Η ΑΕΚ δεν δικαιούται όνειρα τίτλου
Οι κουρτίνες κατεβαίνουν αργά... Η αυλαία πέφτει... Οι πρωταγωνιστές κάνουν βήματα προς τα πίσω αναγνωρίζοντας ότι έχουν αποτύχει διότι το κοινό είναι πλέον βουβό. Ούτε τους χειροκροτεί, αλλά ούτε και μέμφεται. Δέχεται στωικά το τέλος της θλιμμένης παράστασης. Η ΑΕΚ αποσύρεται και αποχαιρετά το πρωτάθλημα.
Αυτό που πήγε να «κλέψει», με το γκολ του ομολογουμένως συγκινητικού Ίσμαελ Μπλάνκο _ αλήθεια ο Νάτσο Σκόκο από τον πάγκο ένιωθε καλά βλέποντάς τον να μοχθεί και να πολεμά σε κάθε φάση, ενώ εκείνος προφανώς επειδή δεν τον εξίταρε το συγκεκριμένο ματς όσο άλλα, είχε φορέσει το γνωστό μανδύα του περιπατητή; _ στο 85', κακά τα ψέματα δεν το άξιζε η ΑΕΚ.
Έχοντας σπαταλήσει ακόμα ένα ημίχρονο δίνοντας το δικαίωμα στον 36χρονο Νεμπεγλέρα να αισθάνεται... Τσάβι και στον σχεδόν συνομήλικό του Σφακιανάκη ενδεχομένως εφάμιλλος του Ινιέστα, πραγματοποιώντας ακόμα μία προβληματική εμφάνιση απέναντι σε έναν αντίπαλο σαφώς υποδεέστερο, θα έπρεπε να αισθάνεται και ικανοποιημένη που δεν ηττήθηκε. Διότι στα δικά μου μάτια δεν άξιζε ούτε το βαθμό της ισοπαλίας.
Η ίδια προβληματική αντιμετώπιση
Η ΑΕΚ του Μανόλο παραμένει η γνωστή αλλοπρόσαλη ομάδα που έχουμε κουραστεί να βλέπουμε τα τελευταία τρία χρόνια. Ικανή να νικήσει αντιπάλους με περισσότερη ποιότητα αλλά συνάμα να γίνεται και η χαρά του... κάθε πικραμένου. Το πάρτυ του κάθε μικρομεσαίου, η ομάδα που κανείς δεν σέβεται ή υπολογίζει όπως στο παρελθόν.
Και ναι, να δεχθώ ότι ευθύνεται και ο Χιμένεθ για την ενδεκάδα που παρέταξε. Το ρίσκο να αφήνεις εκτός ενδεκάδας τον Λυμπερόπουλο για να παίζει ο (δεύτερος πιο ξακουστός της συνομοταξίας των περιπατητών) Γκερέιρο ή να αλλάζεις με τόση ευκολία το πετυχημένο 4-3-3 στο 4-2-3-1 που αποδεδειγμένα δεν βοηθάει την ΑΕΚ να «στροφάρει», ήταν αποφάσεις που καταδίκασαν την ομάδα σε ακόμα ένα τραγικό πρώτο ημίχρονο.
Αυτή που δεν μπορώ να δεχθώ είναι η ανοησία με την οποία η άμυνα δέχεται το γκολ της ισοφάρισης όταν έχει συμπληρώσει ένα δεύτερο ημίχρονο με τρομερή προσήλωση, όταν ο προπονητής έχει καταφέρει με τις δύο αλλαγές των «περιπατητών» όχι απλώς να καλύψει το χάντικαπ του λιγότερου ποδοσφαιριστή αλλά και να ισορροπήσει τον αγώνα δημιουργώντας την ενύπωση ότι προς το τέλος θα «κλέψει» τη νίκη με ένα τέρμα στην αντεπίθεση. Κάπως έτσι πήγε να γίνει αλλά...
