Οι τίτλοι τέλους μπήκαν. Σε φορτισμένο κλίμα, με πίτσες, μπύρες αλλά και μπόλικη αγανάκτηση από μέρους της διοίκησης η οποία άργησε αλλά το θυμήθηκε ότι (και με δική της υπαιτιότητα) ο θεσμός του προπονητή της ΑΕΚ απαξιώθηκε όσο ποτέ άλλοτε. Έφυγε λοιπόν ο «παπατζής», ο «μάγειρας», ο «ανίδεος», ο «επιστήμονας» όπως ειρωνικά τον αποκάλεσαν οι παντογνώστες του δημοσιογραφικού χώρου. Όμως το κακό έγινε...

Κι αν ο Κωστένογλου νομίζει ότι επιστρέφει σε «θρόνο» (διότι ως τέτοια αντιμετώπιζε πάντα κατά τα λεγόμενά του τη θέση στην άκρη του πάγκου της ΑΕΚ) θα πρέπει να ετοιμάζεται για ανώμαλη προσγείωση. Αυτοί που τώρα τον καλωσορίζουν, είναι και αυτοί που θα τον κάνουν να ντραπεί, να στεναχωρηθεί, να νιώσει «σκουπίδι» αν τα πράγματα δεν κυλήσουν καλά για την ΑΕΚ, Όπως ακριβώς έπραξαν αντιμετωπίζοντας τον Ισπανό, όχι με διάθεση κριτική, αλλά με πρόθεση ξεκάθαρη να τον ξεφτιλίσουν.

Δεν είναι η ΑΕΚ που ξέραμε...

Είναι ξεκάθαρο ότι μία διοίκηση η οποία έχει απλήρωτους τους παίκτες της για περισσότερο από 8 μήνες, που βάζει συνεχώς μέσα τους υπαλλήλους της, που απειλείται πανταχόθεν από καταγγελίες στη FIFA (την καινούργια ετοιμάζει η πρώην ομάδα του Χέλγκασον) και πρόωρες αποχωρήσεις ποδοσφαιριστών (Κάρλος και Κάλα δεν αντέχουν άλλο να τρέφονται με υποσχέσεις) αποτελεί (δικαιολογημένα) τον εύκολο στόχο. Το κακό είναι ότι η επίθεση ακουμπάει και ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα γι αυτό το μαύρο χάλι, ακριβώς επειδή η διοικούσα αρχή είναι αδύναμη να τους προστατεύσει.

Σαν κύριος, σαν φίλος, σαν κομμάτι της ΑΕΚ αποχωρεί ο Χιμένεθ, αλλά μέσα του έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει αηδιασμένος για όλα αυτά που συνάντησε εδώ. Ο προκλητικός ως και σιχαμερός τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε, εν πολλοίς και κατευθυνόμενος από ανθρώπους που δυστυχώς για τη δύσμοιρη αυτή ομάδα κυκλοφορούν (και) εντός των Σπατών, θα του μείνει χαραγμένος στο μυαλό.

Και θα ακολουθεί για πάντα ως σκιά την ΑΕΚ η οποία μονίμως αντιστεκόταν απέναντι στους εξευτελισμούς και στην αδικία, αλλά αυτή τη φορά έμοιαζε να συναινεί σε αυτούς, όσο κι αν ο Αδαμίδης προσπάθησε να το σώσει στο τέλος. Όσο ειλικρινής κι αν ήταν (ή δεν ήταν) όταν έλεγε ότι με τον Χιμένεθ παραμένουν δύο καλοί φίλοι.

Ο Παππάς και ο Νοτιάς παίζουν... τόμπολα!

Πίσω από όλα αυτά, το γράφω, το τονίζω και θα συνεχίζω να το φωνάζω, κρύβονται δύο άνθρωποι που έχουν επιτρέψει να ξεπέσει η ΑΕΚ σε αυτό το σημείο εξαθλίωσης και αδυναμίας. Την παρακολουθούν να σέρνεται, να γίνεται ένα με το χώμα, να χάνει την αξιοπρέπειά της κυνηγώντας με το τουφέκι μερικά ψωροευρώ από κάποιους αγνώστων προθέσεων και επιχειρησιακής δράσης Ιταλορώσους.

Παρακολουθούν την ΑΕΚ να γίνεται μονίμως θέμα συζήτησης για κάθε τι αρνητικό, να μην αντιδρά απέναντι στις ανηθικότητες, να μικραίνει αγωνιστικά και να δίνει το δικαίωμα σε αντιπάλους πολύ μικρούς μπροστά στο μέγεθος της να λένε (όπως ο Πανιώνιος εσχάτως) ότι « περιμέναμε ότι θα νικούσαμε εύκολα, ήταν δυσάρεστη έκπληξη για εμάς αυτό που έγινε».

Ο Νοτιάς και ο Παππάς (ή ο Παππάς και ο Νοτιάς, επιλέξτε σειρά) αφήνουν την ΑΕΚ να οδηγείται με μαθηματικό τρόπο προς την κατάρρευση και πραγματικά δεν φαίνεται να τους καίγεται καρφί! Δεν δίνουν σημασία για το αν οι παίκτες είναι 8 μήνες απλήρωτοι, αν ο Χιμένεθ ξεφτιλίζεται, αν οι υπάλληλοι δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο τους. Αφήνουν τον Αδαμίδη να παλεύει μόνος του για να γυρίσει μία κατάσταση που είναι ξεκάθαρο πλέον πως έγινε αδιέξοδη.

Μέσα σε όλα αυτά, ο Νίκος Κωστένογλου επιστρέφει. Με την αγνή καρδιά του, την ανιδιοτελή αγάπη για την ΑΕΚ, το πάθος του για τη δουλειά και την αυτοπεποίθηση ότι θα καταφέρει να δώσει ξανά χαρά στους ανθρώπους που νιώθουν όπως και αυτός: πληγωμένοι για αυτό το κατάντημα. Μακάρι να αντέξει στο ναρκοπέδιο που ετοιμάζεται να πατήσει και πάνω από όλα να μην χάσει την πίστη του ότι η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Διότι οι περισσότεροι έχουμε πάψει να ελπίζουμε εδώ και καιρό...