Το αντίο του Δημήτρη Μελισσανίδη στην ΑΕΚ έγινε με τρόπο αιφνίδιο. Ο πρόεδρος των προέδρων στην ιστορία της ομάδας, αυτός που εξασφάλισε όχι μόνο την κανονικότητά της αλλά και το ομαλό ταξίδι της μέσα στους αιώνες, ετοίμαζε την επόμενη μέρα της Ένωσης εδώ και δύο χρόνια. Υπολόγιζε όλα να γίνουν διαφορετικά, να παραδώσει τα ηνία της στον εορτασμό των 100 χρόνων ιστορίας της, ως πρωταθλήτρια. Δεν το κατάφερε αλλά αυτό δεν σημαίνει και κάτι ιδιαίτερο για το legacy που αφήνει πίσω του.

Όταν πριν από 11 χρόνια αποφάσιζε την επανεκκίνηση της ΑΕΚ από τις χαμηλότερης κατηγορίες, λίγοι ήταν εκείνοι που έδιναν βάση στα λόγια του. Λίγοι πίστεψαν ότι το έργο του γηπέδου θα μπορούσε να καταστεί πραγματοποιήσιμο, ανάμεσά τους και πολλοί οπαδοί της Ένωσης οι οποίοι προσπαθούσαν διαρκώς να δημιουργήσουν ίντριγκες για την εμπλοκή του. Εκείνος όμως είχε πάντοτε ένα όραμα που ξεπερνούσε τη στενομυαλιά των πολέμιων. Κοιτούσε την επόμενη μέρα, έβλεπε στο μέλλον μια ΑΕΚ κραταιά και ανεξάρτητη. Μια ομάδα απόλυτα θωρακισμένη μέσα στα τείχη της, αυτά που τότε δεν είχε.

Εμφανίστηκε μπροστά για να κάνει το απίθανο, γεννήθηκε προφανώς για να διαψεύσει όλους όσοι θεωρούν ότι τα όνειρα είναι για εκείνους που αιθεροβατούν. Το πλήρωσε με πολλή στεναχώρια, προβλήματα υγείας, στιγμές φόβου ότι μπορεί να μην τα κατάφερνε. Ουδέποτε όμως νικήθηκε, ουδέποτε παραιτήθηκε.

Εξασφάλισε το μέλλον της ΑΕΚ, δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος από το να πάρει το γήπεδο το όνομά του. "Γήπεδο Δημήτρης Μελισσανίδης" λέγεται ήδη και ας μην έχει ακόμα επισφραγιστεί. Μέσα μας όλοι έτσι νιώθουμε, αυτό θέλουμε να ακούσουμε.

Παραδίδει την "ΑΕΚάρα" του όπως ο ίδιος την αποκάλεσε στο βίντεο που έπαιξε στα matrix του γηπέδου με τον εορτασμό των 100 χρόνων, σε έναν άνθρωπο που τον έπεισε ότι έχει τη φλόγα να την κάνει ακόμα πιο δυνατή. Μοιάζει όλο αυτό να γίνεται βιαστικά, αλλά σε αντιδιαστολή με το 1995 όταν την παρέδωσε στα χέρια του Τροχανά, τώρα το έχει ζυγίσει πολύ περισσότερο.

Έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για την ευημερία της Ένωσης, έχει βάλει τις βάσεις για την εκτόξευσή της, είναι ο άνθρωπος που θα αναγνωρίζεται αιώνια ως ο μεγαλύτερος ευεργέτης της. Δεν θα μπορούσε να την αφήσει σε χέρια για τα οποία δεν θα ήταν σίγουρος ότι θα την οδηγήσουν με ασφάλεια στην επόμενη ημέρα της.

Η σελίδα έπρεπε να γυρίσει, ο ίδιος φαινόταν ότι είχε φτάσει στην κορύφωση της δημιουργίας του. Αποχωρεί αφήνοντας μια τεράστια κληρονομιά στην ΑΕΚ και στον διάδοχό του Μάριο Ηλιόπουλο. Φεύγει έχοντας ενώσει γενιές που είχαν χάσει τη σύνδεση τους με την ομάδα, έχοντας δημιουργήσει νέους φιλάθλους, εξασφαλίζοντας ότι θα είναι μόνιμα πρωταγωνίστρια και ποτέ ξανά κομπάρσος.

Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει δεν αποκτά απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα αλλά διαδέχεται τον πιο πετυχημένο παράγοντα στην ιστορία της, το πρόσωπο που μας έκανε να έχουμε μεγάλες απαιτήσεις όταν νιώθαμε ότι όλα καταρρέουν γύρω μας.

Μακάρι να υπάρξει ξανά ένας σαν τον Δημήτρη Μελισσανίδη για την ΑΕΚ διότι το καλούπι της αληθινής αγάπης και του αγώνα για πρόοδο και εφημερία, μοιάζει να έσπασε οριστικά.