Όλα δικά της τα είχε η ΑΕΚ στο συγκεκριμένο παιχνίδι με τον ΟΦΗ. Τα έστρωσε μόνη της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μόνη της τα γκρέμισε με μία ακολουθία τεράστιων χαμένων ευκαιριών αλλά και προπονητικής πλημμύρας από τον πάγκο στο πλέον κρίσιμο σημείο του αγώνα, όταν δηλαδή η κρητική ομάδα πέτυχε την ανατροπή στο σκορ, προηγούμενη με 1-2.

Το τελικό σκορ δεν είναι σίγουρα αποτέλεσμα που της αξίζει βάσει της εικόνας και των ευκαιριών της σε ένα μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά και ο Αργύρης Γιαννίκης αντί να τη βοηθήσει στο σημείο που τον είχε πραγματικά ανάγκη, σαν να έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να τη μπερδέψει ακόμα περισσότερο με επιλογές που καταμαρτυρουσαν θολούρα μυαλού, παρά λογικές αποφάσεις.

Με τον ΟΦΗ να φέρνει τούμπα το ματς και αφού είχε προηγηθεί ένα ημίχρονο στο οποίο η ΑΕΚ κλώτσησε κλασικές ευκαιρίες να πάει στα αποδυτήρια προηγούμενη στο σκορ, ο Γιαννίκης έλαβε αποφάσεις ακατανόητες, προχωρώντας σε μια σαλάτα επιλογών που αντί να βάλουν σε τάξη την τελική προσπάθεια της ομάδας να γυρίσει στο παιχνίδι με 30 λεπτά αγώνα να απομένουν, την έκανε να μοιάζει με σκορποχώρι.

Το 4-2-4 που έφερε το Βατερλό

Ο Μάνταλος στον πάγκο, μέσα ο Ρότα και ο Σιμάνσκι, ξεχασμένοι στον πάγκο οι Γκαρσία και Γέβτιτς, τους οποίους θυμήθηκε στο 76' και στο 83' για να φέρουν στο παιχνίδι κάτι που και ο ίδιος μάλλον δεν ήξερε τι θα έπρεπε να είναι. Τέτοιο "Βατερλό" στο coaching, είχαμε ομολογουμένως χρόνια να δούμε, ακόμα και σε αυτά τα καταθλιπτικά που προηγήθηκαν για την ΑΕΚ. Αυτό το 'παίζουμε ό,τι να ναι με πανικό και παντελή έλλειψη ψυχραιμίας και λογικής, ως αποτέλεσμα προπονητικής επιλογής, ειλικρινά δεν το έχω τόσο πρόχειρο για να το θυμάμαι.

Οι αποστάσεις των γραμμών ήταν τεράστιες και αυτό το 4-2-4 (διότι 4-4-2 δεν το λες) που λες και βγήκε από δοκιμή στο play station πάρα μέσα από κάτι που είχε δοκιμαστεί σε προπονήσεις, έδινε στους παίκτες της ΑΕΚ την εικόνα των απελπισμένων ενός ποδοσφαιρικού ναυαγίου.

Άδικο για τον Άμραμπατ

Η τραγική ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι ο μοναδικός παίκτης που έμοιαζε ικανός να ανασύρει την ΑΕΚ στην επιφάνεια όσο πνιγόταν, ήταν αυτός που της έδωσε μία να πάει στο βυθό. Ο Νορντίν Άμραμπατ ήταν παντού, έπαιζε και για τον κακό Τσούμπερ, έκοβε, έδινε ασίστ που δεν έγιναν γκολ, δημιουργούσε καταστάσεις από το τίποτα. Κέρδισε και το πέναλτι που θα μπορούσε να ξαναβάλει την ΑΕΚ στο ματς στο 86', δυστυχώς όμως το πέταξε άουτ.

Τα έκανε όλα, όμως στο τέλος έφυγε για τα αποδυτήρια με ένα τίποτα, μαζί και με την ετικέτα του μοιραίου. Κι ας ήταν ο καλύτερος όλων μέσα στο γήπεδο.

Απαραίτητη η ενίσχυση

Ως αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης η ΑΕΚ βρέθηκε σε ακόμα χειρότερη θέση από αυτή στην οποία έχει περιέλθει πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν συνέβησαν οι κοσμογονικές αλλαγές στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Ασφαλώς αποδεικνύεται ως ουτοπική προσέγγιση το να συζητάμε διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Κάτι που προσωπικά είχα πολλές φορές επισημάνει ότι είναι ανέφικτο, όχι επειδή δεν υπάρχει ταλέντο στην ομάδα αλλά διότι αφενός δεν επιλέχθηκε το καλοκαίρι ο σωστός προπονητής και αφετέρου γιατί δεν αποκτήθηκε ο κεντρικός μέσος που θα άλλαζε την εικόνα της ομάδας.

Τώρα ό,τι και να λέμε είναι αργά χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί δικαιολογία για μη ενίσχυση της ομάδας κατά τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου.