Η δύναμη της παρέας

Αυτό που καταφέρνει τους τελευταίους δύο μήνες η ΑΕΚ, το να εμφανίζει δηλαδή διαρκώς νέους ήρωες ξεπερνώντας τα μεγάλα εσωτερικά προβλήματά της και παραμένοντας ανταγωνιστική, δεν αποτελούν απλώς ένα όμορφο ποδοσφαιρικό ταξίδι για τους φίλους της. Συνιστούν και ένα παράδειγμα προς μίμηση για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.

Όχι δεν πρόκειται για μία μεγαλοστομία, ούτε για μία εύκολη κουβέντα βασισμένη στον ενθουσιασμό. Είναι μία ξεκάθαρη θέση απέναντι στην προσπάθεια που καταβάλουν επαγγελματίες απλήρωτοι εδώ και καιρό, απαξιωμένοι από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες της εταιρείας στην οποία εργάζονται και παρατημένοι από τον κόσμο (επειδή προφανώς και αυτός κουράστηκε από την εξαπάτηση της α-μετοχικότητας).

Ενωμένοι για τον κοινό στόχο και γοητευμένοι και οι ίδιοι πλέον από όσα μπορούν να κάνουν όταν είναι όλοι μαζί, δίχως να λειτουργούν με ιδιοτέλεια ή με μοναδικό άξονα σκέψης το προσωπικό συμφέρον, οι ποδοσφαιριστές και ο προπονητής της ΑΕΚ στέλνουν το μήνυμα για το πως πρέπει να γίνονται οι αγώνες: συντεταγμένα, ενωτικά και δίχως εγωισμούς και προσωπικές προστριβές.

Είναι όλοι μαζί και με την κοινή πορεία τους προσπαθούν να πείσουν ότι αξίζουν τη στήριξη όλων. Των οπαδών της ομάδας που στο εξής είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να βρίσκονται στο πλευρό τους (διότι οι ΑΕΚτζήδες ξέρουν να αναγνωρίζουν όσους τους κάνουν υπερήφανους με την αφοσίωσή τους), αλλά πάνω από όλα των αμέτοχων ιδιοκτητών της ΠΑΕ, αυτών που παράτησαν την ΑΕΚ στα δύσκολα δίχως να φροντίσουν έστω να εξασφαλίσουν την επόμενη ημέρα της. Ήταν αυτό το βασικότερο από όσα είχαν υποσχεθεί αλλά δεν το τήρησαν...

Σημασία δεν έχει ο προορισμός

Το ταξίδι είναι αυτό που όλοι μας επιθυμούμε να συνεχιστεί. Να μας παρασύρει σε όμορφες σκέψεις, να μας βάζει να σκεφτόμαστε ξανά πράγματα που είχαμε λησμονήσει, τα οποία δεν τολμούσαμε να συλλογιστούμε. Κι ας μην μας κάτσουν στο τέλος, ξέρουμε όλοι σε ποια χώρα ζούμε και υπό ποιους κανόνες παίζεται το παιχνίδι (του ισχυρού).

Είναι από τις φορές που κάποια παλαιότερα λόγια του Ντέμη Νικολαίδη αποδεικνύουν τη διαχρονική αξία τους. Ναι, το να στοχεύει αυτή η ΑΕΚ εφέτος, μέσα από τόσες κακουχίες αλλά και τη δεδομένα καλύτερη (οικονομική και ποιοτική) κατάσταση των βασικών ανταγωνιστών της, αποκλειστικά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, θα μας/σας κάνει να χάσουμε το δάσος στοχεύοντας στο δένδρο. Δεν θα πρόκειται ασφαλώς για μία εφήμερη χαρά το να συμβεί κάτι τέτοιο, ωστόσο αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι άλλος ο μεγάλος στόχος του συτγκεκριμένου ταξιδιού.

Η εύρεση της χαμένης ταυτότητας, η θύμηση όσων πρεσβεύει αυτή η ομάδα, ο επαναπροσδιορισμός των βημάτων που πρέπει να γίνουν από εδώ και στο εξής για να «χτίσει» η ΑΕΚ έναν στέρεο και ασφαλή εργασιακό χώρο βασιζόμενη πάνω στον συγκεκριμένο προπονητή αλλά και στα τόσα παιδιά που εμφανίστηκαν από την αφάνεια πείθοντας όλους μας ότι μπορούν να παρουσιάσουν αρκετά περισσότερα από όσα πιστεύαμε.

Και αποδεικνύοντας ότι εκτός από περιθώρια εξέλιξης, έχουν και τον χαρακτήρα να στέκονται επάξια φορώντας (κατ’ εμέ) την πιο ένδοξη και αντιπροσωπευτική για το μεγαλείο του Έλληνα, ποδοσφαιρική φανέλα αυτής της χώρας. Σε εποχές δύσκολες για όλους μας, η ΑΕΚ είναι μία ευχάριστη νότα, μία αυταπόδεικτη κατάσταση για όσα μπορεί να πετύχει η δύναμη της παρέας!