Η ήττα θέλει κότσια, όχι ασέβεια

Η αποδοχή της ήττας απαιτεί θάρρος και αίσθηση δικαιοσύνης. Πως μπορείς όμως να τα έχεις αυτά όταν στέκεσαι όρθιος μπροστά από τον πάγκο για 90 λεπτά και ωρύεσαι για χέρια που δεν έγιναν; Για φάσεις που έβλεπες ανάποδα από το κανονικό. Το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη! Εν πολλοίς και ασέβεια, αυτή που ο Τάκης Λεμονής επέδειξε χθες (13/4) απέναντι στην ΑΕΚ και στον προπονητή της, μιλώντας εν θερμώ για όσα φαντάστηκε ότι συνέβησαν.

Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη του να γαντζωθεί από τη θέση, να αποδείξει ότι αξίζει τη δουλειά και μετά το καλοκαίρι, να πείσει ότι είναι κάτι παραπάνω από υπηρεσιακός. Τι να κάνουμε όμως που στο παιχνίδι υπάρχει και η ήττα; Τι να κάνουμε που κάποιες φορές ο αντίπαλος προπονητής είναι πιο ικανός ή περισσότερο διαβασμένος

Κάνοντας το άσπρο μαύρο δεν κερδίζεις κάτι περισσότερο από το να πείσεις ότι είσαι αναξιόπιστος. Υπάρχει λοιπόν και η ρεβάνς. Η πρόκριση δεν τελείωσε και ο Λεμονής έχει ακόμα μία ευκαιρία. Αν τα καταφέρει, ο πρώτος που θα του το πιστώσει θα είμαι εγώ. Δίχως φαντασιοπληξίες και ξεπεσμένες δικαιολογίες. Με αποδοχή της ανατροπής και του αποκλεισμού.

Τέτοιες προσεγγίσεις παρασύρουν και άλλους σε καταστάσεις (αυτο)διακωμώδησης. Ο Μάριν, ενώπιον της κάμερας και προφανώς έχοντας παρασυρθεί από τις ανεδαφικές προσεγγίσεις του προπονητή του, ωρυόταν για ένα χέρι στο μισό μέτρο που ήταν κοιλιά (Σιμόες) και ένα άλλο που του είπαν ότι είναι διότι αμφιβάλω (και αμφισβητώ) ότι είδε τη φάση του Πατίτο καλά.

Αυτές οι αντιδράσεις είναι που τρελαίνουν τους θερμοκέφαλους. Αυτές είναι που ρίχνουν λάδι στη φωτιά και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα στα μάτια του τυφλωμένου οπαδού. Ο νοών νοείτο. Φυσικά για τη μαρς κόκκινη του Ρομαό που έγινε κίτρινη (πιάσιμο από το λαιμό και σπρώξιμο είναι ΟΡΙΣΜΟΣ της αποβολής) και την κόκκινη του Σεμπά που κλώτσησε τον Πατίτο μετά το γκολ, ούτε κουβέντα από τον Λεμονή. Δεν βολεύει...

Πάμε και στα επεισόδια. Κατάπτυστα το δίχως άλλο, είναι εξωφρενικό το να ακούς ότι άνθρωποι της αστυνομίας χτύπησαν ποδοσφαιριστές. Τους αποσύρεις από τις δυνάμεις ασφαλείας και τους βάζεις να συντάσσουν γνήσια υπογραφής. Ωστόσο υπάρχει και η δεύτερη εικόνα. Θα μάθουμε τι συμβαίνει επιτέλους στο «Γ. Καραϊσκάκης»; Ισχύουν τα κρούσματα βίας και ξυλοδαρμού που κατήγγειλε ο Πλατανιάς; Εισαγγελέας θα επέμβει; Έγινε χθες ντου σε παρατηρητές και διαιτητές με προπηλακισμούς, ύβρεις και απειλές; Δεν πρέπει να πάρουμε απαντήσεις για όλα αυτά; Θα τις πάρουμε;

ΣΤΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΩΣ ΚΑΜΩΜΕΝΑ

Η ΑΕΚ ήταν αυτή που έπρεπε ώστε να πάρει αποτέλεσμα σε μια έδρα που συχνά αποδεικνύεται η εκατόμβη της. Και θα πρέπει να τα έχει με τον εαυτό της που δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που της παρουσιάστηκαν (η πιο σωστά που η ίδια δημιούργησε για την πάρτη της) προκειμένου να τελειώσει την υπόθεση πρόκριση μία και καλή. Είτε κάνοντας το 0-2, είτε το 1-3.

Το πλάνο ήταν απολύτως επιτυχημένο και ο Χιμένεθ απέδειξε τους λόγους για τους οποίους ήθελε να περάσει ξανά από το συγκεκριμένο γήπεδο. Τον ξόρκισε τον προσωπικό εφιάλτη του 2011 και άφησε τον Λεμονή να διερωτάται από που του ήρθε. Ή πιο σωστά να ψάχνει πλάγιους τρόπους για να αποκρύψει την προσωπική ήττα του.

Δικαιώθηκε ο Μανόλο από τις επιλογές στα πρόσωπα, ακόμα και από αυτό το μεγάλο ρίσκο να αφήσει εκτός 18αδας τον ιδιαίτερα φορμαρισμένο Βάργκας. Δεν το άξιζε αυτό ο Βενεζουελάνος. Όμως ο προπονητής, ο συγκεκριμένος προπονητής, πάντοτε πράττει μετά από σκέψη. Δεν είναι θέμα συμπάθειας ή αντιπάθειας, είναι ζήτημα τακτικής προσέγγισης. Αισθανόταν ότι δεν θα τον χρειαστεί. Αποδείχθηκε ότι είχε το σωστό feeling.

Τον δικαίωσε και ο Τσιγκρίνσκι. Ήταν αρκετές οι στιγμές που φαινόταν ότι έκρυβε το χέρι του πάνω στο σώμα του. Είναι τέτοια η κλάση του όμως που σε καμία φάση έδειξε φόβο ή ανασφάλεια. Δεν επέτρεψε ούτε δευτερόλεπτο στον αντίπαλο να νιώσει ότι μπορεί να χτυπήσει πάνω σε αυτή την αδυναμία. Γι αυτό και κυριάρχησε. Σπάνια πάστα κεντρικού αμυντικού, δύο σκάλες επάνω από οποιονδήποτε άλλον στην εγχώρια κατάσταση.

Άλλες τόσες από όλους τους επιθετικούς (πλην του Μπεργκ) που αγωνίζονται στην Ελλάδα είναι ο Αραούχο. Ένας φορ που κάνει play making, μια ανεκτίμητη μονάδα για την ΑΕΚ της ανατροπής από το Γενάρη και μετά. Όλα με πείθουν ότι δεν θα παραμείνει στην ομάδα, δυστυχώς δεν είναι για το πρωτάθλημά μας τέτοιοι σπάνιοι ποδοσφαιριστές. Θα επαναλάβω λοιπόν το τετριμμένο: Ας τον απολαύσουμε όσο είναι εδώ προσδοκώντας σε ένα μικρό θαύμα.

Photo Credits: Eurokinissi