Η μεγάλη επιστροφή του Φούλη
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την επιστροφή του Νίκου Γεωργέα στο ΟΑΚΑ ως αντίπαλος της ομάδας που λάτρεψε και θυμάται πρόσφατες ιστορίες του ποδοσφαιριστή που λατρεύτηκε χωρίς να είναι ο κορυφαίος στον κόσμο.
Νίκος Γεωργέας. Ετών 36 και κάτι… ψιλά! Ο πιο παλιός παίκτης στα αποδυτήρια της ΑΕΚ, φορά τη φανέλα της από τον Ιανουάριο του 2001, όπερ σημαίνει ότι έκλεισε δωδεκαετία στην ομάδα. Της ΑΕΚ έγραψα; Συγγνώμη, είναι που ακόμα δεν μπορώ να το συνηθίσω ότι αύριο Σάββατο ενδέχεται να εμφανιστεί ως αντίπαλός της, απέναντι από τον κόσμο της ομάδας που τον λάτρεψε, φορώντας άλλη φανέλα!
Όχι ασφαλώς επειδή το ήθελε, άλλωστε συνεχίζει αγωνίζεται για να εκπληρώσει τον τελευταίο στόχο του: να επιστρέψει το ερχόμενο καλοκαίρι και να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που λάτρεψε και υπηρέτησε ακόμα και με κίνδυνο της ζωής του.
"Έχω κάνει 7-8 χειρουργεία, έχω σπάσει χέρια και πόδια, έχω διαλύσει γόνατα, παραλίγο να χάσω τη ζωή μου όταν το νεφρό μου ήλθε από πίσω μπροστά μετά από μία γονατιά συμπαίκτη μου (σ.σ. σε έξοδό του ο νυν τερματοφύλακας του Ατρόμητου Χρυσόστομος Μιχαηλίδης τον χτύπησε άθελά του σε αγώνα της ΑΕΚ απέναντι στον Ιωνικό), όμως δεν έπαψα ποτέ να δίνω την ψυχή μου για την ομάδα. Έτσι θα συνεχίσω ως το τέλος". Δικά του λόγια στην τελευταία μεγάλη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, στο "Βήμα της Κυριακής".
Ένα καλοκαίρι στο Ζέεφελντ, συγκεκριμένα εκείνο του 2010 όταν η ΑΕΚ έκανε ακόμα όνειρα τίτλου, τον είχα ρωτήσει: "Νίκο τον ερχόμενο Ιούνιο ολοκληρώνεται το συμβόλαιό σου με την ΑΕΚ. Ονειρεύεσαι να ολοκληρώσεις με έναν τίτλο, με το πρωτάθλημα;". Άλλος ενδεχομένως και να θύμωνε διότι δεν άφησα ανοιχτό το ενδεχόμενο να συνεχίσει τη μπάλα. Ο Φούλης με την αφοπλιστική ειλικρίνειά του και το πηγαίο χιούμορ που τον διακρίνει απλώς χαμογέλασε και μου απάντησε ως εξής: "Ε όχι ρε φίλε να σταματήσω και από τώρα. Αυτό είναι το μόνο που δεν σκέφτομαι, μικρός είμαι ακόμα και με περιμένει και η Μπαρτσελόνα".
Την περίοδο 2010-11 πέτυχε τα πρώτα του γκολ από τότε που αφίχθη στην ΑΕΚ! Από τις περιπτώσεις δηλαδή που ισχύει το... "όσο μεγαλώνω μαθαίνω και κάτι καινούργιο", αν αναλογιστεί κανείς ότι ο αμυντικός από την Καλαμάτα πρωτοφόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα (παρά μερικές ημέρες) δέκα χρόνια νωρίτερα, συγκεκριμένα τον Ιανουάριο του 2001! Κι επειδή οι συμπτώσεις, είτε δεν θα χαρακτηρίζουν ποτέ τη ζωή ενός ανθρώπου, είτε θα παρουσιάζονται όλες μαζί, το φοβερό της υπόθεσης είναι ότι ο Γεωργέας είχε πετύχει εκείνα τα δύο γκολ προερχόμενος από σημαντική αποχή λόγω τραυματισμού!
