Η μεγάλη Κυριακή της ΑΕΚ
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει το κομβικό ματς της ερχόμενης Κυριακής το οποίο έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία, για την ΑΕΚ, τους πιτσιρικάδες αλλά σαφώς και τον προπονητή της που δίνει αγώνα για να βάλει την ομάδα σε έναν δρόμο επιτυχιών.
Αναμφίβολα δεν έγιναν πολλά από όσα ζήτησε, ίσως και τα περισσότερα… Η ΑΕΚ παραμένει δίχως τον αμυντικό χαφ με τις απαιτούμενες προδιαγραφές, δεν απέκτησε ούτε έναν εξτρέμ με εμπειρία για να καλύψει (έστω και τα χαρτιά) το κενό των +15 γκολ που άφησαν πίσω τους οι Λεονάρντο και Κλωναρίδης (και μοιραία αναγκάζεται να εξελίξει σε τέτοιον τον 17χρονο Φούντα), ενώ δεν μπόρεσε να «αναπνεύσει» οικονομικά από το υπερβολικό συμβόλαιο του Γκερέιρο ο οποίος (μαζί με την εφορία) της κοστίζει όσο 15 άλλοι ποδοσφαιριστές της μαζί!
Αυτά όμως ανήκουν πλέον στο παρελθόν και ο Βαγγέλης Βλάχος οφείλει πλέον να κοιτάξει μπροστά. Όχι πως δεν το έκανε από την αρχή, άλλωστε εκείνος ήταν προετοιμασμένος ψυχολογικά ακόμα και για το ενδεχόμενο να μην προστεθούν στο ρόστερ τα αποκτήματα της τελευταίας στιγμής (οι Κορδέρο, Κατσικοκέρης και Κατίδης). Οπότε πάλι καλά!
Ύστερα από δύο ήττες στο πρωτάθλημα όταν (επί παραδείγματι) ο Αστέρας Τρίπολης έχει ήδη 6 βαθμούς, η ΑΕΚ αντιλαμβάνεται και στην πράξη ότι είναι πολλά, μα πάρα πολλά αυτά που έχουν διαφοροποιηθεί. Η μετάλλαξή της σε μία ομάδα που θα δώσει αγώνα επιβίωσης με πρωταρχικό στόχο το να εξασφαλίσει την όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη παραμονή της στην κατηγορία, αποφεύγοντας περιπέτειες πρωτόγνωρες και βασανιστικές, είναι πλέον μία κατάσταση που όλοι όσοι ασχολούνται με την καθημερινότητά της την έχουν συνειδητοποιήσει… Την έχουν αποδεχθεί…
Απαιτούνται νίκες και απαιτούνται άμεσα. Και αυτό το γνωρίζει, το επισημαίνει αλλά και το χρειάζεται (διότι και ο εκάστοτε προπονητής από τις νίκες τρέφεται και εδραιώνεται) ο Βαγγέλης Βλάχος. Ένα τρίτο συνεχόμενο ατυχές αποτέλεσμα θα φέρει αμφισβήτηση, διότι αφενός πρόκειται για την ΑΕΚ και αφετέρου στην Ελλάδα το μόνο που δεν περισσεύει είναι η υπομονή. Ακόμα και όταν όλοι αναγνωρίζουν το δύσκολο της αποστολής του.
Μολαταύτα…
… η εφετινή παραμένει η πιο (και επιτρέψτε μου το αδόκιμο του όρου) «ερωτεύσιμη» αποστολή των τελευταίων 16 ετών, από τότε δηλαδή που άρχισε να αποκτά θεμέλια η εποχή της κιτρινόμαυρης παρακμής. Είναι (αγωνιστικά ασφαλώς) μία ΑΕΚ διαφορετική, ένα σύνολο που σφύζει από ταλέντο και διάθεση, μία ομάδα που επιχειρεί την αναγέννησή της, μία παρέα παιδιών που σου δημιουργούν την επιθυμία να γυρίσεις πίσω στο γήπεδο, να σταθείς δίπλα τους, να τα βοηθήσεις με τη φωνή σου.
Σύμφωνοι, από ανάγκη συνέβη αυτό, δυστυχώς δεν συντελείται μέσα από ένα οργανωμένο πλάνο και αυτό είναι το επικίνδυνο της υπόθεσης. Διαβάζω για «καρεκλοκενταυρισμούς», για την επιθυμία σύστασης νέων ΔΣ., για την κακοδιαχείριση των προηγούμενων και τόσα άλλα, περίεργα ως και εκνευριστικά. Χορτάσαμε από δαύτα και είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα…
Οι φίλοι της ΑΕΚ, σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι, καλό θα είναι να παραμείνουν αποστασιοποιημένοι από όλα αυτά και να σταθούν δίπλα στην ομάδα, στον Βλάχο, στα πιτσιρίκια του, στην Ένωση. Άλλωστε μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο με τις προθέσεις των Βιντιάδη και Χάρις, όλα τα άλλα που παρασκηνιακά εξυφαίνονται δεν έχουν την παραμικρή σημασία.
Διότι αν ναυαγήσει και αυτή η προοπτική, η σωτηρία θα είναι μάλλον αδύνατη, εκτός αν το… νέο ΔΣ. βγάλει από το καπέλο του τον λαγό των 5 εκατ. ευρώ που είναι αρχικώς απαιτητά ως τον ερχόμενο Ιανουάριο. Όσο το έχω εγώ, άλλο τόσο τα έχουν κι εκείνοι…