Ως κοινή συνισταμένη των σπουδαιότερων άθλων που κατεγράφησαν στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων και ειδικότερα του ποδοσφαίρου αναγνωρίζεται μία πρόταση η οποία αποτελείται από τέσσερις λέξεις: «Η δύναμη της παρέας"!

Αν δεν ήταν δεμένοι μεταξύ τους οι Δανοί, δεν θα είχαν ξεσηκωθεί από τις παραλίες και τις καλοκαιρινές διακοπές τους για να αντικαταστήσουν στα γήπεδα της Σουηδίας την αποκλεισθείσα (λόγω εμπάργκο) πρώην Γιουγκοσλαβία το 1992 και να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης.

Και ασφαλώς « δεν θα το καταφέρναμε κι εμείς αν τότε που όλοι νόμιζαν ότι ήμασταν περαστικοί, δίναμε την ψυχή μας ο ένας για τον άλλον προσπαθώντας να φτάσουμε όσο πιο μακριά γίνεται» παραδέχεται ο εκ των αρχηγών της εθνικής ομάδας Κώστας Κατσουράνης, ενθυμούμενος την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 2004.

Είναι ένας από τους δύο που συνδέουν εκείνη την επιτυχία (η οποία θα θεωρείται ανεπανάληπτη μέχρι την επόμενη) με το σήμερα. Στα 34 του πλέον, έχοντας ζήσει προηγούμενες και μεταγενέστερες φουρνιές διεθνών, καμαρώνει μαζί με τον έτερο βετεράνο Γιώργο Καραγκούνη γι αυτό που μαζί (και σαφώς με πολλούς άλλους στο πέρασμα των ετών) κατάφεραν να μετατρέψουν την εθνική Ελλάδας: ένα ποδοσφαιρικό άβατο! Σε αυτήν χαλαρώνουν, μέσω εκείνης διακρίνονται, φορώντας τη φανέλα της αισθάνονται ίσοι απέναντί σε όλους. Και τούτο έχουν καταφέρει να μεταλαμπαδεύσουν σε εκείνους που ακολούθησαν και πλέον πορεύονται στο πλευρό τους.

Ο Κατσουράνης και ο Καραγκούνης παραμένουν οι στρατηγοί αυτής της ομάδας, ηγετικοί και μορφές εξέχουσες εντός και εκτός των αποδυτηρίων. Ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης, ως συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο γενεών, αναγνωρίζεται ως ο πιο χρήσιμος ποδοσφαιριστής αυτής της ομάδας, ένας εργάτης με ποιότητα… αρχιτέκτονα. Οι νεότεροι είναι ωστόσο εκείνοι που πλέον, πατώντας στέρεα στα πόδια τους, πρωτοστατούν και αποδεικνύονται έτοιμοι να σηκώσουν την εθνική ομάδα στις πλάτες τους αφού ο χρόνος είναι αμείλικτος για όλους.

Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος είναι μία ξεχωριστή ιστορία, καθώς στα 25 του έχει ήδη αποκτήσει παλαιότητα στην εθνική ομάδα. Οι συνομήλικοι του Δημήτρης Σιόβας και Κώστας Μήτρογλου είναι εκείνοι που πραγματοποίησαν το ξεπέταγμά τους και εξελίσσονται σε παρουσίες όχι απλώς πολύτιμες, αλλά και καθοριστικές. Δεν αρκούν όμως η κλάση και η ικανότητα.

Ουδείς εξ αυτών (και όσων άλλων είναι κοντά σε ακόμα μία σημαντική επιτυχία) θα μπορούσε να λειτουργήσει σε αυτό το επίπεδο αν η εθνική ομάδα δεν είχε γυρίσει οριστικά και αμετάκλητα τον διακόπτη πριν από 12 χρόνια, όταν ο Όττο Ρεχάγκελ ανέλαβε τις τύχες της και επέβαλε τις αρχές του, αποκαλύπτοντας το μονοπάτι της ενότητας.

Ή αν ο Φερνάντο Σάντος δεν αποδεικνυόταν ο πλέον ιδανικός συνεχιστής του, ο άνθρωπος που δεν άλλαξε πολλά, τις περισσότερες φορές όμως το δυσκολότερο (το οποίο απαιτεί… αποχή από εγωιστικές τάσεις) είναι να διατηρήσεις μία συνταγή ως πετυχημένη και να μην την διαλύσεις συθέμελα.

Παλαιότερα, η κλήση στην εθνική ομάδα αντιμετωπιζόταν ως ένα αναγκαίο κακό. Όσοι περνούσαν το κατώφλι της, αναλώνοντας σε ίντριγκες και μουρμούρες με επίκεντρο αντιπαράθεσης και διχόνοιας τα συμφέροντα των ομάδων τους. Πλέον δεν ακούγεται κανείς να μιλάει για τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Τούτο υπήρξε το πρώτο σπουδαίο επίτευγμα. Το μεγαλύτερο όμως όλων είναι ότι όχι απλώς δεν ξεθώριασε με το πέρασμα των χρόνων, αλλά γιγαντώθηκε με την πάροδό τους!