Το παρθενικό τέρμα του σημειώθηκε στις 23/12/2010 στο εκτός έδρας ματς κυπέλλου απέναντι στη Λάρισα. Υστερα από ασίστ του Νίκου Λυμπερόπουλου βγήκε στην πλάτη της άμυνας και πλάσαρε εύστοχα κάνοντας το 2-0 υπέρ της ΑΕΚ η οποία εν τέλει επικράτησε με 4-0. Με πανομοιότυπο τρόπο (αλλά αυτή τη φορά σε αντεπίθεση) και ύστερα από ασίστ του Ισπανού Μίτσελ, "έγραψε" το 3-1 υπέρ της Ένωσης απέναντι στον Εργοτέλη, γκολ το οποίο επί της ουσίας έδωσε τη νίκη στους Κιτρινόμαυρους αφού ακολούθως η ομάδα της Κρήτης μείωσε σε 2-3.
Ο μονίμως άτυχος δεξιός μπακ, ποδοσφαιριστής ο οποίος έχει ταλαιπωρηθεί από κάθε πιθανό και απίθανο τραυματισμό στην καριέρα του κι έχει δεκάδες ουλές και σημάδια από χτυπήματα και ράμματα στο σώμα του, δεν χάνει ποτέ το χιούμορ του. "Ελπίζω να καταλάβατε επιτέλους το μάθημά σας, στο εξής εσείς θα μου δίνετε τη μπάλα κι εγώ θα τη βάζω γκολ" έλεγε στους συμπαίκτες του την περίοδο εκείνη, ενώ ο τότε προπονητής της ΑΕΚ Μανόλο Χιμένεθ τον θαύμαζε:
"Όταν είναι υγιής, είναι ο καλύτερος δεξιός μπακ που διαθέτουμε. Είναι πολύ γρήγορος, ξέρει τη θέση, πότε πρέπει να ανέβει, πότε πρέπει να την κρατήσει μένοντας πιο πίσω" παραδεχόταν ο Ισπανός που αρχικώς δεν τον υπολόγιζε ούτε ως τρίτη επιλογή στα σχέδια του! Σάμπως όμως κάτι ανάλογο δεν είχε συμβεί και με τον Φερέρ που στο ξεκίνημα έκανε σαν να μην τον έβλεπε και στην πορεία έλεγε ότι "αν ήταν 3-4 χρόνια νεότερος, θα τον έπαιρνα μαζί μου στην Ισπανία";
Αυτή ήταν και μοίρα του: σχεδόν πάντοτε ξεκινούσε τις προετοιμασίες ως λύση εναλλακτική και τελείωνε τις σεζόν ως βασικός και αναντικατάστατος. "Όποιον κι αν μου φέρεται, στο τέλος θα παίζω πάντα εγώ" ήταν το μόνιμο μότο του. "Ο Νίκος είναι βιονικός και δεν λυγίζει με τίποτα. Άλλος με τόσους τραυματισμούς αν δεν τα είχε παρατήσει, τότε σίγουρα θα είχε φθίνουσα πορεία. Αυτός κάθε χρόνο και κάτι μαθαίνει. Αποτελεί παράδειγμα για όλους μας και αγαπά την ΑΕΚ παθολογικά. Πρέπει να κλείσει την καριέρα του, όταν το κρίνει αυτός φορώντας την κιτρινόμαυρη και μόνο αυτή" είναι η άποψη των λιγοστών εναπομεινάντων ποδοσφαιριστών στα αποδυτήρια της Ένωσης που συνεργάστηκαν με τον λατρεμένο για τους οπαδούς της Ένωσης "Φούλη".
Βιβλίο ολόκληρο θα μπορούσα να γράψω για τον Γεωργέα... Προτίμησα κάποια πιο πρόσφατα περιστατικά, τα πιο φρέσκα, πράγματα που έζησα από κοντά σε περιόδους που είχα την τύχη να συνομιλώ με σημαίνοντας συμπαίκτες του αλλά πρωτίστως να γνωρίσω τον ίδιο. Ένας καταπληκτικός και ταπεινός άνθρωπος, ένα παλικάρι πάντα χαμογελαστό και γενναίο. Δεν χρειάζεται να είσαι ο κορυφαίος στον κόσμο για να λατρεύεσαι. Αρκεί να είσαι ο εαυτός σου, να δίνεσαι, να προσφέρεις και να αγαπάς αυτό που κάνεις. Αυτά έκανε ο Φούλης, γι αυτά τον αγαπήσαμε και αγαπάμε!