Η ΑΕΚ που έπαιξε μπάλα στον πόλεμο τώρα θα το κάνει μπροστά σε αντί-ειρηνιστές

Είναι το πρώτο ευρωπαϊκό ταξίδι για την ΑΕΚ μετά από δύο χρόνια, έπειτα από εκείνο στο Μόσταρ στις 22/7/2021. Κατά σύμπτωση, πάλι σε κομμάτι της άλλοτε ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, ξανά σε τόπο που για την Ένωση μόνιμα κρύβει συναισθήματα δυνατά. Υπερηφάνειας, οργής, στεναχώριας...

Για τον ποδοσφαιριστή, αυτές οι στιγμές είναι ξεχωριστές, οι ευρωπαϊκές εξορμήσεις κρύβουν όνειρα, προκλήσεις, μα κυρίως χαμόγελα. Όχι όμως η συγκεκριμένη. Άνθρωποι της αποστολής έφτασαν στο ''Ελευθέριος Βενιζέλος'' με ενοχές που -υπό φυσιολογικές συνθήκες- δεν θα έπρεπε να έχουν.

Το να σκέφτεσαι αν πρέπει να κρύψεις μια αυθόρμητη στιγμή χαράς επειδή είσαι μέλος ενός club που βγαίνει από τη χώρα για να παραστεί σ' ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι, δίνει το στίγμα αυτής της αποστολής. Κουβαλά μια απαίτηση που ξεπερνά το αμιγώς αθλητικό ζητούμενο αυτής της ιστορίας. Δεν χρειάζεται να τους το πει κάποιος, από μόνοι τους νιώθουν το βάρος της ευθύνης. Ο νεκρός Μιχάλης είναι στο αεροπλάνο, μαζί τους.

Όταν θα πατήσουν το χορτάρι, θα ξέρουν ότι απέναντί τους, στις εξέδρες, θα βρίσκονται και μάτια ανθρώπων που έχουν άμεση σχέση με τους εν δυνάμει δολοφόνους. Του Μιχάλη κι όσων από τύχη γλίτωσαν εκείνο το βράδυ, έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Θα τους παρακολουθούν να παίζουν ανθρωποειδή των ''ΒΒΒ'' που ζητούν να ελευθερωθούν τ' αδέρφια τους, αυτά που θα ήθελαν να είχαν ακολουθήσει με το τάγμα εφόδου που εμφανίστηκε στην Αθήνα.

Τι ειρωνεία αλήθεια... Η ΑΕΚ που στις 7 Απριλίου 1999 ταξίδεψε μέσα στην καρδιά του πολέμου για να αποστείλει διεθνές μήνυμα ειρήνης, αψηφώντας τις νατοϊκές βόμβες και το κακό που θα μπορούσε να της συμβεί, αύριο να παρουσιάζεται σε πρώην γιουγκοσλαβικό έδαφος, ενώπιον φασιστών, μελλοντικών εγκληματιών, εχθρών της ειρήνης. Δεν θα είναι όλοι τέτοιοι στο ''Μαξιμίρ'', θα είναι όμως αρκετοί για να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε λάθος χώρο.

Το ''πέρα βρέχει'' της UEFA

Μόλις πριν από τέσσερις ημέρες, η Ένωση Ευρωπαϊκών Ποδοσφαιρικών Ομοσπονδιών, εξέδωσε ανακοίνωση η οποία δημιούργησε μια φρούδα εντύπωση για αλλαγή στάσης ενόψει των δύο αναμετρήσεων της ΑΕΚ με τη Ντινάμο. Η κεκλεισμένων των θυρών διεξαγωγή του πρώτου αγώνα, θα ήταν μια απόφαση που θα έδειχνε ένα δρόμο κατανόησης του τι ακριβώς έχει συμβεί. Ωστόσο η τελευταία πρόταση του κειμένου, έδειχνε την πραγματικότητα:

''Τα επόμενα βήματα και τυχόν μέτρα που πρέπει να ληφθούν θα ανακοινωθούν εν ευθέτω χρόνω". Δηλαδή ποτέ, για να συμπληρώσουμε εμείς. Το πανίσχυρο lobbying των Κροατών δεν θα νικηθεί από δολοφονίες και κουραφέξαλα, η στάση της UEFA ήταν εξ αρχής -και θα συνεχίσει να είναι- Πόντιου Πιλάτου. Ποια θα ήταν άραγε η αντιμετώπιση της ΑΕΚ αν δικοί της οργανωμένοι οπαδοί είχαν εισβάλει στην Κροατία, προκαλώντας χάος με νεκρό έξω από το ''Μαξιμίρ'';

Η δυσκολία του αγώνα

Μέσα σ' όλα αυτά, υπάρχει και το ποδόσφαιρο, αυτό που πρέπει να είναι πάνω απ' όλα στη συζήτηση, όχι ασφαλώς για την ενίσχυση και υποστήριξη του αθλητικού ιδεώδους αλλά για την προφύλαξη του marketing. Μια ψυχή που ήταν να βγει, βγήκε κυριολεκτικά και βάναυσα, αλλά ποιος νοιάζεται; Το χρήμα, οι επαφές, οι κολλητοί, η διοργάνωση επισκιάζουν τα πάντα, άμα λάχει, κλείνουν το μάτι και σε δολοφονίες. Και κάπως έτσι, η ΑΕΚ οφείλει να βγει και να παίξει για να το υπηρετήσει, διαφορετικά, θα έπρεπε να αυτοκαταστραφεί.

Τα αγωνιστικά πλάνα και η στρατηγική του Ματίας Αλμέιδα, προφανώς περνούν σε δεύτερη μοίρα, η ψυχολογική και πνευματική προετοιμασία έχουν πολύ περισσότερη σημασία από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν. Ο Αργεντινός έδωσε ένα σύνθημα στο αεροδρόμιο, λέγοντας ότι ''θα παίξουμε για την ιστορία της ΑΕΚ και την οικογένεια του Μιχάλη'', προφανώς από μόνο του αυτό, ακούγεται τραχύ.

Δίνει μια άλλη σημασία, προκαλεί μια επιπρόσθετη -αναπόφευκτη και λογική είναι η αλήθεια- απαίτηση από εκείνους που καλούνται να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης. Ξεκάθαρα πια, αυτός δεν είναι ένας απλός ποδοσφαιρικός αγώνας. Είναι μια καταναγκαστική παράσταση η οποία σε συνθήκες ομαλότητας της ζωής, θα έπρεπε να έχει ακυρωθεί.