Η διαβόητη νοοτροπία
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τη σοβαρότητα και συνέπεια των ποδοσφαιριστών της ΑΕΚ και την κατανόηση της αδιαπραγμάτευτης αρχής του Τραϊανού Δέλλα.
Υπάρχουν φορές που κάποιες λέξεις ηχούν στα αφτιά του φιλάθλου ή οπαδού ως ανυπόφορα μονότονες. Ότι έχουν ειπωθεί απλώς για να ειπωθούν, δίχως να έχουν πραγματική σημασία, χωρίς να κρύβεται πίσω τους ένα σημαντικό νόημα.
Μία από αυτές είναι η νοοτροπία. Την επικαλούνται όλοι οι προπονητές του κόσμου και το πράττουν συχνά. Κάποιες φορές σε τέτοιο βαθμό που νομίζεις ότι η επανάληψη (αυτή που καθόλου άδικα χαρακτηρίζεται ως μητέρα της μάθησης) συνιστά τετριμμένη δικαιολογία. Την προσπερνάς, την ακυρώνεις, τη χλευάζεις…
Κι όμως, αυτή η αναθεματισμένη η νοοτροπία είναι τόσο βασική και τόσο απαραίτητη σε μία ομάδα. Καταρχάς εκείνη η οποία δεν τη διαθέτει συνολικά, δεν δικαιούται και να προσφωνείται ως τέτοια (ομάδα).
Ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν το μυαλό τους πάνω από το κεφάλι τους και ενδιαφέρονται πρωτίστως για την εικόνα τους εκτός του γηπέδου, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα βλάψουν το σύνολο. Και η ΑΕΚ διέθετε αρκετούς τέτοιους την περυσινή περίοδο, παιδιά που δεν αντιλήφθηκαν το μέγεθος της πρόκλησης, χαρακτήρες οι οποίοι δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στις πρωτόγνωρες για εκείνους απαιτήσεις.
Όταν λοιπόν ο Δέλλας μιλούσε για νοοτροπία (κι ενώ η γλώσσα του μάλλιασε), χαρακτηρίστηκε από ανεύθυνος ως και γραφικός. Η εύκολη (για κάποιους σκόπιμα βολική) ανάγνωση των λεγομένων του παρέπεμπε σε από μέρους του προσπάθεια ανάδειξης δικαιολογιών.
Και λέγε λέγε…
Λίγοι διέκριναν (ή θέλησαν να ψάξουν) την ουσία των λεγομένων του για να κατανοήσουν ότι η νοοτροπία δεν διδάσκεται μόνο (αν όχι καθόλου)! Σε μεγάλο βαθμό πρέπει να την έχεις μέσα σου κι αν δεν τη βρίσκεις πρόχειρη, να την καλλιεργείς. Να γνωρίζεις τι θέλεις και που μπορείς να φτάσεις!
Το πιο ευχάριστο λοιπόν της υπόθεσης εντοπίζεται στον χαρακτήρα και στην ετοιμότητα που έδειξαν οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μετά το επιβλητικό 3-0 επί του Ατρόμητου στο Κύπελλο Ελλάδας. Εκείνοι που είχαν αγωνιστεί στο εν λόγω παιχνίδι αντιμετώπισαν την Καλλιθέα με την ίδια όρεξη.
Όσοι έλαβαν χρόνο συμμετοχής που τους έλειπε, προσπάθησαν με την ίδια όρεξη που θα είχαν αν ο Δέλλας τους είχε δώσει την ευκαιρία στο ματς της περασμένης Πέμπτης. Συνολικά δεν ψήλωσαν, ούτε πίστεψαν ότι πέτυχαν κάτι. Ο δρόμος είναι μακρύς και οι απαιτήσεις πολλές και μεγάλες.
Η αντιμετώπιση κάθε αντιπάλου με τον ίδιο σεβασμό και αγωνιστική συνέπεια είναι εύκολη στα λόγια, αλλά και στόχος που δύσκολα επιτυγχάνεται στην πράξη. Η ομάδα που το καταφέρνει στο 90% αγώνων της, είναι και αυτή που στο τέλος της σεζόν (συνήθως) επιβραβεύεται. Η ΑΕΚ δείχνει να κερδίζει νωρίς το συγκεκριμένο στοίχημα έχοντας κλειδώσει στο σεντούκι με τις απαγορευμένες λέξεις την υπεροψία κι ενώ έχει πετάξει το κλειδί.
