Ο Μάσιμο Καρέρα, κατά τις πρώτες αγωνιστικές εξορμήσεις του με την ΑΕΚ, είχε στο μυαλό του ένα πολύ συγκεκριμένο ζητούμενο. Το πως θα παρουσιάσει ένα σύνολο το οποίο πρώτιστα θα έχει στο πνεύμα του ότι δεν θα ηττάται. Εκκινώντας την προσπάθειά του από την άμυνα, κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε τρεις νίκες και μία ισοπαλία, δεχόμενη δύο γκολ σε τέσσερα ματς. Όχι κι άσχημα.

Για εκείνον, αλλά και την ΑΕΚ συνολικά, το δεδομένο αυτό ήταν ένα βήμα μπροστά, διότι στην προσέγγισή του είναι απολύτως σημαντικό, να αποκτήσει εκ νέου το σύνολο μια νοοτροπία άρνησης στην ήττα, ακόμα κι όταν καλείται να παίξει με σκοπιμότητα για την ισοπαλία, όπως συνέβη δηλαδή στα τελευταία λεπτά του αγώνα στη Λαμία.

Τότε δηλαδή που ο προπονητής επέλεξε να μην πραγματοποιήσει τρίτη αλλαγή, παρά να αφήσει την ομάδα ως είχε, διατηρώντας την κατά τον τρόπο αυτό, συμπαγή ανασταλτικά. Αυτή η επιλογή, είναι αλήθεια ότι ξένισε πολύ κόσμο και κατά γενική ομολογία, δεν συνάδει με μια φιλοσοφία ταιριαστή στη διαχρονικότητα και στο DNA της ΑΕΚ, το να επιλέγει δηλαδή το δρόμο της αμυντικής συμπεριφοράς, όταν αγωνίζεται σε μια έδρα επαρχιακής ομάδας, με το σκορ στην ισοπαλία.

Από την άλλη όμως, για τον προπονητή και το σκεπτικό του, αυτές οι βαθμολογικές θυσίες είναι που "χτίζουν" τους χαρακτήρες. Ο Καρέρα εντόπισε εξαρχής το πρόβλημα στην ανασταλτική λειτουργία και προσπαθεί να επαναφέρει τη σκληράδα και την εμπιστοσύνη της ομάδας σε ένα κομμάτι του παιχνιδιού το οποίο είναι αλήθεια ότι εδώ και μιάμιση σεζόν, αποτελεί την αχίλλειο πτέρνα της.

Θεώρησε ότι είναι φυσιολογικό να ψάξει την αναβάθμιση της συνολικής αυτοπεποίθησης μέσα από το μηδέν στην άμυνα, ή τέλος πάντων, μέσα από συνεχόμενα παιχνίδια που θα "σβήσουν" από τον "κιτρινόμαυρο" χάρτη τη λέξη ήττα. Σε ένα βαθμό το κατάφερε, τώρα όμως απαιτείται να ενεργοποιήσει το σχέδιο Β: Επιζητώντας τη βελτίωση.

Η ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΣΟΥΝ ΑΝ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΣΤΟΧΟΙ

Τι είναι ακριβώς η ΑΕΚ σήμερα; Μια ομάδα που όντως βελτιώνεται και αποκτά αυτοπεποίθηση την οποία (πρέπει να) της δίνουν οι νίκες ή μήπως παραμένει ένα φοβικό (όπως οι ίδιοι οι παίκτες της κατά καιρούς το έχουν χαρακτηρίσει) σύνολο που στην πρώτη δυσκολία θα καταρρεύσει ξανά; Υπάρχει προφανής λόγος να πιστεύει κάποιος ότι όντως υφίσταται αλλαγή νοοτροπίας ή μήπως στα δύσκολα που έρχονται μπροστά, το εγχείρημα θα καταρρεύσει εκ νέου σαν χάρτινος πύργος;

Την απάντηση, είμαι βέβαιος γι αυτό, δεν την έχει ούτε ο ίδιος ο Καρέρα. Ο (κάθε ένας) προπονητής δουλεύει για να περάσει τη φιλοσοφία του, επιμένει σε αρχές που θεωρείται αγωνιστικά αδιαπραγμάτευτες, επαναλαμβάνει συγκεκριμένες πτυχές τι οποίες το παιχνίδι της ομάδας πρέπει να αναδείξει, όμως σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα κι εκείνος (ειδικά ως νέος σε μια ομάδα) μπορεί να ξεγελαστεί. Άλλα πράγματα να θεωρεί ότι ισχύουν ή παγιώνονται στις προπονήσεις κι άλλα να διαπιστώνει στους αγώνες.

Η σειρά των επόμενων τριών ματς, των δύο με τον Αστέρα Τρίπολης και εκείνου με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα θα μας δείξει πολλά. Αν η ΑΕΚ έχει όντως κάνει ένα βήμα μπροστά, ή αν παραμένει στάσιμη στο ίδιο σημείο, αυτό της πλημμύρας και της αυτοκαταστροφής όταν τα πράγματα δεν της πηγαίνουν όπως τα θέλει ή περιμένει.

Εδώ που τα λέμε, είναι τα παιχνίδια που θα κρίνουν το αν και ποιοι στόχοι θα υπάρχουν μετά το πέρας τους. Θα παραμείνει η ομάδα εντός του Κυπέλλου; Θα μπορέσει έστω να κρατήσει την απόσταση από τον ΠΑΟΚ στο -9 ή να τη μειώσει στο -6, ανοίγοντας συζήτηση για τη δεύτερη θέση, ενόψει των πλέι οφς;

Την μεθεπόμενη Πέμπτη, 16/1, θα έχουμε μια πολύ ξεκάθαρη εικόνα για το που βρίσκεται η ΑΕΚ κι αν όντως η δουλειά του Καρέρα, την οποία τα αποδυτήρια της ομάδας τη "χαιρετίζουν" και αναγνωρίζουν ως σημαντικά πιο άρτια από αυτές των προκατόχων της θέσης στην άκρη του πάγκου, θα έχει αποδώσει καρπούς.

Όχι ασφαλώς για να κριθεί, αλίμονο αν ο τρίτος στη σειρά που φορτώνεται τις κακοτεχνίες άλλων, να "καεί" έτσι απλά και άδικα. Απλά θα γνωρίζουμε αν όντως αυτή η κατάσταση είναι εφικτό να αλλάξει προς το καλύτερο, ή αν η χρονιά θα κυλήσει έτσι κυκλοθυμικά επαναλαμβανόμενη και εκνευριστικά μονότονη, έως το τέλος της.