Αυτό που μου άρεσε περισσότερο από όσα συνέβησαν στο ΟΑΚΑ, ήταν η τοποθέτηση του Μάνταλου. Συναδελφική, εντυπωσιακή μα πάνω από όλα αρχηγική. Μια γροθιά στο μαύρο σύστημα εσωτερικής απαξίωσης των παικτών της ΑΕΚ από ανθρώπους του Τύπου οι οποίοι ξεκάθαρα, έχουν σκοπούς.

Ας τα βάλουμε σε μια σειρά. Η ΑΕΚ έχει ποδοσφαιριστές οι οποίοι αμείβονται κάπως χαμηλόμισθα. Ο Μάνταλος και ο Ανέστης μαζί, μετά βίας να λαμβάνουν 400.000 ευρώ το χρόνο. Λιγότερα παίρνουν. Επαναλαμβάνω, μαζί και οι δύο. Αν βάλεις λοιπόν κάτω με ψυχραιμία και διάθεση τιμιότητας αυτά που προσφέρουν εν συγκρίσει με όσα πληρώνονται, τότε το πολυδιαφημισμένο στο ποδόσφαιρο "value for money", λαμβάνει σημασία.

Είναι λογικό για τον οπαδό να επιθυμεί κάτι καλύτερο από αυτό που βλέπει. Αντί για τον Ανέστη θα προτιμούσε να έχει βρεθεί ο επόμενος Σορεντίνο. Σαφώς αντί του Μάνταλου, θα ήθελε τον Τσιάρτα στην πρώτη νιότη του όταν φεύγοντας από την ΑΕΚ, άρχισε να μεγαλουργεί στην Ισπανία. Συμβόλαια πανάκριβα τις εποχές εκείνες. Χρήματα που σήμερα στην ομάδα, δεν βγάζουν 4-5 παίκτες μαζί.

Ο Πέτρος Μάνταλος είναι ένας από τους αποδέκτες δριμείας και εν πολλοίς άδικης κριτικής, προερχόμενης από οπαδούς της ΑΕΚ. Είναι λίγο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ποιες είναι οι απαιτήσεις από έναν παίκτη που βάσει των όσων λαμβάνει σε σύγκριση με την απόδοση και προσφορά του στην ομάδα, επιστρέφει αυτά που παίρνει σε πολλαπλάσιο βαθμό.

Ο αρχηγός της «Ένωσης» ήταν και χθες καθοριστικός, ο μοναδικός στο γήπεδο που μπορούσε να μεταφέρει τη μπάλα σωστά μπροστά και να αλλάξει το ρυθμό του αγώνα. Δεν σκόραρε επειδή ναι, έχει κάποιο έλλειμμα στα τελειώματα, όμως έδωσε την ασίστ με την οποία ο Γιόχανσον πέτυχε το 2-0 και τελείωσε το ματς.

Από την άλλη πλευρά, έχουμε το εύκολο θύμα. Τον αποδιοπομπαίο τράγο. Κι όμως, αν βάλει κάτω κάποιος τα πράγματα με αλήθεια και δικαιοσύνη, θα διαπιστώσει ότι ο τερματοφύλακας της ΑΕΚ έχει κάνει μεγάλα και καθοριστικά ματς τα τελευταία χρόνια. Και είναι ένα μεγάλο ψέμα ότι δεν εμπνέει εμπιστοσύνη στους αμυντικούς μπροστά του, όπως ψέμα (και μάλιστα απόλυτα κατευθυνόμενο, ξαναλέω από ανθρώπους του Τύπου που θέλουν να παραγοντίζουν στην ομάδα) ήταν το ότι είχε άμεση ευθύνη στα τέρματα τα οποία η ομάδα δέχθηκε από την ΤΣΣΚΑ, μετά από εκτελέσεις κόρνερ.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΣΤΙΑΣΕΙ

Πολύ πριν από εκείνον, άλλοι είχαν σαφώς μεγαλύτερη ευθύνη, παίκτες πολύπειροι όπως οι Τσιγκρίνσκι και Βράνιες. Ο Ανέστης ήταν καθοριστικός στο Μπριζ, το ίδιο κι εχθές καθώς με τις δύο εξαιρετικές αποκρούσεις του, κράτησε την ΑΕΚ μηδέν και την ώθησε να ψάξει το δεύτερο και καθοριστικό τέρμα. Δικαίως λοιπόν ο αρχηγός της ομάδας τον υπερασπίστηκε.

Κοντολογίς, η ΑΕΚ δεν έχει ανάγκη από μουρμούρα γι αυτούς που παίζουν, αλλά από προσθήκες καλύτερων παικτών από αυτούς που υπάρχουν. Έχει ανάγκη από έναν επιθετικό επιπέδου Αραούχο και έναν μέσο με διαφορετικά στοιχεία από τους υπάρχοντες, που ναι μεν είναι τίμιοι και μαχητές, αλλά και όχι ικανοί να μεταφέρουν τη μπάλα σωστά προς την επίθεση.

Ακόμα και ο Αϊντάρεβιτς που βάσει τεχνικής κατάρτισής του θα το μπορούσε, είναι τόσο μα τόσο αργός, που το ποδόσφαιρο στη σημερινή μορφή που έχει πάρει, του το απαγορεύει. Η ΑΕΚ έχει ανάγκη από βοήθεια. Βοήθεια μεταγραφική, παικτών φτασμένων, ικανών και έτοιμων να κάνουν τη διαφορά. Βοήθεια από τολμηρές διοικητικές αποφάσεις για ενίσχυση.

Πάμε και στον προπονητή. Ο Μανόλο Χιμένεθ γύρισε το διακόπτη στο μυαλό του και εμφανίστηκε πολύ πιο σίγουρος για την ομάδα του εν συγκρίσει με τους αγώνες κόντρα στην ΤΣΣΚΑ. Ναι, είχε χάσει την ψυχραιμία του αν και τακτικά, τα στησίματα της ομάδας δεν ήταν λάθος. Η νευρικότητά του ήταν. Τη μετέδωσε αυτό στους παίκτες του οι οποίοι πραγματοποίησαν εξαιρετική εμφάνιση στο Βέλγιο, χάνοντας την ευκαιρία για κάτι περισσότερο λόγω της δυστοκίας στο πρώτο μέρος και της αποβολής του Λιβάια στο δεύτερο.

Κράτησε και χθες ψηλά το ηθικό τους, σε ένα άδειο γήπεδο, με πολλές απουσίες και τα πάνω-κάτω να έρχονται για ένα διάστημα, μετά την αποβολή του Αλμέιδα. Σε μια περίοδο που η ομάδα είναι αλήθεια ότι βγάζει αρκετά νεύρα στον αγωνιστικό χώρο, ο προπονητής είναι ξανά ψύχραιμος κοιτώντας αγώνα με τον αγώνα, το πώς θα καταφέρει να πετύχει τα απαιτούμενα για το ξεκίνημα αποτελέσματα. Το ματς με τη Μπριζ είναι ένας ξεχωριστός τελικός. Για πολλούς λόγους.