Ο φόβος της νίκης
Στο σημείο αυτό την μπάλα την εξαφανίζεις, την «τρως» όπως συνηθίζουμε να λέμε στην ποδοσφαιρική διάλεκτο. Γιγαντώνεσαι μέσα από το γκολ που πέτυχες, μασάς σίδερα, ρίχνεις και καμιά κλωτσιά παραπάνω ρε αδερφέ για να μην τους αφήσεις να πλησιάσουν την εστία σου... Δεν τους αφήνεις να σε κάνουν να φοβάσαι.
Και σίγουρα δεν φέρεσαι σαν (επιτρέψτε μου την έκφραση)... κυρία. Δεν είναι δυνατόν να σκοράρεις στο 85' και αντί να οπλίζεσαι με θάρρος, τουναντίον να φοβάσαι να νικήσεις τη στιγμή που ο αντίπαλος σου με την πλάτη στον τοίχο, όχι απλώς δεν πέφτει στο καναβάτσο αλλά σε κλείνει στα καρέ και οπλίζεται με την πίστη που θα έπρεπε να έχεις εσύ. Είναι δυστυχώς πολλοί οι λιπόψυχοι...
Υ.Γ. Να χαίρεται η ΚΕΔ ακόμα ένα πουλέν της, τον καταπληκτικό Σταθόπουλο. Σε δύο φάουλ του (κακού, αλλά αυτό δεν έχει σημασία) Ντιοπ, φάουλ τα οποία δεν σήκωναν συνολικά ούτε... μισή κίτρινη κάρτα, εκείνος κατάφερε να δείξει δύο και να τον αποβάλει! Συγχαρητήρια...
Υ.Γ. 1 Έχω την εντύπωση ότι ο Μανόλο υπερεκτιμά τις δυνατότητες κάποιων ποδοσφαιριστών του με πιο τρανό παράδειγμα τον Λεονάρντο. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την επιμονή, κάτι περισσότερο θα ξέρει ασφαλώς ο προπονητής, επί του παρόντος πάντως δεν δικαιώνεται.
Υ.Γ. 2 Από τον ακριβοπληρωμένο (και νέο ηγέτη της ΑΕΚ όπως παρουσιάζεται εσχάτως) Νάτσο Σκόκο έχω (όπως και θα έπρεπε όλοι να έχετε) μεγάλες απαιτήσεις γι αυτό και όταν... περπατά στο γήπεδο, οργίζομαι. Από τον Λεονάρντο ή τον Γκερέιρο, ή τον Έντερ ή τον Μπερνς, για τους οποίους ξέρω ότι έχουν περιορισμένο ταβάνι, δεν περιμένω το κάτι παραπάνω γι αυτό κι τους προσπερνώ. Σε άλλες εποχές (ειδικά οι τρεις πρώτοι - ο Αυστραλός είναι σαφώς πιο ωφέλιμος) θα ντρέπονταν να πάρουν στα χέρια τους τη φανέλα της ΑΕΚ και να τη φορέσουν.
Υ.Γ. 4 Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στον μαχητή Νίκο Καράμπελα. Δεν είναι Κασάπης, ενδεχομένως δεν θα τον πλησιάσει ποτέ. Όμως καταθέτει την ψυχή του στο γήπεδο, σου δίνει την εντύπωση ότι υπερασπίζεται τη θέση του με τη ζωή του και αυτό είναι... ΑΕΚ! Κάποιοι άλλοι δεν θα το καταλάβουν ποτέ...
Υ.Γ. 5 Το πρωτάθλημα πέταξε οριστικά... Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πλέον, νέο 2008 δεν μπορεί να έλθει όταν αυτή η ομάδα έχει τέτοιες αγωνιστικές μεταπτώσεις. Παίζονται όμως μέσα στο μήνα δύο ακόμα στόχοι. Πρόκριση στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ, πρόκριση και στο κύπελλο Ελλάδας. Τίποτα λιγότερο... Ας φροντίσουν...