Όταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης λέει ότι θα μιλήσει, περιμένεις σκληρά λόγια και δυναμική. Αντί αυτού όμως, στο φως εμφανίστηκε μία ουδετερότητα. Το πώς το βλέπει ο καθένας για τον Λουτσέσκου, είναι μία προσωπική προσέγγιση, απολύτως σεβαστή.

Εγώ για παράδειγμα, θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε καν να γίνεται συζήτηση με τον συγκεκριμένο άνθρωπο μετά από όλα αυτά που έχει πει. Αλλά το να ομολογείς κιόλας δημόσια ότι αυτόν θέλεις και δεν μπορείς να τον πάρεις, αν μη τι άλλο δεν είναι κολακευτικό για το ίδιο το club. Να θέλεις δηλαδή αυτόν που μιλούσε τόσο υποτιμητικά για τους ποδοσφαιριστές της ομάδας σου και τον οργανισμό σου, αλλά να τρως πόρτα και από πάνω. Αν το κατάλαβα σωστά...

Υπάρχει βέβαια και κάτι ακόμα χειρότερο. Αυτή η απαξίωση του Μανόλο Χιμένεθ. Αν δεν το θέλεις, του δίνεις τις 100.000 ευρώ που είναι να παίρνει για να φεύγει ως αποζημίωση και σε καμία περίπτωση δεν τον κρατάς stand by.

Δεν τον δίνεις έτσι στον Τύπο. Θα μου πείτε τώρα, ίσως έχοντας και δίκιο... Πώς είναι δυνατόν και ο ίδιος να το δέχεται όλο αυτό; Πώς μπορεί να ζει ο προπονητής που έφερε πρωτάθλημα στην ΑΕΚ μετά από 24 χρόνια, σε μία κατάσταση που τον παρουσιάζει επιθυμητό για το club μόνο αν δεν βρεθεί κάποιος καλύτερος του; Και γιατί να χαρίσει τα χρήματα με μία παραίτηση θα ανταπαντήσω εγώ. Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ μίζερο όλο αυτό και αδικεί και τις δύο πλευρές. Βασικά αδικεί τη μεταξύ τους σχέση.

Βέβαια όπως σωστά είχε πει ο Μηνάς Λυσάνδρου -ο οποίος παρεμπιπτόντως φεύγει για τον ΟΦΗ και όχι για τη FIFA την UEFA την ΕΠΟ και δεν ξέρω εγώ τι άλλο-, με τον Μελισσανίδη δεν ξέρεις ποτέ. Τον παίζεις 1Χ2 και δεν τον πιάνεις. Κάτι άλλο υπάρχει στο μυαλό του, ξέρει ήδη τον άλλον προπονητή που θέλει να φέρει απλά δεν ήθελε να τον κατονομάσει.

Να θυμίσω απλά ότι περίπου δύο χρόνια πριν, όταν όλοι θεωρούσαμε ότι ο Μανόλο Χιμένεθ θα παραμείνει στην ομάδα, εκείνος σε μία αντίστοιχη συγκέντρωση είχε προϊδεάσει ότι πάει για κάτι άλλο. Το ότι βέβαια μετά από λίγες ημέρες είδαμε αντί του Ισπανού τον Καρντόσο, παραδέχεται και ο ίδιος ότι ήταν ένα μεγάλο λάθος. Το οποίο και εκείνος στήριξε μέσα από την επιμονή του να εμπιστεύεται μη καταρτισμένα πρόσωπα σε καίριες αποφάσεις.

Όπως και να το κάνουμε, η ΑΕΚ έχει αλλάξει πολλά στο εσωτερικό της. Σήμερα μάθαμε επίσης ότι το Α και το Ω θα είναι ο Γιάννης Παπαδημητρίου. Άρα ο ρόλος του τεχνικού διευθυντή Παναγιώτη Κονέ δεν είναι διακοσμητικός, αλλά δεν είναι και ο πρωτεύων. Οι δυο τους και ο Στάθης Ταυλαρίδης θα τρέξουν το σχεδιασμό για την ομάδα που θα δούμε την επόμενη σεζόν. Βέβαια στο τέλος της ημέρας, όλοι αυτοί μαζί έχουν να λογοδοτήσουν στον Μελισσανίδη και στους ειδικούς συμβούλους του, άρα υπεύθυνος για τις αποφάσεις θα είναι ο ίδιος. Ίσως και καλύτερα, γιατί αυτό που ανέφερε για το ρίσκο και τις πιθανότητες να ξαναβρεθεί στο δρόμο της ομάδας ένας νέος Καρντόσο, είναι απολύτως σωστό.

Τώρα, σχετικά με τις αναφορές του για τα πολύ μεγάλα έργα που όντως συμβαίνουν επί των ημερών του και ξεκάθαρα φέρουν τη σφραγίδα του, έχει κάθε δικαίωμα να το τονίζει ξανά και ξανά. Πράγματι, θα αφήσει πίσω του μία τεράστια κληρονομιά για την ΑΕΚ.

Αυτό ουδείς μπορεί να το παραγνωρίσει. Δεν αλλάζει ωστόσο την ποδοσφαιρική εικόνα της ομάδας, ούτε πείθει ότι επειδή χτίζεται το γήπεδο και βελτιώνεται το προπονητικό κέντρο, η ΑΕΚ θα είναι καλύτερη παίζοντας. Είναι δύο διαφορετικές κουβέντες και κάθε μία θέλει την ειδική προσέγγιση της.

Photo Credits: Eurokinissi