει δει τη φετινή ΑΕΚ, αντιλαμβάνεται πολύ καλά τι λέω.
Η Εθνική Ελλάδας χρειάζεται πολεμιστές στα επόμενα ματς για να φέρει την πρόκριση, δεν έχει ανάγκη από ποδοσφαιριστές μπλαζέ και χορτάτους από διακρίσεις, παίκτες της μίας δουλειάς ή της μίας φάσης. Αν ο Αραβίδης φορέσει αυτή τη φανέλα, το βέβαιο είναι ότι θα δώσει και την ψυχή του. Και δεν θα αφήσει φάση χαμένη! Ούτε μισή όμως. Και το ίδιο ακριβώς θα υποστήριζα για εκείνον αν σήμερα, στην κατάσταση που βρίσκεται, φορούσε ακόμα τη φανέλα του Πανιωνίου και όχι αυτή της ΑΕΚ.