Την τελευταία φορά που η ΑΕΚ κατάφερε να περάσει νικηφόρα από το "Γ. Καραϊσκάκης" ήταν Φεβρουάριος του 2018.

Έχουν περάσει τεσσεράμισι χρόνια από τότε αλλά ακόμα δεν το έχει επαναλάβει, παρά το γεγονός ότι αυτή τη φορά το άξιζε περισσότερο ακόμα και από εκείνο το -έξοχο για πάρτη της- βράδυ που ο Γιώργος Γιακουμάκης πέτυχε το χρυσοφόρο γκολ στα τελειώματα της αναμέτρησης με τον Ολυμπιακό.

Στο παιχνίδι εκείνο, σε μια πολύ ισορροπημένη και αμφίρροπη αναμέτρηση, έκανε τρεις φάσεις και πέτυχε δύο γκολ. Τώρα, έβαλε τον Ολυμπιακό μέσα στην εστία του, τον περιόρισε στο μισό γήπεδο, τον απειλούσε παντοιοτρόπως, όμως μέσα από κάμποσες κλασικές ή λιγότερο κλασικές ευκαιρίες, ένα γκολ δε βρήκε.

Κι έτσι, αποχώρησε από εκεί με την ισοπαλία, το -8 από τον Παναθηναϊκό και το παράσημο της χαρμολύπης να τη συνοδεύει. Άξιζε πολλά παραπάνω, όμως δεν τα πήρε και η ζωή συνεχίζεται.

Με το κεφάλι ψηλά τουλάχιστον. Με την πιστοποίηση ότι η σελίδα γύρισε και ότι αυτή η ομάδα είναι πράγματι ικανή να κάνει πρωταθλητισμό έως το τέλος, με ωραίο ποδόσφαιρο και σημαντικά περιθώρια βελτίωσης όταν το γκρουπ δεν θα έχει τόσο τρανταχτές απουσίες.

Με τη σιγουριά ότι βρήκε έναν προπονητή που ξέρει τι κάνει και αξίζει όλη τη στήριξη που απαιτείται από τη διοίκηση για να προχωρήσει πιο μακριά τις ιδέες του. Με τον κόσμο της να έχει σήμερα ένα ''γιατί'' χαμογελαστής απορίας και όχι γκρίζου αναθέματος. Νίκες είναι κι αυτές, νίκες εσωτερικής ενδυνάμωσης για μια ομάδα ταλαιπωρημένη αγωνιστικά που αλλάζει τη μοίρα της.

Το ποτήρι του πρώτου γύρου είναι αρκετά γεμάτο

Στο γήπεδο, η ΑΕΚ ήταν σχεδόν τέλεια. Σε κάποια παιχνίδια αρκεί να είσαι απλά καλός για να νικήσεις, σε άλλα τα καταφέρνεις ακόμα κι αν είσαι περισσότερο τυχερός. Στο συγκεκριμένο, η Ένωση έπρεπε να τα κάνει όλα τέλεια για να πάρει τους τρεις βαθμούς, το σχεδόν δεν θα ήταν αρκετό.

Ναι, σύμφωνοι, θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα τα πράγματα σε εκείνη την κραυγαλέα διπλή ευκαιρία του Ολυμπιακού από το μισό μέτρο, αλλά τότε θα μιλούσαμε και για όσκαρ αυτοχειρίας από μεριάς της.

Τουλάχιστον απέφυγε αυτό, με το συμπάθειο απέναντι σε όσους ενδεχομένως διαφωνήσουν, αλλά μετά από όσα έχουμε βιώσει τα τελευταία χρόνια απέναντι σε όλους τους μεγάλους το εγχώριου ποδοσφαίρου, αυτή η ισοπαλία, έστω κι έτσι όπως ήρθε, μαζί με την πικρία αφήνει και ικανοποίηση. Λείπουν οι επιπλέον δύο βαθμοί ώστε να ήταν όλα υπέροχα για την ΑΕΚ, όμως στη μεγάλη εικόνα υπάρχει μια ομάδα που γοητεύει και αγαπιέται ξανά.

Στο τέλος του πρώτου γύρου, είναι μεν αρκετά μακριά από την κορυφή όμως όχι τόσο για να πεις ότι εφόσον συνεχίσει έτσι, η κατάσταση δεν ανατρέπεται. Κάθε άλλο...

Το πρόσημο είναι θετικό πρωτίστως επειδή τελείωσε οριστικά η κουβέντα που κάθε καλοκαίρι ανοίγει (και Νοέμβρη κλείνει αρνητικά), για το αν η Ένωση κατάφερε να βρει τον προπονητή που θα της δώσει ταυτότητα. Και δευτερόντως γιατί η συγκομιδή βαθμών δεν είναι μεν τέλεια, σίγουρα όμως είναι πραγματικά καλή.

Το ότι υπάρχει ο Παναθηναϊκός και ο τέλειος δικός του πρώτος γύρος, είναι κάτι που δεν μπορούσε κανείς να προβλέψει σε τέτοια κλίμακα επιτυχίας. Κι αν το συνεχίσει έτσι, τότε μαγκιά του..

Η ΑΕΚ έχει όλα τα εχέγγυα για να είναι από κοντά και να του θυμίζει ότι έχει έναν πολύ δυνατό αντίπαλο μέχρι να επιχειρήσει τη μεγάλη ανατροπή στα playoffs. Υπάρχει δρόμος μπροστά και μια ομάδα που είναι πολύ καλή για να αμφιβάλει αν μπορεί να τα καταφέρει.

Δείτε την Game Night για το ντέρμπι στο Γεώργιος Καραϊσκάκης: