Η ελληνική λογική της ΑΕΚ
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου καταπιάνεται με τις μεταγραφικές κινητοποιήσεις της ΑΕΚ, σχολιάζει την προσπάθεια ελληνοποίησης του ρόστερ της και αναλύει μία προς μία τις περιπτώσεις των ελλήνων ποδοσφαιριστών που είτε θα φορούν, είτε φλερτάρουν με την κιτρινόμαυρη φανέλα, εκφράζοντας (ανάλογα την περίπτωση) τη συναίνεση ή τις ενστάσεις του.
Παπούτσι από τον τόπο σου διότι... δεν γίνεται και διαφορετικά! Η ΑΕΚ επιχειρεί να προσεγγίσει γηγενείς ποδοσφαιριστές οι οποίοι κοστίζουν φθηνά κι έχουν περιθώρια εξέλιξης.
Τα ρίσκα που θα πάρει το εφετινό καλοκαίρι δεν είναι μεγάλα αφού είναι πλέον ξεκάθαρο ότι προέχει η εξασφάλιση της βιωσιμότητας της ΠΑΕ.
Οι ποδοσφαιριστές που αποκτήθηκαν, αυτοί που είναι πολύ κοντά στην ΑΕΚ ή για τους οποίους γίνεται προσπάθεια να προστεθούν στο κιτρινόμαυρο ρόστερ, συνειδητοποιούν ότι η ευκαιρία να εκτοξεύσουν την καριέρα τους είναι πλέον μπροστά τους. Έχω προσωπική άποψη για τον κάθε έναν εξ αυτών την οποία θα μοιραστώ μαζί σας περιμένοντας και τις δικές σας τοποθετήσεις. Πάμε λοιπόν:
1. Μαουρουδής Μπουγαΐδης: Έτυχε να περάσει από τα χέρια μου ένα DVD με αγώνα της δεύτερης ομάδας του Άρη. Δεν μπορείς να πεις πολλά από ένα ματς πρωταθλήματος U-20 αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι ο νεαρός στόπερ ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.
Ακόμα κι αν δεν ήσουν υποψιασμένος, το μάτι σου θα κολλούσε πάνω του όταν είχε τη μπάλα στα πόδια. Αυτό που διέκρινα εγώ είναι ότι πρόκειται για αμυντικό με καλή τεχνική κατάρτιση αλλά όχι και τόσο κατάλληλα προετοιμασμένο μυϊκά.
2. Γιάννης Κοντοές: Ενδιαφέρουσα περίπτωση ο 25χρονος αμυντικός διότι έχει την ικανότητα να αγωνιστεί σε τρεις θέσεις. Μου θυμίζει αρκετά τον Γεωργέα ο οποίος είχε έλθει στην ΑΕΚ επίσης στα 25 του με τη φήμη ενός καλού στόπερ ο οποίος μπορούσε να βοηθήσει και στα άκρα. Είχε μάλιστα τη φήμη του «αντί-Νικολαΐδη».
Ξεχωρίζω στον Κοντοέ την ταχύτητά του αλλά και το duracell-παιχνίδι του. Στοιχεία που έλειψαν από τα άκρα της ΑΕΚ μέχρι ο Γεωργέας να ξεπεράσει τους τραυματισμούς του και να πάρει μπροστά ή όταν ο Καράμπελας εμφάνιζε σημάδια κόπωσης από τα διαδοχικά παιχνίδια.
3. Γιώργος Γεωργιάδης: Έχω τις ενστάσεις μου για τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Όχι επειδή δεν τον θεωρώ ικανό παίκτη, αλλά διότι δεν διαπιστώνω σε ποιους τομείς είναι καλύτερος από τον Λεονάρντο. Νομίζω ότι ο Βραζιλιάνος έχει ποιοτικότερα στοιχεία, είναι σαφώς πιο «ψημένος» και δοκιμασμένος στο πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας, ενώ στα πλέι οφ έδειξε ότι αξίζει τις ευκαιρίες του και μία θέση στο ρόστερ της ΑΕΚ, έστω και όχι ως μόνιμα βασικός.
4. Δημήτρης Ανάκογλου: Εξαιρετική περίπτωση μέσου. Στα 20 του παίζει πολύ ώριμα, δύσκολα κάνει το λάθος και διακρίνεται για την καλή μεταβίβαση και το ασταμάτητο τρέξιμο του. Μπορεί να εξελιχθεί σε ένα πολυ-εργαλείο της μεσαίας γραμμής δουλεύοντας με έναν προπονητή ο οποίος έχει αποδείξει ότι γνωρίζει τον τρόπο να κάνει καλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν ταλέντο και σωστή αθλητική παιδεία όπως ο συγκεκριμένος.
5. Δημήτρης Σιαλμάς: Επιθετικός λαχείο το οποίο δεν ξέρεις το πότε ή το αν θα κληρώσει νικηφόρο λαχνό. Θεωρήθηκε σπουδαίο ταλέντο στο ξεκίνημά του στην Α' εθνική με τη φανέλα του Πανιώνιου αλλά πέρασε από τρεις ακόμα ομάδες μέχρι να καταλήξει στον ΠΑΣ Γιάννενα και να κάνει επιτέλους μία πειστική σεζόν με 11 γκολ σε 29 αγώνες.
Δεν αποκτάται ως βασικός, αλλά ως μία λύση που θα καλείται από τον πάγκο να δώσει βοήθειες και απαντήσεις σε προβλήματα που θα βάζουν οι αντίπαλες άμυνες. Μία ομολογουμένως αινιγματική μεταγραφή...
6. Μανώλης Παπαστεργιανός: Last but not least... Μου αρέσει ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής διότι είναι πολύ συγκροτημένος και προσηλωμένος στο πλάνο της ομάδας. Είναι παίκτης του προπονητή, ένας δεύτερος Μάκος με καλύτερη τεχνική κατάρτιση αλλά μάλλον λιγότερο καθοριστικός ανασταλτικά.
Έχει καλά σωματικά προσόντα και μια εμπειρία 94 αγώνων στη Σούπερ Λίγκα με τη φανέλα του Ηρακλή. Καλή περίπτωση αν σκεφτεί κανείς ότι είναι και πολύ προσιτή οικονομικά λύση για την ΑΕΚ της συγκεκριμένης περιόδου.