Τι πρέπει να περιμένει ο φίλος της ΑΕΚ όταν ακούει για την ομάδα η οποία θα χάνει δύσκολα; Μαθημένος είναι σε τέτοιες καταστάσεις και δεν χρειάζεται να ανατρέξει στο πολύ μακρινό παρελθόν για να θυμηθεί.

Τα πιο πρόσφατα παραδείγματα παικτών που φορούσαν κιτρινόμαυρες φανέλες και είχαν αυτή τη φιλοσοφία, έφεραν τη σφραγίδα του Φερνάντο Σάντος, τη διετία 2004-06.

Τι θυμόμαστε από εκείνες τις ομάδες; Ότι δεν έβριθαν από ποδοσφαιριστές μεγάλης ποιότητας, υπήρχαν βέβαια οι εξαιρέσεις (Λυμπερόπουλος, Κατσουράνης, Ασουνσάο, Αλβες, Ιβιτς, Σέζαρ, Σορεντίνο), όμως αυτές δεν θα ήταν ποτέ αρκετές αν ο Πορτογάλος δεν είχε καταφέρει να περάσει στην ομάδα και στους ποδοσφαιριστές του την πεποίθηση ότι « 11 εμείς, 11 και αυτοί, θα πολεμήσουμε ως το τέλος και θα τα καταφέρουμε αν μείνουμε πιστοί και προσηλωμένοι στο σχέδιό μας».

Δεν θυμάμαι πόσες ήταν οι φορές που όντως η ΑΕΚ, ειδικά εκείνη της περιόδου 2005-06, όταν και εξασφάλισε τη θέση που ακολούθως την οδήγησε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, είχε κερδίσει βαθμό ή βαθμούς με γκολ στα τελευταία λεπτά των αγώνων. Ψάχνοντας δε για τις νίκες με 1-0 ή αυτές που κατακτήθηκαν στο ένα γκολ, μπορεί και να χάσει κανείς το μέτρημα... Τουλάχιστον δέκα μόνο για το πρωτάθλημα. Και δίχως να ξεχνάμε ότι σε 18 από τα 30 ματς δεν δέχθηκε γκολ!

Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην ομάδα που θα χάνει δύσκολα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για μία ΑΕΚ με σφιχτό ανασταλτικό σχέδιο, με καλή φυσική κατάσταση που θα της επιτρέπει να έχει δυνάμεις μετά το 70' και να παίρνει το αποτέλεσμα.

Για ένα σύνολο που θα δέχεται δύσκολα γκολ, αλλά με δουλειά στις στημένες φάσεις, εξονυχιστική αποκρυπτογράφηση του αντιπάλου και συγκεκριμένους αυτοματισμούς στο παιχνίδι του, θα βρίσκει σχεδόν σε κάθε ματς το δρόμο προς τα δίχτυα. Έστω και με το στανιό... Αυτό ακριβώς έκαναν οι ομάδες του Σάντος τη συγκεκριμένη διετία.

Συσπείρωση και στήριξη

Τέτοιες ομάδες συνήθως δεν αρέσουν στο μάτι, ούτε σε πείθουν ότι μπορούν παίξουν θελκτικό ποδόσφαιρο. Στη συνέντευξή του στην «Κιτρινόμαυρη Ώρα» και στον υπογράφοντα, ο Λυμπερόπουλος τόνισε ότι « δεν περιμένω να έχουμε ομάδα που θα παίζει καταπληκτικό ποδόσφαιρο, αλλά προσδοκώ σε ένα σύνολο που θα χάνει δύσκολα».

Αυτή η προσέγγιση του παιχνιδιού δεν παραπέμπει σε μία ΑΕΚ που θα παίζει κατ' ανάγκη κυριαρχικά, όπως παραδοσιακά αρέσει στους οπαδούς της, αλλά σε ένα σύνολο που θα μετράει τον αντίπαλο, θα τον περιορίζει στο να κάνει κουμάντο και να επιβάλει δικούς του όρους και θα χτυπάει στις αδυναμίες του. Με σύνεση και πλάνο. Και στο μέτρο του δυνατού ασφαλώς...

Οι κουβέντες αυτές δεν είναι τυχαίες, τουναντίον πρόκειται για σχέδιο το οποίο έχει συζητηθεί ανάμεσα σε διοίκηση, προπονητή και σημαίνοντες ποδοσφαιριστές όπως ο Λύμπε. Δυστυχώς οι (οικονομικές) προϋποθέσεις για την αγορά βιρτουόζων παικτών και μάγων της μπάλας δεν υφίστανται, όλοι μας έχουν συνειδητοποιήσει ότι εκείνοι που θα αποκτηθούν θα είναι ως επί το πλείστον «εργαλεία» για να γίνονται σωστά οι δουλειές και να μην παρουσιάζει το οικοδόμημα κάθε τρεις και λίγο την ανάγκη για νέα μερεμέτια.

Τα δύο βασικά στοιχεία τα οποία χρειάζονται τέτοιες προσπάθειες για να ευδοκιμήσουν είναι η συσπείρωση και η στήριξη. Θυμηθείτε πόσο βοηθήσατε εσείς εκείνη την ομάδα τη διετίας 2004-06. Πόσο στηρίξατε ποδοσφαιριστές που γνωρίζατε ότι δεν μπορούσαν περισσότερα και οι οποίοι βλέποντάς σας κοντά τους έκαναν κατάθεση ψυχή και έδιναν ότι είχαν σε κάθε αγώνα. Αυτό ακριβώς θα διαπιστώσετε και την επόμενη σεζόν αν σταθείτε δίπλα τους και τους πείσετε ότι με εσάς στο πλευρό τους, θα καταφέρουν να φτιάξουν την ανταγωνιστική ΑΕΚ που θέλουμε όλοι.

Κλείνω με τα λόγια του Λυμπερόπουλου, διότι είναι λόγια καρδιάς και δίνουν το σύνθημα για τη σεζόν που έρχεται: « Να είμαστε όλοι μαζί, αγαπημένοι, μονοιασμένοι, να αγαπάμε την ΑΕΚ και να παθιαζόμαστε για αυτήν, αλλά χωρίς ακρότητες, χωρίς βία. Είναι πάνω από όλους μας, πρέπει να τη σεβόμαστε και να την προστατεύουμε, όχι να την πληγώνουμε. Να δώσουμε όλοι, ο καθένας από το πόστο του, αυτό που μπορεί, δίχως μιζέρια και διχόνοια. Και στο τέλος, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, να είμαστε ικανοποιημένοι γιατί κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Το καλύτερο».

Διότι είναι σπουδαίο πράγμα να αποχωρείς από το γήπεδο ικανοποιημένος από τον εαυτό σου και την προσπάθειά σου, γνωρίζοντας ότι έκανες πράγματι το καλύτερο που μπορούσες. Κάτι που η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια δεν βλέπαμε από κάμποσους παίκτες που φόρεσαν αυτή την τιμημένη φανέλα...

Βαγγέλης Αρναούτογλου